امروز ظهر وقتی به خانه بر می گشتم احساس کردم دیگر تحمل این شهر را ندارم.
خسته از شلوغی،خسته از ازدحام،خسته از تماشای بسیاری از چیزهام.
پس من کِی چمدانم را می بندم و از تهران می روم؟
کِی به شهر گمشده،ساده ،کوچک و به دور از هیاهوی خودم می رسم؟
کِی به قدر کافی بزرگ می شوم؟
کِی؟
Amir chaqamirza
سلام.سلام.سلام... .:).
وقتی که نشه کاری کرد،باید از همون چیزی که هست استفاده کرد...:))).
حاج‌خانوم ⠀
سلام
خوشوقتم
بالاخره یه تهرانی ضد تهران پیدا کردم! متنفرم از این شهر... متنفر...
میخک جان
تهران یعنی دود آلودگی ترافیک، و لاغیر، کلاهتون هم تهران افتاد، نیاین دنبالش، ارزش نداره...
روناهی ^^
کی من میام تهران؟!
حاج‌خانوم ⠀
سلام
به روناهی عزیز
تهران اونقدر بزرگه که توش گم میشی... چیزی که برای ساکنینش داره دود و آلودگی و ترافیکه...
امکانات هست، راست میگی، اما به چه قیمتی؟ بهترین کلاسا با بهترین اساتید هستن، اما وقتی قرارباشه برای یکساعت کلاس، ۲ ساعت رفت، دوساعت برگشت توی راه باشم، بی‌خیال کلاس میشم.
امکانات تفریحی‌اش، اوووووه
ولی وقتی روزانه حداقل دوساعت تو ترافیکم، بی‌خیال تفریح میشم.
آرامشی که دارین رو با چیزی عوض نکنید.
تهران هیچ‌چیزی نداره که دلتون رو خوش کنید بهش، هیچی!
امکانات تفریحی‌اش هم مال تهرانی‌ها نیست.اصلا فرصت نیست که ادم بره.
برای تفریح تهران بیاین، برین پارک‌ها، موزه‌ها و جاهای خوبشو ببینید، ولی نیاین تهرانی بشین و توی الودگی و ترافیکش غرق بشین.
تو تهران نمیشه زندگی کرد...
وقتی هر روز تو اتاق، فقط صدای موتور و ماشین و صحبت عابرین با تلفن همراه میاد...
این اتاق منه، توی یکی از خیابونای خوب تهران.
حسرت یکساعت نشستن کنار پنجره‌ای رو می‌خورم که هیچی صدا ازش داخل نیاد... هیچ صدای نابهنجاری... نه اینکه روزی فقط ۶، ۷ بار وانت سمساری از توش رد بشه.
جالبه خیلی از هم‌سن و سال‌های من تو دلشون غوغاست که کی میشه چمدونشون رو جمع کنن و برن تهران...