مکتوب،دیداری،شنیداری!
1-پیامک و ارتباط نوشتاری و مکتوب
2-ارتباط تلفنی
3-ارتباط دیداری و حضوری
من با گزینه ی دو دچار مسئله ام.ترجیح می دهم هرکس با من کاری دارد یا از طریق گزینه ی شماره ی یک اقدام کند یا در نهایت گزینه ی سه.
به نظر من اگر آدم ها با هم خیلی حرف دارند خب بهتر است یک قرار حضوری بگذارند.برای چه آن گوشی را نیم ساعت،سه ربع،یک ساعت،بچسبانند روی گوششان و گوششان داغ کند؟
این می شود که اگر بدانم کسی که زنگ زده،برای مدت زمان طولانی قصد حرف زدن با من را دارد،تلفن را جواب نمی دهم!شاید یک بار،دیگر خیلی خیلی بخواهم لطف کنم،دوبار پای حرف هایش بنشینم،اما بیش از این ها دیگر نه!
نمی توانم.مدلم این طور نیست.
البته این موضوع را متاسفانه نتوانسته ام به هیچ یک از آن ها که به قصد صحبت طولانی و درددل زنگ می زنند بفهمانم.اما به طریقی دیگر اقدام کرده ام و مثلا گفته ام:فلانی!من نمی توانم هم اکنون صحبت کنم.می توانی حرف هایت را با صوت برایم ارسال کنی؟
یا که گفته ام:بهمانی!اجازه می دهی تمام این حرف ها را بگذاریم برای یک قرار حضوری؟من نمی توانم اینطوری نظر خاصی بدهم.
بنابراین می شود گفت من اصلا آدم مناسبی،گوش شنوایی برای درددل های آنی آدم ها نیستم.
راستی شما چطور آدمی هستید؟
معمولا از طریق کدام یک از گزینه ها به برقراری ارتباط می پردازید و با کدام یک مشکل دارید؟
برایم بنویسید.
دل داده
