مسافر پیاده

شاید تو را روزی در بازار شلوغ تجریش گم کرده‌‌‌ام. یا لابه‌لای جمعیتی از مسافران نوروزی که از ترس جا ماندن از سفر با شتاب سوی اتوبوس و قطار و هواپیما دویده‌اند و دیگر وقتی برای خداحافظی نداشته‌اند.

شاید تو را پیش از به دنیا آمدن یا تنها چند ثانیه قبل از بیدار شدن از خواب، پشت پلک‌هایم دیده‌ام و پس از بیداری حسرت خورده‌ام چرا کمی بیشتر نخوابیدم و بیشتر ندیدمت.

به هر صورت من اطمینان دارم که روزی تو را جایی دیده‌ام. از این رو است که مطمئنم جایی آن بیرون- آن بیرون خیالی یا آن بیرون واقعی- از حیات برخورداری، زنده‌ای و هستی. حتی اگر دیگر هیچ‌گاه نبینمت.

من هنوز هم گاهی میان چهره آدم‌هایی که هر روز در سطح شهر می‌بینمشان دنبال سیمای آشنای تو می‌گردم و به این فکر می‌کنم که چگونه ممکن است همزمان در بعضی از این بدن‌ها باشی و هیچ‌یک از این‌ها نباشی.

تو عجیب‌ترین فردی هستی که در تمام زندگی‌ام با او آشنایی داشته‌ام.