تو

کاش اصلا تو را در خواب هایم نمی دیدم.کاش تو را در سرزمین رویاهایم نمی ساختم.

که اگر چنین می بود،میان آدم های هرشکلی،هر روز،دنبال کسی شبیه به تو نمی گشتم.

کسی را با تو قیاس نمی کردم.

و نمی گفتم هیچ یک از این ها،آنی که من می خواهمش،می شناسمش،نیست.

حالا من،در انتظار آمدن تویی هستم،در انتظار رسیدن تویی،که شاید تنها ،در دنیای خواب های من زنده ای...

من ،از این انتظار ،راضی ام.و فکر میکنم حتی اگر که هرگز کسی شبیه  به تو در حقیقت دنیایم سر نرسد،یا احساسی را که تو در من،در دنیای خیال انگیز من،زنده کرده ای،بیدار نکند،تنها ماندنم تا نهایت عمر،بهتر از با هرکسی جز تو بودن است.

من از این انتظار،راضی ام...

براده های یک ذهن:

《حتی اگر نباشی،می آفرینمت》

دوستان

خرسندم از داشتن دوستان دیرینه ای که با دیدن پست های اخیر و به ظاهر خالی از حرفِ من،همچنان رفاقتشان پایدار است و پای دوستی مجازی شان ایستاده اند.

که آنقدری مرا می شناسند که می دانند وقتی پست ها به سمت و سوی به اشتراک گذاشتن ابیات و مصرع ها و ترانه ها پیش می رود حتما به احوال روحی این روزهای من مرتبط است و همان تک بیت،همان ترانه،حرف های زیادی برای گفتن دارد.

هر چند که اگر به من باشد،اگر که به شیفتگی ام به ادبیات غنی فارسی و کهن مان باشد،هرگز حتی همین پست های کوتاه و شاعرانه را پست هایی بی محتوا نمی دانم.هرگز.

در هرحال اینجا خانه ی کوچک من است و حکم خیلی چیزها را دارد.گاه واقعا دفتر خاطرات من است و گاه وسیله ای برای رساندن حرف های مهم تر به شما.

از دوستانی که تا به امروز خواننده ی خانه ی کوچک مجازی من بوده اند سپاسگزارم و از آن ها که این وبلاگ رضایتشان را برنیانگیخته است عذرخواهم.

چونی بی من؟

من با رخ چون خزان،زردم بی تو،

تو با رخ چون بهار،چونی بی من؟

عاشقی تو...

تو اگر جسمت بهاران است اما جان تو پاییز
راه را گم کرده ای

عازم مسجد سلیمانی ولیکن میرسی تبریز
عاشقی تو
عاشقی تو

من برای عاشق بی کس
من برای عاشق بی چیز
راه رفتن،گریه کردن زیر باران میکنم تجویز...

محمد صالح علاء

براده های یک ذهن:

خواندن کتاب "دست بردن زیر لباس سیب" را نیازمندم.خواندن صالح علاء را...

بی مکان،بی زمان

آن بیرون یک مرد دارد نعره می کشد.یک زن جیغ می زند و کیفش را می کوبد روی سر یک نفر دیگر که نمی دانم کیست.

اما من کار به کار این ها ندارم که.

من می نشینم پای صدای علیرضا قربانی و او برایم از توی کامپیوتر شعری از محمدعلی بهمنی را می خواند که همین چند دقیقه ی پیش داشتم وزن عروضی اش را پیدا می کردم:

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است

دنیا برای از تو سرودن مرا کم است

تهی می شوم.سبک می شوم و در بی وزنی،بی زمانی،بی مکانیِ عجیبی ورود پیدا میکنم.

هیچ کس،هیچ کس نمی تواند مخاطب این شعر برای من شود.این شعر مرا یاد هیچ کس نمی تواند بیاندازد.تمام آدم ها از نظرم دور می شوند و کوچک.کوچک،کوچکتر.

می روم بالا.فضا پر می شود از یک همه،یک خوب مطلق.

کم می آورم،به بغض می افتم.به گریه.

سرشارم از خیال ولی این کفاف نیست

در شعر من حقیقت یک ماجرا کم است....

بدون عنوان

اینجا که هرچی می گردم،

راهی به سرپناهی نیست،

روح بزرگ من دیدی دنیا چقدر کوچیکه؟

یوسف/حسین صفا،محسن چاوشی

"تفاوت های ما بیش از شباهت هاست،باور کن..."

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

دایره ی امن

یک دایره ی امن در زندگی ام تعریف شده است.دایره ای  که شاید البته به مرور بر قطر آن افزوده شده باشد.

تمام زندگی من در همین دایره  تعریف می شود.

در تهران زندگی میکنم!اما تمام تهران برایم در همین دایره خلاصه می شود.

دایره ی امن من به سختی به مرکز شهر می رسد.در یکی از نقاط جغرافیایی تهران محدود شده و فقط چند منطقه ی دیگر را کنار خودش شامل می شود.آن هم به شرط خوش مسیر بودن.

از این رو به هیچ یک از قرار ملاقات های خارج از این دایره نمی روم.اصلا شما بگویید کلاس داستان نویسی در فلان نقطه ی شهر برگزار می شود.استادش هم عالی ست.فلان نویسنده است.فقط بگویید در دایره ی امن من قرار دارد؟ندارد ؟پس اهمیتی ندارد.ولش کن.

چیزی که می گویم برای خیلی ها قابل درک نیست.

مثلا آدمی که اهل اردوهای جهادی ست،اهل پیاده روی اربعین،اهل سفرهای دوستانه،اینطور آدم ها،آدمی شبیه به من را اسیر در حصارهای من در آوردی می بینند.برایشان مضحک است که یک نفر ساکن تهران باشد و عملا در خیلی از محله های شهر حتی برای یک بار هم که شده گذر نکرده باشد.یا که اگر به او بگویند بیا همدیگر را در این مکان ببینیم ممانعت کند و بگوید دور است.

چیزی که می گویم برای خیلی ها قابل درک نیست.برای خیلی ها.

حرف های الکی

شالم را می پیچم دور سرم.باران می بارد.یاد خانم مهناز می افتم که می گفت مثل سگ و گربه باران می بارد.یاد خانم ناهید که می گفت مثل دم اسب.

کلاس یوگای امروز تمام شده و منتظرم.منتظرم تا پدر بیاید و برگردم خانه.

از وقتی می رسم خانه کار خاصی انجام نمی دهم.فقط چند بار تکرار میکنم که امروز یک حرکت سخت انجام دادم.نمی گویم اسم حرکت شالابهاساناست.نمی گویم ران پای چپم یک آن سر کلاس گرفت.

بعد هی توی ذهنم می آید که باید یک فصل از داستان را امشب تمام کنم.یادم می آید که این هفته باید یک فصل دیگر را هم بنویسم.

فکر میکنم بالاخره هدیه ی تولد الهام را چه کنم؟

آخرش بلند می شوم می آیم "stranded in the middle of nowhere"را گوش می دهم.مدرن تاکینگ را.

و می نویسم.

اینجا،برای شما

از حرف های الکی...

هدیه ای برای دوست

حتما برای شما هم پیش آمده است که در روز تولدتان،از طرف دوستان،هدیه ای دریافت کرده باشید که در آن برهه از زمان نیازمندِ به آن نبوده اید!

در چنین موقعیت هایی صد البته که ابراز این موضوع به طرف مقابلتان بسیار ناپسند و به دور از ادب است.هرچه که باشد آن دوست،ان رفیق برای تولد شما هزینه کرده است و تنها اشکال ماجرا اینجاست که به درستی از نیازمندی های آن روزهای شما مطلع نبوده است.

دو سه سال پیش بود که با خودم فکر کردم،چرا به دوستانم آن چیزی را هدیه دهم که به کارشان نمی آید.چرا هم خرج کنم و هم این خرج کردن به هیچ کجای زندگی آن رفیق نرسیده باشد.و اینطور شد که تصمیم گرفتم از آن پس،با نزدیک شدن به تولد هر یک از دوستان از آن ها درخواست فهرستی کنم!فهرست هدیه های پیشنهادی آن ها با توجه به نیازِ آن روزشان.

فهرستی که در آن،حتی کوچکترین چیزی که به آن نیازمندند هم قید شده باشد.فهرستی که در آن،قیمت های مختلفی از اجناس،کالا یا پوشاک آورده شده باشد تا هرکس بسته به استطاعت مالی خود،یکی از اقلام را به عنوان هدیه انتخاب کند.

این پیشنهاد و ایده،بازخوردهای خوبی داشت.دیگر برخی از دوستان می توانستند برای رفع برخی نیازهای خود روی هدیه ی تولدشان حساب کنند و از طرفی،پول کسی که خریدار آن هدیه است نیز دور ریخته نشده باشد.

به تَبَع چنین پیشنهادی،دوستانم نیز با نزدیک شدن به تولد من،از من،درخواست در اختیار گذاشتن همین فهرست را داشتند و من نیز هربار هدیه هایی با قیمت های مختلف،پیش رویشان قرار می دادم.شبیه به همین روزها.

موضوع دیگر اینکه،وقت هایی هست که طرف مقابل واقعا نمی داند چه می خواهد.شاید هم به این موضوع خوب فکر نمی کند.یا نیازمند به چیزی ست که خرید آن توسط یک نفر میسر نیست(به سبب قیمت).

در مورد مسئله ی آخر،حتی باز هم راهکارهای دیگری وجود دارد.مثلا اینکه الف مدتی ست یک کیف پول 60 هزار تومانی در نظر دارد.از طرفی دوستش ب قادر به خرید هدیه ای با این قیمت نیست.در چنین موقعیتی از طرف الف پیشنهاد می شود که ب در خرید این هدیه مشارکت کند!یعنی ب می پذیرد برای مثال 70درصد این هدیه را سهیم شود و به این ترتیب دوست ما یعنی الف در حالی آن کیف پول را می خرد که فقط 20هزار تومان از جیب خودش خرج کرده است.(40تومان آن را از دوستش ب به عنوان هدیه ی تولد دریافت کرده است)

بر خلاف خیلی ها که می گویند هدیه دادن پول یک جور بی اهمیتی نسبت به فرد است اتفاقا من معتقدم اگر که شما از دوستتان درخواست فهرستی کنید،و او به هیچ وجه چیزی ارائه ندهد،بهتر آن است که به بانک بروید و یک کارت هدیه ی شکیل سفارش دهید و همراه با یک کارت تبریک به او تقدیم کنید.هیچ کجای این نوع هدیه دادن را ناپسند نمی بینم و حتی بسیار دارای ارزش و احترام است که شخصی برای خاطر شما به بانک رفته باشد و چنین کارتی سفارش داده باشد.و صد البته یک کارت هدیه بهتر از خرید هدیه ای است که اصلا معلوم نباشد طرف خوشش بیاید یا نه.(البته اگر به من باشد همان کارت هدیه را هم درون جعبه ی کوچک یا ساک دستی کوچک و دست سازی قرار می دهم.)

به هرحال این پست برای ارائه راهکارهایی به منظور خرید هدیه تولد برای دوستتان نوشته شد.شاید شما راهکارهای دیگری هم برای این منظور داشته باشید.مگر نه؟