مسافر پیاده

هر سال برای تاسوعا و عاشورا،سمت خانه ی مادربزرگ می رفتیم. آنجا مراسمش پرشورتر بود. مردم در خیابان و روی پل صف می کشیدند برای تماشای مراسم.برای گذر دسته ها از پشت هم. حتی مادربزرگ هم با وجود پادردش یک صندلی می آورد و می نشست برای تماشا.

به رسمِ همیشه قسمتی از اشک های هرساله ام را به عاشورای حسین اختصاص می دهم.روز دهم که می شود تمام احساسم را جمع می کنم برای بعد از اذان ظهر روز دهم در محله ی مادربزرگ. و اذان را می دهند و من کربلا را بدون حسین می بینم و به گریه می افتم. 

امسال که دیگر خبری از دسته های عزاداری و تجمع نیست،اشک هایم را کجا خالی کنم؟ در کدام خیابان؟