مسافر پیاده

حالا دیگر مدت زیادی است که در دایرکت اینستاگرام مایل نیستم پاسخگوی مردهای غریبه باشم. به محض دریافت یک پیام، در صورتی که محترمانه باشد، کوتاه پاسخ می‌دهم و اگر ادامه‌دار باشد مشخص می‌کنم که فقط برای ارتباط کاری جوابگو هستم. اگر هم از همان ابتدا خارج از چهارچوب‌های تعریف‌شده و قید و بندهای شخصی‌ام باشد، بی‌پاسخ می‌گذارم‌شان.

جوان‌تر که بودم خیال می‌کردم حتما باید به هر سلامی، علیک گفت. فکر می‌کردم حتما باید نزد همه چهره‌ای موجه داشته باشم. اما رفته‌رفته دریافتم که همین قید و بندها از من، انسان آرام‌تر و بااصالت‌تری می‌سازد.

چه کسی می‌گوید شما حتما باید متأهل باشید یا با کسی در رابطه باشید تا تعهد شما، شما را از هم‌صحبتی با غیر و ناجنس بازدارد؟ چه کسی گفته که یک انسان مجرد، به خودش، به چهارچوب‌هایش، به محبوبِ آینده‌اش متعهد نیست؟

شما اگر در دوره مجردی‌تان به بی‌چهارچوبی عادت کنید، بعید می‌دانم پس از ازدواج بتوانید به یک‌باره پایبند یک نفر باشید. بعید می‌دانم به واقع انسانی متعهد و مسئولیت‌پذیر در قبال عاطفه و احساس و سرنوشت یک نفر دیگر باشید...

تنوع‌طلبی کار دست آدم خواهد داد. با همگان نشستن و برخاستن، آدم را تا پایان رها نخواهد کرد. ارتباطات گسترده و بی‌پایان با همه‌ جنس آدم، مباهات ندارد. باور کنید ندارد. از روح و روان‌مان باید خیلی مراقبت کنیم.

پرهیز کلمه خوبی است. پرهیزکاری نیز.