او ز روزن های عطرآلود،
روی خاک لحظه های دور می بیند گلی همرنگ،
لذتی تاریک می سوزد نگاهش را.
ای خدای دشت نیلوفر!
بازگردان رهرو بی تاب را از جاده رویا.
قسمتی از شعر گل آینه از سهراب سپهری
تمام شب را دل درد داشتم. نخوابیدم. از خودم می پرسیدم: امسال به کنکور ارشد می رسم؟
و صبح شد و صبحانه ام را خوردم و با پدر و خواهر راهی شدم.
پس از تب سنجی داوطلب ها،از پله ها بالا رفتم و صندلی ام را در راهروی طبقه دوم پیدا کردم.فاصله ی صندلی های داخل راهرو بیش از یک متر و نیم بود.تهویه به خوبی کار می کرد و پنجره ها باز بود. هوا جریان داشت و کاملا خنک بود. از چهل و خرده ای صندلیِ داخل راهرو،کمتر از نصف آن پر شده بود. خیلی ها نیامده بودند.
شیلدم را درآوردم چون نفسم می گرفت. به همان ماسک بسنده کردم و آزمون شروع شد.
تفاوتم در پاسخ دهی به سوالات زبان با دو سال پیش که کنکور ارشد ادبیات داده بودم چندان زیاد نبود.البته آن سال کلا نه سوال ها را می فهمیدم نه جواب ها را. اما امسال سوال ها را می فهمیدم و لنگ دایره ی لغات محدودم بودم.
سراغ سه مبحث بعدی رشته ی کنکورم رفتم و دیدم برخلاف تست هایی که زده بودم این یکی ها کمی سخت ترند و درصد خوبی از آن ها نمی گیرم. اما سر مبحث آخر تسلط خوبی داشتم و همین حالم را کمی بهتر کرد. فکر کردم چقدر خنده دار است از یک مبحث 60 درصد امتیاز بیاوری اما آن یکی ها را زیر بیست درصد بزنی.
کنکورم را دادم و بیرون آمدم.
وقتی به خانه رسیدم یادم افتاد اثر انگشتم را ثبت نکردم. ترسیدم. گفتم یعنی مرا جا گذاشتند؟
اما از خبرهای داخل سایت ها فهمیدم امسال در آرمون ارشد برای رعایت بیشتر موارد بهداشتی،ثبت اثر انگشت حذف شده است.
یک نفس راحت کشیدم و به کتاب هایم نگاه کردم. کتاب هایی که دوستشان داشتم.
کلید آزمون که بیاید تکلیفم روشن می شود و می فهمم آیا امسال می توان امیدی به قبولی داشت؟ یا لازم است یک سال دیگر درس خواند؟
هر کدام پیش بیاید برایش آماده ام.
کارت های کنکورمان آمده. چند هفته ی پیش بود که کلا از دادن کنکور در این شرایط منصرف شدم. با خودم گفتم حالا مثلا خیلی درس خواندی که می خواهی 4ساعت با ماسک توی آن سالن ها بنشینی و تست بزنی؟ ولی کسی در خانه با کنکور ندادنم موافقت نکرد. گفتند تو همه چیز را رعایت میکنی. حتی اگر درست و حسابی هم درس نخوانده ای می توانی به چشم یک کنکور آزمایشی به آن نگاه کنی. از این حرفشان بدم نیامد. نگاه خوبی بود.
اما هفته ی پیش دوباره دست به دعا برداشتم و گفتم : خدایا! اگر صلاح نمی بینی کاری کن محل آزمونم جای دوری بیفتد.
اما کارت ها آمد و من جای نسبتا نزدیکی افتادم. حالا انگار تازه باورم شده که کنکور دارم. که فقط چند روز تا آزمون ارشدم باقی است. که دیگر قرار نیست چیزی لغو شود یا به تعویق بیفتد.
با خودم می گویم درست است که از فروردین دیگر درس نخواندی اما بیا و همین چند روز را هم که شده همان هایی که خوانده بودی دوره کن.
و حالا دارم می روم که همین کار را کنم...
شعر معروفی است از والت ویتمن که حتما عنوان آن را در فیلم سینمایی انجمن شاعران مرده شنیده اید:ای ناخدا،ناخدای من!
اینجا میگذارمش برای آنکه روزی،روزی که از این دوران سخت به سلامت بگذریم،با یکدیگر قرائتش کنیم به شادی اما سوگوارِ از دست دادن هم وطنانمان:
آی ناخدا ، ناخدا ی من ، سفر دهشتبارمان به پایان رسیده است
کشتی از همه ی مغاک ها به سلامت رست ، به پاداش موعود رسیده ایم
بندرگاه نزدیک است ، طنین ناقوس ها را می شنویم ، مردمان در جشن و سرورند
چشم های شان پذیرای حصار حصین کشتی است ، آن سرسخت بی باک
امّا ای دل ، ای دل ، ای دل
وای از این قطره های سرخ خون فشان
بر این عرشه که ناخدای من آرمیده است
سرد و بی جان
آی ناخدا ، ناخدا ی من ، برخیز و طنین ناقوس ها را بشنو
برخیز ، پرچم برای تو در اهتزاز است ، برای تو در شیپور ها دمیده اند
برای توست این دسته ها و تاج های گل ، این ساحل پر همهمه
این خلق بی تاب و توان نام تو را آواز می دهند ، چهره های مشتاق تو را می جویند
بیا ناخدا ، ای پدر بزرگوار من
سر بر بازوی من بگذار
این وهمی بیش نیست که تو سرد و بی جان آرمیده ای
ناخدای من پاسخم نمی دهد ، لبانش رنگ پریده و خاموش است
پدرم بازوی مرا حس نمی کند ، کرخت و بی اراده است
سفر به انجام رسید و کشتی ایمن و استوار کناره گرفت
از این سفر سهمناک ، کشتی پیروزمند ، گوی توفیق ربود و به ساحل رسید
سرور از نو کنید ای مردمان ساحل ، طنین در افکنید ای ناقوس ها
امّا من با گام های سوگوار
ره می سپارم بر این عرشه
«باید بدوم تا به دیگران برسم»
این جمله از من نیست.از جین وبستر است.او این جمله را در دهان جودی گذاشته بود و از قول او نوشته بود.
من هم هر ازگاهی این جمله را از جودی قرض می گیرم و زیر زبانم تر می کنم و زیر دندان هایم می جوم.سپس آن را یک جا برای خودم می نویسم و به یاد می آورم که هنوز چقدر عقبم.
متاسفانه من شبیه به آدم های زیادی موفق آنقدری جلو نیستم که از سر کمال گرایی بگویم باید به بیش از این ها برسم.در واقع من به چیز زیادی نرسیده ام که حالا بخواهم به بیش از این ها برسم.
وقتی هر روز به تعداد دختر پسرهای کم سن و سال تری که سال ها از من جلوترند افزوده می شود،بیشتر می فهمم که چقدر در مسیر مسابقه عقبم.مسابقه ای که حتی نمی دانم از کی و کجا شروع شد.
چه کسی در سوت خود دمید و چگونه دمید که من نشنیدم؟
اینجایی که من ایستاده ام جز چند نفر شبیه خودم نایستاده اند.باقی همه آن دورترها،آن جلو ها در حال دویدن و رقابت اند.آن ها حتی یادشان نمی آید که روزی از کنار من گذشتند و من این همه از آن ها دور مانده ام.
باید بدوم تا به دیگران برسم.
و نمی دانم آن دو پای دیگر را از کجا قرض کنم تا تندتر بدوم و مسیر جامانده را جبران کنم...
براده های یک ذهن:
دلم گرفته ای رفیق جاموندم انگار از همه
دیوان حافظم را برداشته بودم تا شعر جدیدی پیدا کنم و شبیه به بارهای گذشته،در سایت گنجور،معنی لغات و تفسیر هر بیت را درآورم.این کار برایم لذت بخش است.شبیه به چالشی است که خودم،خودم را به آن دعوت کرده ام.گاهی کل غزل را هم حفظ میکنم.گاه فقط برخی ابیات را.
این بار هم قصد تکرار همین کارها را داشتم که ناگهان فکری از ذهنم گذشت و با خود گفتم کاش یک انجمن خصوصی داشتم و به جای آن که یک نفری از انجام چنین کاری لذت ببرم،چند نفری درگیر آن می شدیم.
با فکر کردن به این موضوع دلم خواست که یک بار دیگر نوجوان می شدم.تشکیل چنین انجمن هایی در دوران مدرسه راحت تر است.فکر کن می توانستم از بین بچه های مدرسه چند نفر را انتخاب کنم و هر هفته خودمان را به زندگی با یکی از غزل های حافظ یا شاعری دیگر دعوت کنیم.
از همان غزل اول دیوان حافظ شروع می کردیم.یک نفر می شد مسئول پیدا کردن واژه های سخت آن غزل.دو نفر دیگر مسئول پیدا کردن بهترین تفسیر. و بالاخره یک نفر هم توی نت می گشت تا ببیند آیا خواننده ای آن غزل را خوانده است یا نه؟ و همه ی این ها را در یک گروه یا وبلاگ با یکدیگر به اشتراک می گذاشتیم.
یک جمع چهار پنج نفره دوست داشتنی.
به این ها فکر می کنم و یاد انجمن شاعران مرده می افتم. یاد بسیاری از انجمن های مخفی توی فیلم ها.
جقدر دلم می خواهد یک انجمن خصوصی کوچک داشته باشم.
صبح،سراغ قوطی آرزوهایم رفتم و از لا به لای کاغذهای لوله شده ای که درون آن بود دو کاغذ را خارج کردم. نه به این معنا که به آن دو آرزو رسیده باشم بلکه به این معنا که حس کردم دیگر نمی خواهم آن دو در میان آرزوهایم باشند.چون جورِ زندگی من نیستند و از شب پیش دیگر به مانند سابق دوستشان ندارم.
البته آن دو آرزو می توانست به من انگیزه ای برای رشد فردی را دهد. از فکر کردن به رسیدن به آن دو رویا بود که در خودم میل به تغییر را می دیدم اما دریافتم که در صورت رسیدن به آن ها بیش از هر زمان دچار تنش و تشویش خواهم شد.
