مسافر پیاده

نویسنده در پی خلق یک اثر جاودانه بود!

در پی جاودانگی خودِ خودی اش!

در عالم خیال،هر دم،طریق مختلف،می پیمود.

بر این در و آن در،دمادم،می کوفت.

تا آن که یک نفر در میانه ی راه بر او گفت:

جاودانگی؟هیچ کدوم از اونایی که جاودانه شدن برای جاودانگی کاری رو انجام ندادن.همه فنای معشوق بودن.به خودشونم فکر نمی کردن،چه برسه به جاودانگی!

براده های یک ذهن:

ساکن طبقه ی وسط را می دیدم.خود پر تقلایم را در مسیر رسیدن به جاودانگی...