مسافر پیاده

برایم سخت است با تلفن همراه پست بگذارم.اما نطقم گرفته.باید بنویسم.

داشتم فکر می کردم خوب است که هرکس در چیزی سر رشته داشته باشد.زیاد بداند.جوری که آدم ها وقتی در آن مورد خاص به سوال بر می خورند بیایند سروقت او.

دوست من داروساز است.هروقت سوالی دارم از او می پرسم و نگرانی هایم برطرف می شود.بعد غبطه می خورم به او.که چه خوب است این چیزها را می داند.

بعد فکر کردم من به چه دردی می خورم؟چی بلدم که آدم ها را برای حل مسئله بکشاند طرفم.که گره گشای معمایشان باشم.

خب راستش فعلا هیچی.فعلا.