مسافر پیاده

-مگر قرار گرفتنِ در این مسیر را نمی خواستی؟

-البته که می خواستم.هنوز هم می خواهم.

-مگر نمی گفتی وقتی آدم بر سر کاری باشد که دوست بداردش،از آن لذت می برد.که اصلا احساس نمی کند که بر سر کار است،که یک جور تفریح برای او محسوب می شود.یک جور لذت.

-این ها دقیقا چیزهایی بود که به آن ها باور داشتم.باور داشته ام.

-پس چه مرگت شده؟

-می ترسم.

-ترس ترس ترس...این ترس لعنتی.از چه؟

-تایید نشدن.

-یادم هست یک نفر بود که همین جا می گفت مهم نیست چه به دست آورده ای،فقط تلاش کن.تلاش کن تا وقتی روزی از روزها،به خودت نگاهی می اندازی از ته دل بگویی که از خودم راضی ام!که بگویی من تمام تلاشم را کردم.

-آن یک نفر خودم بودم.می دانم...

-نمی فهمم.نمی فهمم چرا با خودت اینطور تا می کنی...سال پیش،نه نه،دو سال پیش،تو به این رویا فکر می کردی.یادت هست؟

-بله.

-و پس از دو سال از جایی که فکرش را هم نمیکردی این پیشنهاد کاری برایت آمد.

-همینطور است.آن هم در بهترین زمان و مکان ممکن.

-خخخخبببببب!پس یقین کردی این خواست خدا بوده است.خدایی که حساب همه چیز را کرده بود.

-دقیقا.

-یک بار دیگر می پرسم.پس از چه می ترسی؟از چه؟خدا خواست تا تو به این آرزو برسی.اما تو به جای لذت بردنِ از این فرصت،داری به خودت آسیب می زنی.به خاطر ترس هایی مزخرف،ترس از خوب در نیامدن کار،رد شدن،چه و چه و چه،به خودت فشار وارد می کنی.به خودت استرس.نه به خودت بلکه به تک تک سلول هایت.

- ...

- به این فکر کن که خداوند صبر می کند.صبر می کند و اگر ببیند تو در برابر این نعمت به جای لذت بردن،به خودت آسیب می زنی آن را به منزله ناسپاسی تو در نظر می گیرد و از طرفی برای آرامش تو،این نعمت را از تو خواهد گرفت.

-کاملا داری درست می گویی.منطقی حرف می زنی.

-پس به خودت بیا دختر.هر اتفاقی هم که بیفتد مهم نیست.تو فقط سعی کن هر بار،موقع نوشتن،به بهترین شکل از خودت برسی.بدون ترس از هرگونه شکست یا رد شدن اثر.باشد؟

-باشد.سعی میکنم.سعی میکنم.

-به خودت آرامش بده.به خودت برس.هر جا که از چیزی بترسی،خودت را ضعیف می یابی.ضعیف می بینی.چون وجود یک نیروی عظیم،وجود قدرتمندترین نیرو در پشت سرت را فراموش کرده ای.تو در لحظه لحظه های ترست،خدا را ضعیف دیده ای.خودت را...تو در این لحظه ها ایمانت را از دست داده ای.ایمانت را...