مسافر پیاده

نترس میهن من!
نترس سرزمینِ مادری،پدری وَ اجدادی من!
نترس!
که من اینجا ایستاده ام تا نترسی.
که اگر روزی برای دیگر بار دچار شبیخون دشمن شدی،اگر به آخر خط رسیدی،
دلت گرم باشد به اینکه:
یک نفر هست
-که بیش از یک نفر هست-
که در خط مُقدّم جنگ،هنوز،
از پشت خاکریزها،برای تو فریاد می زند :خدا بزرگتر است!
خدا همیشه بزرگتر است!
بزرگتر از من و تو،
بزرگتر از سایه ی هولناکِ بی سر و شکلِ جنگِ همیشه بر سرِ ما!

پوتین هایم را دیروز کنار مزار شهیدی از پا درآوردم.
وَ چفیه و سربندِ خاکی دیروزم را بر بندِ رختِ غرور و افتخار و آزادگیِ امروزِ خود آویختم.
جنگ تمام شد اما جنگیدن نه،
سلاح ما امروز:
همین گانِ بر تن و
ماسک و شیلدِ بر صورت و
دستکش هایِ پارچه ای و پلاستیکیِ در دست های ماست.

اینجا ایستاده ام هنوز!
تا اگر تو تمام راه را هم،تنها دویدی و هیچ وقت،دست یاریگر کشوری دیگر،نگهدارِ تو در وقتِ افتادن نبود،
من اینجا،کنار تو باشم،
نه من،که ما،همه ی ما اینجا،کنار تو باشیم تا نفس کم نیاوری،نیافتی،
از نفس،
 از پا،
از ایستادگی!

نترس میهن من!
نترس سرزمین مادری،پدری وَ اجدادی من!
که من اینجا ایستاده ام تا نترسی.
که من اینجا ایستاده ام تا ... نیافتی.

+برای سرزمینم و گرفتاری اش در روزگار کرونا