«عمو به من قول بده وقتی بزرگ شدم و دانشمند شدم،اون وقت آدم بدا اومدن شهیدم کردن،من رو ببر پیش بابام خاک کن...»
سخن مسافر:چند روز پیش کتاب شهید علم رو دریافت کردم و اولین صفحه ای که به طور اتفاقی باز کردم همین صفحه بود که این خاطره از برادر شهید نقل شده بود.
بدجور بغض به گلوم فشار آورد...
1390/5/1 تاریخ شهادت شهید رضایی نژاد
شهادت دل و جرأت میخواهد
جهت سرهایمان رو به پایین است اما نه از سربه زیری...که از شرم!
شهرالرمضان دیگری از راه رسید و هنوز چشم هایمان در جستجوی تو ناکام مانده اند.هنوز قلب هایمان از ایمان خدا خالی اند و دست هایمان از کار خیر تهی.
آسمان دلمان ابری میشود لیکن خبری از بارش نیست تا به برکت زلالی باران قلب آکنده از گناهمان را شست و شو دهد.
چیزی در زبانمان نمی چرخد جز آنکه بگوییم:شرمنده ایم آقا!
مهدیا!کاش امسال همسفره ی افطار ما شوی...
سخن مسافر:بیایید قراری با هم بگذاریم.سر اذان اولین افطار ماه رمضان از ته دل برای هم دعا کنیم.
بیایید امسال متفاوت شویم.روی یک لیست اسم هم را بنویسیم و روبه روی هر اسم دعایی که خود فرد میخواهد در حقش شود...
یقین دارم که خدا هم امسال از ما راضی تر خواهد بود.
دعای خود را اینجا بنویسید تا در لیست دعای من هم سهیم باشید...
سکانس اول:
میخواهم برایتان از افسانه ی انسانی بنویسم که خوب می شناختمش.
از افسانه ی آدمی که یکی شبیه خودمان بود.مثل ما نفس می کشید،راه میرفت،غذا میخورد،مطالعه می کرد...و البته عاشق می کرد.آری.دیگری را نسبت به خود عاشق می کرد...شاید هم دیگران را!!!
با خدا بود،نایاب،بامعرفت،سربه زیر...اصلا از همان آدمهایی بود که رگ خواب من در دستانش به اسارت در می آمدند...
سکانس دوم:
میخواهم برایتان از ماجرای انسانی بنویسم که تقریبا می شناختمش.
از ماجرای آدمی که یکی شبیه خودمان بود.مثل ما نفس می کشید،راه میرفت،غذا میخورد،مطالعه می کرد...و البته علاقه مند می کرد.آری.دیگری را به خود علاقه مند می کرد...شاید هم دیگران را!!!
خداشناس بود،کمیاب،گاهی با معرفت و گاهی بی وفا...ظاهرا از همان آدمهایی بود که شاید رگ خواب من میتوانست در دستان او باشد....
سکانس سوم:
میخواهم برایتان از واقعیت انسانی بنویسم که واقعا نمی شناختمش.
از واقعیت آدمی که یکی شبیه خودمان بود.مثل ما نفس می کشید،راه میرفت،غذا میخورد،مطالعه می کرد...والبته متنفر میکرد.آری.دیگری را از خود متنفر می کرد...شاید هم دیگران را!!!
نمی دانم چقدر خدا را می شناخت،امثال او زیاد بودند،نمی دانم وفا و معرفتش چقدر بود،راستش را بخواهید خیلی هم سربه زیر نبود...اصلا از همان آدمهایی بود که هرگز دلم نمی خواست رگ خوابم به دستان او بیفتد.
سخن مسافر:آدمها چقدر زود تغییر می کنند.شاید هم من زیادی ساده نگر بودم.
به قول حامد زمانی:
به حرفم میرسی اما،تو روزایی که داغونی/به من فکر میکنی اما دیگه دیره،پشیمونی
خدایا اجازه ای عنایت فرما تا چون نظامی بگویم:
درهای همه ز عهد خالیست/الا در تو که لایزالیست
هم تو به عنایت الهی/آنجا قدمـــم رسان که خواهی
آهسته آهسته گام برمى‌دارم،در کوچه اى که نه سر دارد و نه ته...!
به خاطر نمى‌آورم کدامین زمان بود که در این کوچه‌ى بس عجیب،قدم نهادم.آسمان...آسمان این کوچه هم با آسمان شهرمان متفاوت است.من کجاى زمین آمده ام؟!
خانه هاى اطرافم را مى‌نگرم و پنجره‌هایى که مزین به نور الهى شده‌اند.پنجره‌هایى باز به سمت آسمان بى کران... .
پیرزنى به گلدان‌هاى کوچک پشت پنجره آب میدهد.براى لحظه‌اى نگاهمان به هم گره میخورد.لبخندى به من هدیه میکند و دست پر مهرش را برایم تکان میدهد.به گلهاى داخل گلدان نگاهى میکنم و آرام میگویم:گوارایشان باد این آب...
به راه خود ادامه میدهم.
یاکریم ها از روى سرم میگذرند و چند قدم آن طرف تر،بر روى زمین فرود مى‌آیند.کودکى به سمتشان میدود در حالى که چیزى را در دستانش پنهان کرده.خداى من!حتما باز هم همان حکایت همیشگى است...قصه‌ى سنگ و فرار پرنده‌ها...اما...
نه،اینطور نیست،صبر کن!در دستان ظریفش مقدارى دانه است،آرى...دانه.یاکریم ها از کف دست کودک دانه ها را آرام آرام برمى‌چینند و من از قضاوت زود هنگام خود در دل احساس ندامت میکنم.
کودک نگاهى به من مى‌اندازد و میگوید:اینجا که دیگر خبرى از بدى نیست...!سپس به سمت خانه اى مى‌دود و دیگر نمى‌بینمش.
خبرى از بدى نیست؟منظورش را متوجه نمیشوم.کودک عجیبى بود.در کل همه چیز این کوچه عجیب است.
نسیمى مى‌وزد و با خود رایحه اى از گل یاس در هوا مى‌پراکند.آه که چقدر دلم براى این بو تنگ شده بود.اما...گل یاسى در این اطراف نمیبینم...پس این رایحه از کدامین سو به مشامم میرسد؟!
ناگهان مبهوت قابى که بر روى دیوار کوچه نصب شده است میشوم و نوشته‌ى خواناى روى آن...:
نام کوچه:کوچه ى منتظران
دوباره همان کودک را رو به رویم میبینم.کاغذى در دستم میگذارد و از من دور میشود.کاغذ را باز میکنم:
امروز روز موعود است.روز فرج منتقم فاطمه ى زهرا (س)؛مهدى موعود (ع)...مبارکت باشد اى منتظر...!!!
به دنبال کودک میدوم.با لبخند فریاد میزند:برایش چه آماده کرده‌اى؟
میگویم:براى که؟اصلا اهالى این کوچه کجایند؟این جا زمین است یا قطعه اى از بهشت؟
بالاخره مى‌ایستد.با انگشت آن سوى کوچه را نشانم میدهد...
یک مرد و جمعى بسیار پشت سرش!
کودک به سمت آنها میدود و میگوید:براى مولایمان مهدى چه آماده کرده‌اى؟!!!
پاهایم دیگر یارى‌‌ام نمیکنند که به دویدن ادامه دهم و مرا از رفتن باز میدارند.
به دست هایم مینگرم...خالى است.
جیب هایم هم همینطور...
و کوله بارم...
چشم هایم غرق در اشک میشوند و آرام روى هم میگذارمشان.
وقتى دوباره بازشان میکنم پنجره اى میبینم و آسمانى ابرى و خاک آلود،خیابانى شلوغ و آدم هایى سرگرم کار و زندگى خودشان...
و من دوباره هم سفر پرنده‌ى خیال خود شده بودم.
کاش بار دیگر این اتفاق فقط یک رویا نباشد...
کاش...!
«اللهم عرفنى حجتک فانک ان لم تعرفنى حجتک ضللت عن دینى »
سخن مسافر:تنها امید زندگی ام!بگو چه فدایت کنم تا در زمره ی فدائییانت باشم...
