مسافر پیاده

سربسته بگو...:

پرندگی حس زیبایی است...

گاهی پرنده صفت میشوی اما به اجبار،آسمان را باید از پشت میله های قفس تجربه کنی.سخت است حال پرنده ای که هم آسمان را بخواهد و هم صاحب قفس را!!!

چند روز پیش لیلی ثابت کرد کسی درد پرنده صفتان زمینی را نمیفهمد.خصوصا اگر درد،دردی منحصر به فرد،از نوع پرواز باشد...

کسی نمی فهمد حال پرنده ای را که "خنده های تلخ غم انگیزتر از گریه اش"را تحویل تک تک درختان میدهد وهیچوقت هیچوقت،هیچکس درد را از عمق چشمانش نخواهد خواند...البته درد زبان منحصر به فرد خودش را دارد و جمع کثیری،از درک این زبان محرومند...

پرنده حتی وقتی بالش میشکند رویای پرواز رهایش نخواهد کرد...

راستی!بال برای پرنده مثل قلب برای انسان می ماند.مگر نه؟!

کمی واضح تر بگو...:

داستان عجیبی است.با اینکه همه آدمیزاد لقب گرفته ایم اما گاهی حرف یکدیگر را نمیگیریم.از شب میگویی آنها میگویند صبح بخیر...نه اینکه شب مصداقی از ناامیدی باشد و صبح سرخوشی،نه

اوج تفاوت نگاه ها را میگویم فقط

باز کن قضیه را...:

تمام تبریک ها را برمیگردانم...هنوز وقتش نرسیده است

"دلم فریاد میخواهد ولی در انزوای خویش/چه بی آزار با دیوار نجوا میکنم هر شب"محمدعلی بهمنی

سخن مسافر:رجوع بایدت به یکی از پست های آبان ماه 1392

رجوع بایدت به وب پنجره ای رو به تو،پست تبریک،اواخر صفحه،کامنت خصوصی و جوابیه

http://blog.hamedzamanimusic.com/?p=114&cpage=7#comments

دعا بایدت برای کسی که بیش از پیش خدا را صدا میزند

پیشنهاد مسافر:آهنگ حجاب-حامد زمانی