مسافر پیاده

امروز دو نفر از بچه هایمان در آزمون دکتری شرکت کردند. آن ها که از باقی شرکت کنندگان چیزهایی پیرامون سوالات مصاحبه شنیده بودند آمدند برایمان تعریف کردند. فهمیدیم سوالات مصاحبه دکتری دانشگاه آزاد به نسبت راحت تر است(تا حدی) اما شرایط مصاحبه دانشگاه های دولتی - خصوصا دانشگاه هایی که دوستشان داریم- متفاوت است و برای آنکه کسی بتواند از عهده آن برآید واقعا به پشتوانه ی ادبی غنی نیازمند است. سوالات پی در پی و سختی که گاه داوطلب را تا دو ساعت در جلسه نگه می دارد ( در مورد دانشگاه تهران هم که به جز مصاحبه شفاهی یک آرمون کتبی مجزا برگزار می شود)

با این حساب راه درازی در پیش دارم. قبلا هم می دانستم برای ورود به مقطع دکتری باید خودم را بالا بکشم. اما حالا می دانم بیشتر از آنکه مهم باشد کی و در چه سنی می توانم دکتری را آغاز کنم این مهم است که با چه سطحی از آگاهی و با چه میزان بار ادبی شایسته ی رسیدن به آن مقطعم. حالا دیگر برایم مهم نیست تا رسیدن به فلان سن دانشجوی دکتری شده باشم. می خواهم بعد از پایان نامه، بخوانم و بخوانم و بخوانم.

از اتفاقاتی که این اواخر برای تعدادی از مدارس دخترانه مان افتاده است ناراحتم. بیش از آنکه این طرفی یا آن طرفی بودن عاملان برایم مهم باشد به پای محاکمه کشاندنشان برایم مهم است. حالا می خواهد کار، کارِ گروهی از آنان باشد که به افزاط مبتلا گشته اند و در درک دین و مذهب دچار بدفهمی شده اند یا کار آنان که می خواهند مذهبی ها را این گونه یعنی مخالف با تحصیل دختران نشان دهند. سهل انگاری و کوتاهی در خصوص پیگیری این دست اتفاق ها یا بی اهمیت شمردن آن برای هیچ کدام از ما پذیرفتنی نیست.