این روزها تمام خبرها حول محور یک موضوع است.
فقط رسانه ها نیستند که از آن حرف می زنند بلکه حالا پست ها و استوری های مردم هم در شبکه های اجتماعی درباره ی کروناست.
هر روز قبل از باز کردن استوری دوستانت باید بپرسی این بار کدامشان برگه ی مثبت شدن تست کرونایش را به اشتراک گذاشته؟این بار چه کسی خبر از فوت عزیزش می دهد؟
روزهای سخت غیرقابل انکاری است.
حالا رویای ما همان زندگی عادی قبل از این روزهایمان است.
گفت حالا دخترش شاگرد اول رشته ی خودش در مقطع دکتری شده.گفت برای گذراندن طرح مطالعاتی اش عازم ایتالیا است.اتاقش رو به ونیز است،ونیز زیبا.
این ها را گفت و من یک بار دیگر به رویای خودم فکر کردم.
به قبولی ارشد،شاگرد اولی، رویاهای بعد از آن...
من برای رویاهایم اشک می ریزم.اشک اشتیاق
با آنکه با خودم قرار گذاشته بودم که پس از مصاحبه،تا آمدن نتایج،دیگر به آنچه که در این چند ماه گذشته است فکر نکنم،بارها خاطرات گذشته را مرور کردم.
خاطرات روزی را که گمان نمی کردم رتبه بیاورم و آوردم. روزی که مردد بودم آیا برای مصاحبه دعوت میشوم یا نه،و شدم.روزی که استرس ارسال مدارک و پاسخ به سوالات بلندبالای فرم مصاحبه ی مجازی را داشتم و باید از خودم یک فیلم دو دقیقه ای برای دانشگاه می فرستادم. همان فیلمی که مادرم وقتی دوربین را دستش گرفته بود و سعی می کرد دستش تکان نخورد،غصه ام گرفت و سعی کردم صحبت هایم را طولانی نکنم تا یک وقت بیشتر اذیت نشود.
باورم نمیشد که جزو پانزده نفری باشم که برای مصاحبه ی حضوری هم دعوت می شوند.
همه ی این ها اتفاق افتاد و من آن دانشگاه را از نزدیک دیدم.
این روزها خیلی بی تاب دیدن نتایج نهایی ام. هرچند که می دانم فقط چندنفر از میان ما وارد دانشگاه خواهند شد.هرچند که وقتی مصاحبه را مرور می کنم خودم را سرزنش میکنم که چرا به آن سوال فلان پاسخ را ندادی؟
فکر کردن به این ها دیگر فایده ای ندارد.آنچه بخواهد پیش بیاید اتفاق خواهد افتاد.
همیشه معیار سنجش دوری و نزدیکی مان تا شما،شمارش قدم های کوتاه خودمان بوده است. شمردن فاصله هایی که خاکی اند و زمینی.
همیشه در خیالمان تجسم وصال یعنی رسیدن دستی به خانه ی مقصودی. رسیدن پایی به خاک و دیار مطلوبی.
مقصد را در آنچه که دیدنی ست،در آنچه که لمس کردنی ست خلاصه و تعریف کرده ایم. اگر نه، می شود حتی وقتی کنار حرم تو نشسته ایم و در حریم امن وصالت هستیم باز هم زار بزنیم و بنالیم از دوری.چرا که مراد ما از ابتدا،حرم نبوده است.چیزی فراتر از آن بوده است.
فقط بحث امسال مان نیست که می گوییم : 《گرچه دوریم ولی از تو سخن می گوییم.》 نه.
ما همیشه ی خدا از شما دور بوده ایم.
در غدیر دور بوده ایم.در فدک دور بوده ایم.در کربلا دور بوده ایم،حتی همین امروزِ روز هم از درک حضور و ظهور آخرین بازمانده ی شما دور مانده ایم.
ما انسان های زیادی مادی و کمتر معنوی،یک جاده بیشتر نمی شناسیم و آن جاده ی نجف تا کربلای شماست.از همین رو است که وقتی از آن نیز جا می مانیم حس می کنیم تمام راه های رسیدن به شما را به رویمان بسته اند.حال آنکه کربلا خود نقطه ی آغاز است نه پایان.مبدا است نه مقصد و اگر خوب نگاه کنیم می بینیم تمام جاده های این عالم از کربلای سرخ شما شروع می شوند و به سرسبزی ظهور می رسند.
امان از ما اگر در جاده ها هرچیز دیگری غیر از این دیده ایم و جز این طلب کرده ایم.
ما به دوستی و دوستداری شما اذعان می کنیم و دوست داریم که خودمان را منسوب به کیش و دین و آیین شما بدانیم.اما خودمانیم.کجای رفتارمان مُبیّن همان دین و مذهبی است که یکایک شما برای زنده نگه داشتن آن به دنیا آمده اید و برخاسته اید و به خاک و خون افتاده اید؟
کجای رفتارمان؟
《به تو از دور سلام》
صبح جمعه،یک صبح معمولی نبود.از خواب بیدار شدم و به عادت روزهای پیش خواستم کتاب کنکورم را بردارم و بخوانم. اما یادم آمد کنکور تمام شد.مصاحبه تمام شد. و حالا تا آمدن نتایج نهایی کنکور،من هستم و خودم. زمانی آزاد در اختیار من است که چگونه گذراندنش را خودم تعیین می کنم.
سراغ کتابخانه ام رفتم. فاوست را نیمه تمام رها کرده بودم. باید ادامه می دادم.
بعد سراغ کتاب سنن النبی رفتم. کتابی که چند سال پیش خریده بودمش.آن وقتی که شارلی ابدو کاریکاتور پیامبر را کشیده بود. آن روزها به امید الگوبرداری از پیامبری که به نیکی می شناختمش سنن النبی را خریده بودم. بنابراین تصمیم گرفتم مطالعه ی این کتاب را هم پس از مدت ها دوباره آغاز کنم. برایش یک نشان کتاب طرح پر طاووسی درست کردم.
بعد تصمیم گرفتم یکی از سوره های قرآن را انتخاب کنم و از روی تفسیر یک جلدی بهرام پور بخوانمش. انتخابم شد سوره ی حجر.
فعلا باید به مطالعه ی این موارد بپردازم تا بعد.
جای تو از نو
کسی متولد نخواهد شد.
نقش اول این فیلم را به کسی جز تو نخواهند سپرد.
خوب یا بد
هرچه که هست مال توست.
این زندگی مال توست،
و تو،بازیگر نقش اول داستان زندگی ات هستی.
رو به روی دوربین،
در برابر تماشاگران.
شما می توانید شنونده ی خوانش این شعر در رادیو دوچرخه باشید.
