مسافر پیاده

چند سال پیش من و دوستی همزمان با هم کنکور ارشد ادبیات می دادیم.

یادم هست دوستم گفته بود که دانشگاه الزهرا را انتخاب نمی کند چون اعتقاد دارد آنجا جو خاصی دارد و از جو آنجا خوشش نمی آید.

من نمی دانستم داخل دانشگاه الزهرا دقیقا چه شکلی است.تنها چیزی که از آن می دانستم تک جنسیتی بودنش بود.

نمی فهمیدم منظور دوستم از جو خاص،اشاره به دخترانه بودن فضاست یا چیز دیگر.

به هرحال سه سال گذشت و من حالا دانشجوی ترم یک ارشد همین دانشگاه هستم.

تا به اینجا تفاوتی احساس نکرده ام.

برخلاف تصور خیلی ها،اینجا،نه دانشجوها همه متعلق به یک قشر بخصوص از جامعه (یا برخاسته از یک طرز تفکر خاص) هستند و نه فضای داخل دانشگاه یادآور حوزه است.

همه چیز بسیار عادی است و از همه مهم تر،در سطحی کاملا قابل قبول و بهتر از آن.

تازه هنوز برگزاری کلاس ها به شکل مجازی و غیرحضوری است که اگر حضوری می بود می توانستم از حضور در فضای وسیع و باغ گونه ی آن لذت بیشتری ببرم.می توانستم در کافه واگن و رستوران سنتی ترمه ی دانشگاه بنشینم.به مقبره ی مستوفی الممالک بروم.وقتی دلم گرفت بروم امامزاده قاضی الصابر و ... .

دانشگاهم را دوست دارم.

از اینکه پس از سال ها دوباره "دانشجو" خطاب می شوم آن هم در رشته ای که دوستش دارم،حال خوبی دارم.

خدا در حق من لطف بزرگی کرد.شاید زمانی تصور می کردم هرگز به این آرزو نمی رسم یا به صلاحم نیست.شاید زمانی از اینکه میان کارشناسی و ارشدم فاصله می افتاد ناراحت بودم اما حالا خوشحالم چون می دانم امسال بهترین زمان برای قبولی من بوده است.

حالا،ادبیات پناه من است. در روزهایی که هی می خواهم به سراغ غم بروم ادبیات شبیه به خواهری مهربان یا مرا از فکر و خیال می کشد بیرون یا کنارم می نشیند و با زبان شعر به همدردی ام برمی خیزد.

از اینکه فقط کلمه ی دانشجو را یدک بکشم متنفرم.دلم می خواهد بیشتر و بیشتر بدانم.البته خودم خوب می دانم که به خاطر تغییر رشته ای بودنم هنوز خیلی عقب هستم و باید بدوم تا به دیگران برسم.اما همین که در مسیر هستم برایم کافیست.تلاش می کنم برای فرصتی که در اختیارم گذاشته شده است انسان قدردان و شایسته ای باشم.

+ اینجا می توانید با امکانات و جاذبه های اطراف دانشگاه الزهرا آشنا شوید.

+ قسمتی از متن که هایلایت شده جمله ای است از جودی آبوت در کتاب بابالنگ دراز.