مسافر پیاده

مسئله اینجاست که با تمام درونگرایی ام و دوری ام از جمع و مجامع شلوغ،باز هم نیازمند واژه ی دوست صمیمی هستم.چیزی که تقریبا دیگر ندارم!

به مبارکی درگیری دوستان متاهل با چم و خم زندگی،به مبارکی باز شدن دانشگاه ها و درگیر شدن رفقای دانشجو با درس و دانشگاه و به مبارکی باز شدن مدارس و مشغولیت رفیق های نوجوان با درس و مدرسه،حالا می توانم به این درونگرایی،بیشتر ادامه دهم.

می توانم آهنگ پایانی آلبوم ابراهیم محسن چاوشی را مدام روی تکرار زده و در این تنهایی با او بخوانم:

کسی نمی شنود ما را

اگر که روی سخن داری

و درد حرف زدن داری

اگر دهان خودت هستی

اگر زبان خودت هستی

به گوش های خودت رو کن...