مسافر پیاده

دیوان حافظم را برداشته بودم تا شعر جدیدی پیدا کنم و شبیه به بارهای گذشته،در سایت گنجور،معنی لغات و تفسیر هر بیت را درآورم.این کار برایم لذت بخش است.شبیه به چالشی است که خودم،خودم را به آن دعوت کرده ام.گاهی کل غزل را هم حفظ میکنم.گاه فقط برخی ابیات را.

این بار هم قصد تکرار همین کارها را داشتم که ناگهان فکری از ذهنم گذشت و با خود گفتم کاش یک انجمن خصوصی داشتم و به جای آن که یک نفری از انجام چنین کاری لذت ببرم،چند نفری درگیر آن می شدیم.

با فکر کردن به این موضوع دلم خواست که یک بار دیگر نوجوان می شدم.تشکیل چنین انجمن هایی در دوران مدرسه راحت تر است.فکر کن می توانستم از بین بچه های مدرسه چند نفر را انتخاب کنم و هر هفته خودمان را به زندگی با یکی از غزل های حافظ یا شاعری دیگر دعوت کنیم.

از همان غزل اول دیوان حافظ شروع می کردیم.یک نفر می شد مسئول پیدا کردن واژه های سخت آن غزل.دو نفر دیگر مسئول پیدا کردن بهترین تفسیر. و بالاخره یک نفر هم توی نت می گشت تا ببیند آیا خواننده ای آن غزل را خوانده است یا نه؟ و همه ی این ها را در یک گروه یا وبلاگ با یکدیگر به اشتراک می گذاشتیم.

یک جمع چهار پنج نفره دوست داشتنی.

به این ها فکر می کنم و یاد انجمن شاعران مرده می افتم. یاد بسیاری از انجمن های مخفی توی فیلم ها.

جقدر دلم می خواهد یک انجمن خصوصی کوچک داشته باشم.