مسافر پیاده

خرسندم از داشتن دوستان دیرینه ای که با دیدن پست های اخیر و به ظاهر خالی از حرفِ من،همچنان رفاقتشان پایدار است و پای دوستی مجازی شان ایستاده اند.

که آنقدری مرا می شناسند که می دانند وقتی پست ها به سمت و سوی به اشتراک گذاشتن ابیات و مصرع ها و ترانه ها پیش می رود حتما به احوال روحی این روزهای من مرتبط است و همان تک بیت،همان ترانه،حرف های زیادی برای گفتن دارد.

هر چند که اگر به من باشد،اگر که به شیفتگی ام به ادبیات غنی فارسی و کهن مان باشد،هرگز حتی همین پست های کوتاه و شاعرانه را پست هایی بی محتوا نمی دانم.هرگز.

در هرحال اینجا خانه ی کوچک من است و حکم خیلی چیزها را دارد.گاه واقعا دفتر خاطرات من است و گاه وسیله ای برای رساندن حرف های مهم تر به شما.

از دوستانی که تا به امروز خواننده ی خانه ی کوچک مجازی من بوده اند سپاسگزارم و از آن ها که این وبلاگ رضایتشان را برنیانگیخته است عذرخواهم.