مسافر پیاده

سلام یاسمن

من وقتی سنم کمتر بود این توصیه رو زیاد می‌شنیدم. که برای کسی زیاد وقت نذار، وابسته نشو، اگر همراهی خوبی نداره رهاش کن... اما یه کشش درونی در من وجود داشت که نمی‌تونستم این کار رو بکنم. مثلا یک دوستی رو یک طرفه ادامه می‌دادم و چندانم هم اذیت نمی‌شدم. کارهای بی مزد و منت انجام می‌دادم و باز ادکی بودم با زندگی... اگرچه ایده‌آلم این بود که من هم مورد توجه قرار بگیرم اما شوری درونم بود که اگر می‌خواست شیک و باکلاس تو تنهایی مسیر رشد خودش رو طی کنه و بی‌نیاز از دنیا باشه، بیشتر کلافه می‌شد... 

این‌ها رو به خاطر این گفتم که یادآوری کنم آدم چه وجود پیچیده‌ای داره. گاهی چه کم طاقت و بی‌اراده میشه برای سر و سامون دادن به زندگی و رابطه‌هاش... 

نه که عادی باشه. وجهِ آزاده‌ی درونم میگه این روند درست نیست، وجهِ دیوانه‌ی درونم میگه من به اون لذتِ لحظه‌ای احتیاج دارم.