بازگشت قهرمان

هفته ای که گذشت،"هفت-شبانه روز" تلخ بود.

هفته ای که با دیدن یک فیلم غیرمنتظره در اینستاگرام شروع شد و شوکی عصبی به زندگی ام وارد نمود.

مثل این بود که حقیقتی را از آدم پنهان کرده باشند و خودِ شخص-که از قبل هم کم کم متوجه سرنخ هایی شده-با آن واقعه،رو در رو شود.

هضم کردن این طور اتفاق ها سخت است.هی می خواهی لقمه ی بزرگی را که در دهانت گذاشته اند بِجَوی و قورتش دهی اما لقمه به قدری بزرگ است که حتی نمی توانی فکت را باز و بسته کنی.دندان هایت قدرت جویدن چنین حقیقتی را ندارند.

اولش با گریه شروع می شود،با فریاد کردن.

بعد با هزارجور حس تخریب کننده و ویران گر که به جان آدم می افتد تا متلاشی اش کند.

شب ها چه شکلی می گذرد؟همراه با از خواب پریدن های ناگهانی و هجومِ دوباره ی تصاویر و خاطرات.

اما به هر ترتیب گذشت و بالاخره دیشب،پیش از خواب تصمیم مهمی گرفتم.

تصمیم گرفتم گذشته را در گذشته رها کنم.

تصمیم گرفتم آن هفته ی سخت را،شبانه،در آخرین روزِ هفته چال کنم و پشت سر خود جا بگذارم.

دلم می خواست شنبه ی جدیدی را شروع کنم.

و حالا اینجا هستم تا بگویم همه ی ما قوی تر از چیزی هستیم که فکرش را می کنیم.

سلام به شنبه ی امیدبخش زندگی ام،

سلام به دشت سرسبز و فرح بخش آرزوهایی که هنوز در دل من زنده اند.

 

+ رفیق آرزوهات باش-سیامک عباسی

بیمار

-می دونی الان به کی می مونه؟

-به کی؟

- الان مثل کسیه که از یه تصادف سهمگین جون سالم به در برده.تمام تنش تو گچه و کلی بخیه خورده.اما دکترها بهش امید دادن و گفتن اوضاع اونقدرها هم بد نیست.با مراقبت کردن همه چی درست میشه.

-پس چرا بی تابی می کنه؟

-روند درمان همیشه سخت و طولانیه.اون هی می خواد زودتر بلند شه بره پشت پنجره،برگرده اون بیرون.اما الان خیلی زوده،هنوز بخیه ها جوش نخورده،هنوز شکستگی ها خوب نشده.اون همچنان به استراحت و پرهیز و مراقبت نیاز داره.

-آره!الان اصلا وقت مناسبی برای بیرون زدن نیست.

-اصلا اگر اینطوری بره بیرون ممکنه با کوچکترین ضربه ای دوباره همین جا برگرده،با حال بدتر.

- کاش طاقت بیاره.

-کاش صبر کنه.

 

+آرام من - محمد معتمدی

درها قفل و پنجره ها بسته ست

چراغ ها را خاموش می کنم.

پنجره ها را می بندم،پرده ها را می کشم.

درها را قفل می کنم و در سکوت و تنهایی،وسط تاریکیِ زندگی ام می نشینم.

همه ی این کارها را می کنم برای فراموشی ات،برای فراموشی ام.

برای آنکه اگر آمدی،خیال کنی دیگر کسی اینجا زندگی نمی کند.

برای آنکه خیال کنی همه چیز از ابتدا جز خواب،جز قصه و افسانه ای بیش نبوده است.

درست است!من اینجا هستم و در شبِ زندگی ام،هنوز سر جای قبلی ام ایستاده ام بی آنکه ذره ای از دوست داشتنت به عقب برگشته باشم.اما حالا دیگر ترجیح می دهم تصور کنی هرگز در زندگی ات وجود نداشته ام،نبوده ام.

تو از همان راهی که آمده بودی برگرد.به سوی خانه ات،به سوی خانه ای که حالا چند روز است کسی آنجا،چراغ ها را هرشب تا آمدنت روشن نگه می دارد.

من اما اینجا همیشه چراغ ها را خاموش می کنم تا تو دیگر هوای برگشتن نکنی.

تا دیگر،این خانه را مسکونی تلقی نکنی.

اینجا کسی زندگی نمی کند.

این خانه از همان شنبه شب شومی که در کوچه تان صدای هلهله و شادی بلند شد،قالب تهی کرد،خالی شد.

تو به ویرانه ی این خانه نگاه می کنی.

برگرد.

اینجا تمام درها قفل است.

تمام پنجره ها بسته ست...

در این تاریکی آدم حتی خودش را هم نمی بیند،تشخیص نمی دهد،پیدا نمی کند.

تو اگر مرا در جای دیگری از جهان دیدی،اگر در چهره ی انسانی دیگر ناگاه در نظرت آمدم،سلام مرا به من برسان،حتی اگر آن فرد همان کسی باشد که حالا داری با او زیر یک سقف زندگی می کنی.

 

دومان-محسن میرزاده

ترجمه قطعه ی کرمانجیِ دومان

در جستجوی آخرین مروارید

مرواریدی گران بها در دل صدف

برای امام زمان(عج) در آستانه ی تولد امام حسن عسکری(ع)

 

فَقُلْتَ «قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَی»

و فرمودی: بگو من از شما برای رسالت پاداشی جز مودّت نزدیکانم نمی‌خواهم‌¹

 

تمام جهان یک جزیره بود. جزیره‌ای که دور تا دورش را آبیِ دریای بی‌کران پوشانده بود. جزیره، در احاطه‌ی لطف، در احاطه‌ی سخاوت بی‌دریغ دریا بود. در هر عصر و زمان، دریا مرواریدی از بستر دل خود به ساحل پیشکش می‌کرد و آن را به دست‌های تَر و نیلگون امواجش می‌سپرد. هرمروارید به منزله‌ی گوهری تابان میان مردم بود. پیام‌آوری که از شور شیرین دریای عشق برایشان می‌خواند و اشتیاق پیوستن به دریا را دمادم در قلب و خاطر آن‌ها زنده نگه می‌داشت.سالیان بسیاری گذشته بود. دیگر زمانِ آمدن آخرین مروارید سپید رسیده بود. دریا مثل همیشه فرزندش را به ساحل سپرد اما هنوز سالیان درازی در پیش بود و دنیا نمی‌توانست خالی از دردانه و گوهر باقی بماند. پس دیری نپایید که آخرین مروارید دوباره به دریا فراخوانده شد.
رفته‌رفته و آرام‌آرام در اعماق ناپیدای آن پنهان و از چشم ساحل‌نشینان مخفی شد تا روز و روزگاری دوباره به آغوش ساحل برگردد. روزی که البته کسی زمان آن را نمی‌دانست. پس جست‌وجوها از همان زمان آغاز شد.

 

 

لیْتَ شِعْرِی أَیْنَ اسْتَقَرَّتْ بِکَ النَّوی
ای کاش می‌دانستم خانه‌ات در کجا قرار گرفته‌²

 

سطح دریا پر از لنج بود، گوشِ ماهی‌ها پر از فریاد ناخدایان و جاشوها که به دنبال مروارید آمده بودند. هرکس به سمت و سویی می‌رفت. هرکس به کرانه‌ی تازه‌ای سر می‌کشید اما هنگام بازگشت دست‌های همه خالی بود، خالی از خبر.
صیادان کف دریا به دنبال صدف می‌گشتند اما وقتی صدف‌ها را می‌گشودند گوهری نمی‌یافتند. برخی خسته از جست‌وجو، با کوله‌باری سنگین از حیرت و سرگردانی به ساحل باز می‌گشتند و باورهایشان را از نو مرور می‌کردند. پس مروارید کجای این دریا بود؟

 

اللّهُمَّ وَ نَحْنُ عَبِیدُکَ التَّائِقُونَ إِلی وَلِیِّکَ الْمُذَکِّرِ بِکَ وَ بِنَبِیِّکَ
خدایا ما بندگان به شدت مشتاق به سوی ولیِ تو هستیم، آنکه مردم را به یاد تو و پیامبرت اندازد³

 

 

هزار و صد سال گذشت. گشتند و گشتند اما نیافتند. از تعداد لنج‌های جست‌وجوگر دریا کم شد. مردم پی روزمرگی‌ها و دغدغه‌های خود رفتند. دغدغه‌هایی که فکر می‌کردند برای دنیایشان سود و منفعت بیش‌تری دارد. جز عده‌ای معدود که همچنان لب دریا می‌نشستند و دل به دریا می‌زدند، جز آنان که در هر طلوع و غروب با حسرت از دریا مروارید می‌طلبیدند و اشک‌هایشان به‌هم می‌پیوست.
بعضی‌ها خاطرات دورِ گذشته را سینه به سینه نقل می‌کردند و وجود مروارید را افسانه‌ای بیش نمی‌پنداشتند. اما مروارید هنوز همان‌جا بود، کف دریا. در سینه‌ی صدفی گران‌بها که جز دریا جایش را کس نمی‌دانست.
برای همین، هنوز که هنوز است اگر ساحل‌نشینِ منتظر و چشم به‌راهی به وقت دلتنگی کمی کنار ساحل درنگ کند و دل به آواز خوش گوش‌ماهی‌ها بسپارد، بشارت آنان را می‌شنود که شبانه‌روز نوید آمدن می‌دهند. نوید بازگشت آخرین مروارید سپید دریای عشق و حقیقت را.

 

پی‌نوشت:  
۱، ۲ و ۳: فرازهایی از دعای ندبه، ترجمه‌ی حسین انصاریان

 

+هفته نامه دوچرخه،شماره 1056،بیستم آبان 1400

شب های چیرگی نور بر تاریکی

 

Happy Diwali my friend Yasaman

 

این پیام یکی از دوستان هندی ام بود که دیروز به دستم رسید.

درستش این بود که در چنین روزی من به او تبریک بگویم نه او به من،اما واقعیت این بود که من چیزی در مورد دیوالی نمی دانستم.

چند ساعت بعد دوست دیگری از هند،فیلمی از آتش بازی و معرفی این مراسم برایم فرستاد.این بار پیش دستی کردم و گفتم : Happy Diwali

و جدی جدی مشتاق شدم بروم و در مورد آن چیزهای بیشتری بدانم.

بله.دیروز،آغاز جشنواره ی پنج روزه ی دیوالی یا دیپاوالی در هندوستان بود.بزرگترین و مهم ترین جشن ملی هندوها که البته هرکس از هر دین و آیینی،در برگزاری این مراسم شرکت می کند و دیگر فرقی نمی کند چه کسی از کدام مذهب است.

در چنین روزهایی که بین اکتبر و نوامبر هر سال برگزار می شود،مردم با شادمانی و سرور، تمام خانه ها و مغازه های هندوستان را چراغانی می کنند.آسمان نورباران می شود.اصلا این جشن،جشن نور و شکرگزاری است،جشن پیروزی نور بر تاریکی.

چراغ های نفتی یا دایا به وفور در این مراسم دیده می شود.قسمتی از کف زمین را با پودرهای رنگی طراحی می کنند که به این هنر می گویند رنگولی.

مردم خانه ها را تمیز می کنند و از الهه ی ثروت می خواهند که قدم به خانه ی آن ها بگذارد.

حال مردم هند در جشن پنج روزه ی دیوالی خیلی خوب است.آن ها همدیگر را می بخشند.برای هم هدیه می خرند.دعا می خوانند.به دیدن اقوام می روند و به هم عشق می ورزند.

البته این نکته را هم باید اضافه کنم که ظاهرا در نورافشانی کردن آسمان کمی هم زیاده روی می کنند(شبیه چهارشنبه سوری خودمان)! چرا که امروز در خبرها خواندم میزان آلاینده های هوا در دهلی از شب گذشته تا امروز به شدت افزایش یافته است.

اگر شما هم دوست داشتید درباره ی این مراسم بیشتر بدانید کافی است عبارت "جشن دیوالی" را جستجو کنید.

ماهی چند مرتبه؟

شب است.

سرم درد می کند،باز هم یکی از آن حمله های میگرنی.

مثل همیشه خیال می کنم اگر بخوابم خوب می شود.اما حتی در خواب هم خودم را با همان سردرد می بینم،در خواب هم سراغ قرص می روم.قرصم طعم شکلات می دهد!

بیدار می شوم.یادم نمی آید که قرصم را خورده ام یا نه.می خوابم.

دوباره همان خواب را می بینم.دوباره در خواب قرصم را می خورم.انگار آن آدم توی خواب می خواهد به زور بیدارم کند و بگوید:بلند شو دختر!قرصت را بخور.

بیدار می شوم.باز تردید دارم که قرصم را خورده ام یا نه.مرز بین خواب و بیداری را گم کرده ام.

فایده ندارد.خوب نمی شود.برمی خیزم.کورمال کورمال دنبال قرص می گردم.گردنم را به یک طرف کج می کنم.در تاریک و روشنِ فضای آشپزخانه یک لیوانِ پر،آب می نوشم.چراغ کوچه پشتی خراب است.هر چند دقیقه روشن و خاموش می شود.

این ماه با این یکی قرص شد سه مرتبه.دکتر پرسیده بود:ماهی چندبار سوماتریپتان می خوری؟

گفته بودم:دو مرتبه.

-خب!حالا ماهی دو تا خیلی هم بد نیست.ولی همیشه قبل از رسیدن سردرد به پیک،اقدام کن تا مجبور به خوردن سوماتریپتان نشوی.به هرحال در طولانی مدت عوارض دارد.

طولانی مدت!

من هفت سال است که دارم سوماتریپتان می خورم دکتر.آخرش یک روز سکته می کنم،می میرم.با سکته می میرم.

برمی گردم به رخت خواب.

درد رفته رفته کم می شود.

خوابم می برد.

دیگر خواب سردرد نمی بینم.

کوهِ آرزو

نوک انگشت اشاره ام را در نقطه ی نامعلومی،در هوا نگه می دارم و می گویم:«این چیست؟»

می گوید:«چه می دانم!»

می گویم:«اینجا قله ی آرزوی من است،و اما من کجا ایستاده ام؟»

-«آن پایین ها!»

-«آفرین.من فعلا در کوهپایه ی آرزوی خودم هستم.» و دستم را در محدوده ای پایین تر از نقطه ی قبل تکان می دهم.

درست است که به آرزوی دیرینه ام رسیده ام اما هنوز راه زیادی تا آن بالا در پیش دارم.چقدر کار روی زمین مانده که یکی یکی باید انجامشان دهم.

خواهرم می گوید:«چیزی که می خواهی خیلی بزرگ است»

مادر می گوید:«دختر!مویت در این راه سفید می شود»

و من محکم می گویم:«بشود!اصلا می خواهم موهایم را در همین مسیر سفید کنم.برای خاطرِ چه کسی باید سیاه نگهشان دارم؟»

بعد به صندلی تکیه می دهم و مقتدرانه می گویم:«باید اسمم ماندگار شود،به نیکی بپیچد.از کشورهای دیگر دعوتم کنند برای سخنرانی و ...»

و سکوت می کنم.

به همان نقطه ی نامعلوم در هوا نگاه می کنم،به قله ی آرزویم...

 

flower market

چشم هایم را می بندم.می دانم این کار برای سفر،ضروری ست.

صبح است،صبح خیلی زود.

ساعت چند است؟نمی دانم.اما باید پیش از طلوع آفتاب آنجا باشم.پس احتمالا زمان،چیزی بین سه تا چهار صبح است.

بله.فقط کافی ست همه چیز را پیشِ روی خودم تصور کنم.(مثل خیلی چیزهای دیگر که فقط با تخیل به آن ها رسیده ام.)

حالا کجا هستم؟

بازارِ گُلِ قاضی پور،هووینا،یا شاید هم دادار،مولیک گات یا که دال.همزمان در دهلی،بنگلور،بمبئی،کلکته،کشمیر.

اینجا شبیه هیچ بازار گلی در جهان نیست.

سبد سبد گل رنگارنگ و ارزان،غرفه های معطر،راهروهای تنگ و باریکِ خوش بو،رشته های گل زرد و نارنجی جعفری،قایق های پرگلِ شناور بر دریاچه ی دال.

اینجا مدهوش می شوی.از دست می روی،حتی در خیال.

کافی ست همه چیز را پیشِ روی خودم تصور کنم،اما...همین کافی ست؟نمی دانم.

باید پیش از طلوع آفتاب آنجا باشم.

گل ها زود پژمرده می شوند ...

 

 

عکس از سایت الی گشت.برای دیدن تصاویر بیشتر به اینجا سر بزنید.

برمودا

بگو: «چه کسى شما را از تاریکى هاى خشکى و دریا رهائى مى بخشد؟! در حالى که او را با حالت تضرع (و آشکارا) و پنهانى مى خوانید; (و مى گوئید:) اگر از این (خطرات و ظلمت ها) ما را رهائى بخشد، از شکرگزاران خواهیم بود».

 بگو: «خداوند شما را از اینها، و از هر مشکل و ناراحتى، نجات مى دهد; باز هم شما براى او شریک قرار مى دهید»!

 

سوره انعام-آیات 62 و 63

 

مرا هم برهان.

مرا هم نجات بده.

اما نه از دریا به سمت ساحل!

بلکه از تلاطم امواج او به برمودای عشقِ خودت.