مسافر پیاده

کاش اصلا تو را در خواب هایم نمی دیدم.کاش تو را در سرزمین رویاهایم نمی ساختم.

که اگر چنین می بود،میان آدم های هرشکلی،هر روز،دنبال کسی شبیه به تو نمی گشتم.

کسی را با تو قیاس نمی کردم.

و نمی گفتم هیچ یک از این ها،آنی که من می خواهمش،می شناسمش،نیست.

حالا من،در انتظار آمدن تویی هستم،در انتظار رسیدن تویی،که شاید تنها ،در دنیای خواب های من زنده ای...

من ،از این انتظار ،راضی ام.و فکر میکنم حتی اگر که هرگز کسی شبیه  به تو در حقیقت دنیایم سر نرسد،یا احساسی را که تو در من،در دنیای خیال انگیز من،زنده کرده ای،بیدار نکند،تنها ماندنم تا نهایت عمر،بهتر از با هرکسی جز تو بودن است.

من از این انتظار،راضی ام...

براده های یک ذهن:

《حتی اگر نباشی،می آفرینمت》