مسافر پیاده

دلم می خواست می توانستم عکس های دانشگاه موردعلاقه ام را چاپ کنم و روی کتابخانه بچسبانم.اما فعلا نمی توانم.

در عوض می روم و عکس های ساختمان و اینجا و آنجای دانشگاه را نگاه می کنم و برخی هایش را برای دوستم می فرستم و مثلا می گویم: اینجا رو می بینی؟از اینجا توی ساعت های بین کلاسی تردد میکنم.

عکس کتابخانه اش را باید حتما پیدا می کردم.کتابخانه برایم جای مهمی است.عکس را که یافتم،از اینکه تعداد قفسه های کتابش کم نیست،خوشحال شدم.این یعنی بهانه برای سر زدن به آنجا بسیار است.

دانشگاه قبلی ام هم کنابخانه داشت.اما کتاب هایش بیشتر حول محور رشته های موجود در دانشگاه بود.یعنی کلی کتاب شیمی در آنجا پیدا میشد و کتاب زیست و ... .

اما کتابخانه ی اینجا باید وسعت موضوعی بیشتری داشته باشد.اصلا نداشته باشد هم مهم نیست.همین که از لا به لای راهروهای هر قفسه،نور خورشید می پاشد روی میزها،خودش یک دنیا نعمت است.

تصور میکنم صبح زود باشد و پس از گذشت چند ساعت بارندگی شبانه،خورشید در حال طلوع باشد و من روی یکی از آن میزها نشسته باشم.بوی باران بزند به دماغم و نور خورشید بریزد توی صورتم...