مسافر پیاده

فرخی متولد سیستان بود. پدرش؛جولوغ، غلامِ آخرین امیرِ صفاری بود و خودش هم پیش یکی از دهقانان سیستان خدمت می‌کرد.

بعد از ازدواج، خرج زندگی‌اش بیشتر شد. به همین دلیل برای دهقان درخواستی نوشت و طلب روزیِ بیشتر کرد. اما دهقان با درخواست او موافقت نکرد.

از آن‌جا که فرخی در سرودن شعر و نواختن چنگ استعدادی داشت تصمیم گرفت به دنبال ممدوحی بگردد. از این و آن خبر گرفت و امیر ابوالمظفر چغانی را به او معرفی کردند و از سخاوتش گفتند.

به این ترتیب فرخی قصیده‌ای سرود و به سمت آن‌جا حرکت کرد.

این قصیده با مصرعِ " با کاروان حله برفتم ز سیستان" آغاز می‌شود و من چند بیت از اواخر آن را اینجا می‌نویسم.

من بنده را به شعر بسی دستگه نبود

زین پیش، ورنه مدح تو می‌گفتمی به جان

و اکنون که دستگاه قوی گشت و دست نیز

بی مدح تو مرا نپذیرفت سیستان

راهی دراز و دور ز پس کردم ای ملک

تا من به کام دل برسیدم بدین مکان

بر آرزوی آنکه کنم خدمتت قبول

امروز آرزوی دل من به من رسان