مسافر پیاده

اینستاگرام را باز می‌کنم. وی کار جدیدی منتشر کرده است. ویدئو را تماشا می‌کنم. پس‌زمینه اثر غافلگیرم می‌کند. دستم به لایک نمی‌رود. دیدن ویدئوی این اثر از خواننده‌ای که سبکش همیشه چیزی به جز این بوده است برایم غیرمنتظره است. نمی‌توانم آن را کنار کارهای دیگرش بگذارم. اینکه از ایران رفت چیز عجیبی نبود. اصلا تا مدت‌ها بعد از رفتنش صدا و سیما همچنان کارهایش را پخش می‌کرد چون او فقط رفته بود آنجا که با خانواده‌اش در جای جدیدی زندگی کند. بعد از اتفاقات سال گذشته و پیوستنش به شبکه هایی دیگر و افرادی دیگر باز هم رفتار زننده‌ یا حرکت دور از عرفی نکرد. اما این اثر و این انتخاب را واقعا نمی‌توانم بپذیرم.

با خودم می‌گویم لابد فقط منم که این‌طور متعجب شده‌ام. می‌روم سراغ نظرات. آنجاست که می‌بینم تنها نیستم. می‌بینم جز من افراد دیگری هم جا خورده‌اند و همان سبک قبلی خواننده را ترجیح می‌دهند. بعضی‌ها اما آن را نشانه آزادی وی می‌دانند. راستش نه که شناخت کاملی از آدم‌ها داشته باشم اما بعید می‌دانم واقعا تصمیم خودش بوده باشد که در پس‌زمینه اثرش آن زنان با آن سبک پوششِ کارهای ساسی مانکنی بیایند و برقصند. او این شکلی نبود و نیست.

اصلا چه می‌دانم! شاید هم من اشتباه می‌کنم. حالم گرفته می‌شود. می‌خواهم اینستا را ببندم که تصویر صورت خواننده هنگام خروج، من را یاد جان‌شکر می‌اندازد...