مسافر پیاده

اصلا می دانید که چیست؟

نامه هایی که بی جواب می مانند،جودی آبوت درون مرا زنده تر می کنند.جودی آبوتِ زخم خورده را!

آدم احساس می کند که با یک جان اسمیت نامی طرف است که از اول با فرزند معنوی اش طی کرده،تا نامه ها یک طرفه باقی بمانند و هرگز انتظار رسیدن پاسخی به دستخط شخص بابالنگ دراز را نداشته باشد!

باز هم صد رحمت به جان اسمیت.لااقل یک منشی به نام آقای گریگز داشت که از جانب او حرف های مهمی را به چشم و گوش جودی می رساند!

اما ما با جان اسمیت نام های بی منشی و بی نامگی روزهایمان چه کنیم؟

براده های یک ذهن:

خدا را شکر که زینب هست.زینبی که نامه ها را بی جواب نمی گذارد.اگر هم که دیر کند در ارسال پاسخ،حتما سرش شلوغ بوده است.اما...پاسخ نامه های دیگر من چه می شود؟