مسافر پیاده

یک نفر در استوری‌اش نوشته است: می‌ترسم بمیرم و بفهمم نامت را کم صدا زده‌ام حسین(ع).

به دلم می‌نشیند. نکند من هم کم صدایش زده باشم؟ گمان می‌کنم همین‌طور است‌.

رادیو دارد نوحه پخش می‌کند. تلویزیون مراسم عزاداری شهرهای مختلف را نشان می‌دهد. از کوچه‌ صدای عبور دسته‌های عزاداری می‌آید و من فکر می‌کنم اگر روز و روزگاری برسد که هر یک از ما یک جای دیگر دنیا افتاده باشیم چند درصد احتمال دارد دلتنگ محرم‌های اینجا شویم؟ 

فکر کن محرم باشد اما از هیچ خیابانی صدای سنج و طبل و زنجیرزنی نیاید. هیچ‌کس را نبینی که سیاه پوشیده باشد. هیچ‌کس زنگ خانه‌ات را نزند که به تو نذری بدهد. هیئتی نیست. حتی کسی دور و برت نیست که هم‌کیش تو باشد و با او عزاداری کنی. تنهایی. خیلی تنها. آدم احساس غربت می‌کند. غربتش دو چندان می‌شود. این تصور من است، احساس من. اما ممکن است لزوما برای دیگری این شکلی نباشد. ممکن است برای فردی دیگر چندان تفاوتی نداشته باشد و زندگی عادی‌اش را بکند.

استوری‌ بعدی را باز می‌کنم. زنی را که با خانواده‌اش در آمریکا زندگی می‌کند می‌بینم.

مثل رمضانی که گذشت باز هم در کنار شیعیان آنجا است.

حالا دارند در کنار یکدیگر عزاداری می‌کنند.