مسافر پیاده

تمام شب را دل درد داشتم. نخوابیدم. از خودم می پرسیدم: امسال به کنکور ارشد می رسم؟ 

و صبح شد و صبحانه ام را خوردم و با پدر و خواهر راهی شدم.

پس از تب سنجی داوطلب ها،از پله ها بالا رفتم و صندلی ام را در راهروی طبقه دوم پیدا کردم.فاصله ی صندلی های داخل راهرو بیش از یک متر و نیم بود.تهویه به خوبی کار می کرد و پنجره ها باز بود. هوا جریان داشت و کاملا خنک بود. از چهل و خرده ای صندلیِ داخل راهرو،کمتر از نصف آن پر شده بود. خیلی ها نیامده بودند.

شیلدم را درآوردم چون نفسم می گرفت. به همان ماسک بسنده کردم و آزمون شروع شد.

تفاوتم در پاسخ دهی به سوالات زبان با دو سال پیش که کنکور ارشد ادبیات داده بودم چندان زیاد نبود.البته آن سال کلا نه سوال ها را می فهمیدم نه جواب ها را. اما امسال سوال ها را می فهمیدم و لنگ دایره ی لغات محدودم بودم.

سراغ سه مبحث بعدی رشته ی کنکورم رفتم و دیدم برخلاف تست هایی که زده بودم این یکی ها کمی سخت ترند و درصد خوبی از آن ها نمی گیرم. اما سر مبحث آخر تسلط خوبی داشتم و همین حالم را کمی بهتر کرد. فکر کردم چقدر خنده دار است از یک مبحث 60 درصد امتیاز بیاوری اما آن یکی ها را زیر بیست درصد بزنی.

کنکورم را دادم و بیرون آمدم.

وقتی به خانه رسیدم یادم افتاد اثر انگشتم را ثبت نکردم. ترسیدم. گفتم یعنی مرا جا گذاشتند؟

اما از خبرهای داخل سایت ها فهمیدم امسال در آرمون ارشد برای رعایت بیشتر موارد بهداشتی،ثبت اثر انگشت حذف شده است.

یک نفس راحت کشیدم و به کتاب هایم نگاه کردم. کتاب هایی که دوستشان داشتم.

کلید آزمون که بیاید تکلیفم روشن می شود و می فهمم آیا امسال می توان امیدی به قبولی داشت؟ یا لازم است یک سال دیگر درس خواند؟

هر کدام پیش بیاید برایش آماده ام.