مسافر پیاده

انگار بچگی های خودم،بچگی های خودم نیست.انگار بچگی های خودم،متعلق به یک شخصیت خیالی در پس ذهن است.انگار برای خودم در ذهن یک بچه ی دوست داشتنی ساخته باشم و در موقعیت های مختلفی آرزوی داشتن روزهایی شبیه به روزهای او را داشته باشم.چنین چیزی ست.

این روزها بی نهایت دلتنگ کودکی ام هستم...و نوجوانی...

دلتنگ روزهایی که با تمام درونگرایی ام،زندگی خوبی داشتم.یک زندگی رضایتمند.

من دلم برای آن روزها پر کشیده.

اتفاقا آن روزها تنهاتر از اکنون خود بودم اما سعادتمندتر...