همچنان تو جیم پ عزیز

من دلم به همین خواب ها خوش است،

به همین خیال پردازی ها...

آن وقت تو میخواهی من،

عاشق دنیای خواب و خیال هام،

عاشق این توی همیشه زنده در رویاهام،

نباشم؟

نظرسنجی

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

ماجراهای پس از پخش آخرین قسمت

احساس میکنم نتیجه ی تمام تلاش های این تابستانم را دیروز دیدم.دیروز بود که آدم های زیادی را کنار خود احساس کردم.

وقتی اسما در بیمارستان،سر شیفت پای تلویزیون نشسته بود  و پیام می داد.وقتی ریحانه-که از روز بعد از عروسی ش دیگر خبری از هم نداشتیم-اتفاقی از شبکه ها گذر کرده بود و ناگهان روی برنامه متوقف شده بود.وقتی زینب،از صفحه ی تلویزیون عکس گرفته بود و استوری کرده بود.یا محدثه عکس داخل صفحه ام را استوری می کرد.وقتی بهمن ایلاتی پیام داده بود که دارم می بینمت و کلی انرژی فرستاده بود.وقتی...من چگونه همه این محبت ها را به تحریر درآورم؟

دیروز بعد از مدتها-بعد از مدت های مدید-احساس کردم،آنقدرها هم تنها نیستم.شاید خدا خواست،خدا خواست که برای یک روز هم که شده از این انزوا بیرون بیایم و ببینم هنوز هم دوستان خوبی دارم که در شلوغی روزهایشان دوست می دارندم.

این برنامه هم تمام شد.

خدایا شکرت...

از مصائب درونگرایی

مسئله اینجاست که با تمام درونگرایی ام و دوری ام از جمع و مجامع شلوغ،باز هم نیازمند واژه ی دوست صمیمی هستم.چیزی که تقریبا دیگر ندارم!

به مبارکی درگیری دوستان متاهل با چم و خم زندگی،به مبارکی باز شدن دانشگاه ها و درگیر شدن رفقای دانشجو با درس و دانشگاه و به مبارکی باز شدن مدارس و مشغولیت رفیق های نوجوان با درس و مدرسه،حالا می توانم به این درونگرایی،بیشتر ادامه دهم.

می توانم آهنگ پایانی آلبوم ابراهیم محسن چاوشی را مدام روی تکرار زده و در این تنهایی با او بخوانم:

کسی نمی شنود ما را

اگر که روی سخن داری

و درد حرف زدن داری

اگر دهان خودت هستی

اگر زبان خودت هستی

به گوش های خودت رو کن...