بگویید محافظ...نه بادیگارد
یک بلیط نیم بها دستت باشد از مدتی پیش!
روز ملی فناوری هسته ای باشد،
و بعد به پیشنهاد ناگهانی خواهرت بروی و بنشینی پای "بادیگارد" ابراهیم حاتمی کیا.
از ابتدا تا انتهای فیلم را مجبور به تفکر باشی،به تمرکز...چرا که بادیگارد تو را ناخواسته وادار به آن می کند.
و بعد برسد به انتهای فیلم و تو مجبور باشی بی صدا اشک بریزی آن هم در حالی که صدای گریه ی اطرافیان تو را مشتعل تر می کند.
بادیگارد نه فقط در همان دو ساعت پخش فیلم که تا مدت ها بعد تو را به یاد صحنه هایی از فیلم می اندازد که مجددا مستلزم تفکر است.
و شاید بارها به ناچار به نقش قبر بغض های فروخفته در قبرستان گلو بیافتی.
بادیگارد را نمی توان تعریف کرد.
که پر از حرف است.
که نیاز مند تفکر در بخش عظیمی از دیالوگ های آن.
پس تنها بنشین به تماشای آن و بعد برای دیگر بار به تفاوت فیلم های ابراهیم حاتمی کیا اما با یک مضمون واحد بپرداز.
آن سوی روزنه:
به نقل از رهروان ولایت:حیدر ذبیحی(پرویز پرستویی) بر حسب وظیفه و عقیده، از شخصیت هایی که نبودشان پایه نظام را سست می کند محافظت می کند. او خود را "محافظ" می داند نه "بادیگارد". از نظر او فرق بین محافظ و بادیگارد در این است که محافظ به خاطر آرمان و طبق عقیده اش کار می کند؛ اما بادیگارد عقیده و آرمان خاصی ندارد.
خیلی قشنگ می نویسی
منم دوست دارم فیلم بادیگاردو ببینم