مسافر پیاده

بعد از بازی زیبای ایران مقابل ژاپن، بعد از آن بازی پرغرور که ما را بالاخره مقابل سامورایی‌ها، پیروزِ میدان قرار داد و بعد از گذشت این همه سال، یک‌بار دیگر امیدِ صعود به فینال را در دلمان زنده کرد،دلم خواست بازی بعدی را در سالن سینما کنار مردم ببینم. دیروز در سینما تیکت برنامه‌های پخش زنده فوتبال ایران-قطر را نگاه کردم و دیدم سینمایی که در نظر داشتم چهار سالن را برای پخش زنده اختصاص داده است. به پدرم که گفتم گفت ترجیح می‌دهد بازی را در خانه ببیند. مادر گفت چون جمعه برای تماشای یکی از فیلم‌های جشنواره فجر به آنجا می‌رویم دیگر چهارشنبه این راه را نرویم و برگردیم. خودم هم با اینکه دلم به رفتن بود اما دیدم حوصله شلوغیِ همزمانِ جشنواره فجر و فوتبال و ترافیکِ مقابل سینما را ندارم. قطعا اسنپ هم در آن ساعت بسیار گران می‌شد. بنابراین از خیرش گذشتم. اما صبح یک‌بار دیگر خواستم ظرفیت سالن‌ها را بررسی کنم که دیدم تقریبا تمام بلیت‌ها فروش رفته است و در هر سالن فقط چند صندلی درست مقابل پرده نمایش باقی مانده است. البته می‌دانم که در کافه‌ها هم می‌توان فوتبال را زنده تماشا کرد اما به نظرم آن شور و هیجان دیدن فوتبال در سالن سینما را ندارد. پس نیمه‌نهایی را در خانه می‌بینم. به امید پیروزی ایران و صعود به فینال.