مسافر پیاده

خیلی دلم میخواست برایش چیزی بنویسم.از حس و حالم بعد دیدن کارهاش.در جواب تشکرش از مردم ایران.در نظری زیر آن پست که عکس روزنامه ی جام جم ما را انداخته بود و نوشته بود حتی یک کلمه از این گزارش را نمی تواند بخواند اما می داند حتما چیزهای خوبی درباره اش نوشته شده.

من واقعا دلم میخواست اما...

همیشه بیشتر حرف هایی که می خواهم به انگلیسی بگویمشان بیشتر از تعداد واژگانی ست که بلدم.بیشتر از گرامرهایی که می دانم.

و تو فکر کن یک عالم حرف خوب توی گلویت باشد و نتوانی بنویسی،بر زبان آوری...

تنها خوبی اش این بود که آنقدر انرژی مثبت از مردم ما دریافت کرده بود که خودش از همه ی ما در پستی تشکر کند.دم همه ی آن ایرانی ها گرم.