من در نمایشگاه مطبوعات
با الهه در مترو قرار گذاشته بودیم.
قرار بود هر دو،صبح روز پنجشنبه در غرفه دوچرخه ی روزنامه همشهری حاضر شویم و به انتظار نوجوانان بنشینیم.
به نمایشگاه که رسیدیم،آقای سرابی در غرفه حاضر بود.
ما نیز نشستیم.
کمی بعد با الهه به دنبال زیبا رفتیم.زیبا در غرفه ی صدای اصلاحات نشسته بود.زیبا را بعد از دو سال بود که می دیدم.زیبای مهربان را...
وقتی که به دوچرخه بازگشتیم،پرنیان را دیدم و این دیدار اولمان بود.از او خواستم که از خود بیشتر برایم بگوید...و گفت...دوستی خوبی میانمان شکل گرفت.سادگی چهره پرنیان را چقدر دوست داشتم.
تعداد بزرگترهایی که به دوچرخه سر می زدند خیلی بیشتر از نوجوانان بود!نوجوانانی هم که به تازگی وارد سن جوانی شده بودند با اکراه می گفتند دوچرخه دیگر برای ما مناسب نیست.
دوباره با الهه بلند شدیم و به دنبال سایر غرفه های کودک و نوجوان رفتیم.عجیب بود که با رسیدن به هر غرفه،مسئول غرفه به من می گفت:شما قبلا به دفتر مجله ما اومدید؟
و الهه این آخر ها می خندید و می گفت:دو بار رفتی شبکه دو، حالا همه می شناسنت.
برای آخرین بار که به دوچرخه برگشتیم تا کمی بنشینیم،پرنیان رفته بود.آقای رستمی و آقای فروزان در غرفه بودند.
الهه با آقای سرابی درباره اقتصاد و سیاست حرف می زد و من آن وسط به این فکر میکردم که چرا نمی توانم درباره سیاست و اقتصاد چیزی بگویم؟شاید مثل همان کوچولوی زیبای احمقی باشم که آقای سرابی از آن حرف می زد!!!همان که می گفت در فضای مجازی دنبالش بگردید.
راستی چقدر روسری ام به هم ریخته بود.
چقدر در عکس زیبا کج افتادم!
الهه باز هم می تواست درباره سیاست و اقتصاد حرف های بسیاری بزند.زیبا هم.آقای سرابی و بقیه آدم ها هم.اصلا همه بلدند درباره این چیزها خوب صحبت کنند.
اما من...
من همچنان سرم را پایین انداخته بودم و مجله ی کودکان آفتاب را ورق می زدم...مجله کودکان افغان را...