مسافر پیاده

هـنـــوز در سـفـــرم

مسافر پیاده

هـنـــوز در سـفـــرم

نه آنکه جهانگرد یاکه در سفر باشم،اما،
مسافرپیاده بخوانیدمرا،
که درجاده های تخیل ناگریز ذهن،محبوس مانده ام،
واین ها ورق پاره های همان زندان است

استفاده از مطالب با ذکر منبع و نام نویسنده بلامانع است

بایگانی
سه شنبه, ۱۲ آبان ۱۳۹۴، ۰۹:۱۵ ب.ظ

کربلا یعنی : ...

دیاری را تصور کن که در آن بارانی از جنس حیات نمی بارد

رنگ رخساره های مردمش همرنگ خاک باشد و اشک همچون جریان آب بر زمین خشکی زده،از سرمنشأ چشم ها جاری شود و خطی بر جای بگذارد بر گونه ها...

رود هم اگر باشد در آن نزدیکی ها،عده ای به مذاقشان خوش نیاید که به لب تشنگان نظری کنند.نعمات الهی را با مالکیتی کاذب از آن خود کنند و آب را به منزله ی قوت جان همان تشنه لبان تصور کنند.

آب...!

چه استوار مردمانی که با همین واژه ی دو حرفی زندگی بخش،توانایی غلبه بر دشمنان و ظالمان زمان را دارند!

و چه بزدل مردمانی که به گمان خودشان با بستن آب بر پولادصفتان،پیروزی را از آن خود کرده اند!

داستان کربلا چنین بود.

کربلا داستان دو گروه از مردمان زمان بود.

گروهی اندک و گروهی بسیار،به ظاهر با یک دین ،با یک مذهب!که در برابر هم ایستادند.

تا یکی حق را فریاد کند و دیگری باطل را...

تا آن که برای حق به پا خاسته است ،با فدا کردن جان و مال و فرزند و تمام زندگی خویش به پیروزی و حقیقتی بزرگ رسد و آن که برای باطل آب بسته است و شمشیر زده است و سر بریده است،به پیروزی کاذب و شکستی بزرگ گرفتار شود.

کربلا یعنی:برای رسیدن به حقیقتی بزرگ باید از قید هر چیز گذشت،از قید هر آنچه که گرفتارمان میکند و وصلمان به زمین

حتی اگر تعداد اندک باشد و پیروزی بعید......



۶ نظر ۱۲ آبان ۹۴ ، ۲۱:۱۵
یاس گل
يكشنبه, ۲۲ شهریور ۱۳۹۴، ۱۱:۲۴ ق.ظ

به نفع ایران یا علیه ایران؟

مومن عاقل و چیز فهم و محتاط است  "رسول اکرم(ص)"


امکان ساخت استیکر توسط کاربران!

اقدامی نسنجیده که در نرم افزار ارتباطی تلگرام مسائل عدیده ای را در پی داشت و تولید استیکرها و برچسب هایی بی محتوا،بی کیفیت و گاها غیراخلاقی را منجر شد.

در این میان شاید عده ی زیادی از مردم حتی متوجه پخش استیکرهای ایرانی بیسفون،در تلگرام نشده و با اهداف و نیاتی خیرخواهانه از قبیل بیدارسازی و سالم سازی محیط تلگرام به دریافت و نشر این استیکرها پرداختند.



استیکرهای محبوب و خلاقانه نرم افزار ارتباطی بیسفون حاصل تلاش یک تیم متشکل از کاریکاتوریست های ایرانی است که تمامی کاربران بیسفون برچسب های این نرم افزار ایرانی را در قیاس با سایر نرم افزارهای بیگانه و صهیونیستی بسیار باکیفیت می دانند علاوه بر اینکه اساسا این استیکرها با محتوا و فرهنگ ایرانی سازگارترند.

در این میان حقوقی برای نرم افزارهای ارتباطی در نظر گرفته شده است که تحت عنوان مالکیت معنوی از آن یاد می شود.به عبارتی صاحبان و تولیدکنندگان یک اثر نسبت به محتوای تولیدی خود که حاصل فکر و اندیشه و تلاش آن ها می باشد حقوقی داشته که رعایت آن و در نظر گرفتن چنین حقوقی برای آنان تشویق فعالیت های صاحبان آن به شمار می آید.

حال در شرایطی که تولید چنین استیکرهایی در انحصار و مختص نرم افزار های ارتباطی می باشد و به نحوی از جمله ویژگی های آن نرم افزار ارتباطی به شمار می آید عده ای از هم وطنانمان به جای دعوت از مردم به استفاده از نرم افزارهای داخلی با عدم رعایت حقوق کپی رایت به نشر استیکرهای انحصاری بیسفون در نرم افزار ارتباطی تلگرام پرداختند.اقدامی که بیش از آنکه به نفع ایران باشد به ضرر ایران بوده و اقداماتی این چنینی توسط ایرانیان نه تنها به معنای جنگ نرم و مبارزه نیست بلکه تنها توهمی ازیک جنگ علیه مخالفان اسلام و ایران محسوب می شود.

 پس از نشر این استیکرها در تلگرام از جانب نرم افزار ارتباطی بیسفون شکایتی تنظیم شد که تاکنون نتیجه ای در بر نداشته است.همچنین استفاده از این استیکرها توسط کاربران تلگرام،چه از نظر قانونی و چه شرعی خلاف مقررات است و بایستی آگاه سازی از این اقدام ،توسط آگاهان به این موضوع صورت پذیرد.



بایستی بار دیگر از تمام ملت شریف ایران عزیزمان بخواهیم تا قبل از عضویت در هرگونه شبکه اجتماعی علاوه بر مطالعه و تحقیق پیرامون ماهیت یک نرم افزار ارتباطی و اهداف آن،از راه های نفوذ دشمن در تک تک صحنه ها آگاه بوده و روش های صحیح مبارزه با دشمن و استکبار جهانی را نیز بیاموزند.


براده های یک ذهن:

رسانه باشید

۶ نظر ۲۲ شهریور ۹۴ ، ۱۱:۲۴
یاس گل
يكشنبه, ۱۵ شهریور ۱۳۹۴، ۰۲:۴۵ ب.ظ

پشت این گریه...

یک نفر می گفت.رفتن حال آدم را خوب میکند.حتی اگر آن رفتن پر از پایان باشد.

می گفت:هیچ پایانی پایان محض نیست.همیشه و همیشه هر پایانی از شروعی دیگر استقبال می کند

حالا بهتر درک میکنم رفتنت را

رفتی که تا بهتر شود حالت!دلت گرفته بود.از حرف های شب قبل از شهادتت این ها را میتوان فهمید

رفتی که تا پایان دهی به دل بستگی های دنیوی ات،به زخم ها،به نامهربانی ها

که تا آغاز کنی زندگی جاوید بدون درد را

دنیا هم دیگر توان به دوش کشیدن چون تو را نداشت

برایش زیاد بودی،خیلی زیاد

البته از اول هم نیامده بودی که بمانی.مثل همه ما.دنیا که جای ماندن نیست.

هربار با همین حرف ها سعی میکنم سدی بنا کنم بر دیدگانم تا اشک های چندین ساله ام را پشت این سد ذخیره کنم

نگه دارمشان برای بعد

برای روزی که قطار رفتن رو به روی من نیز بایستد.

نامم را صدا کنند و بگویند:هی فلانی!وقت رفتن است.

و بعد...

...

آخر می بینمت

شاید آن روز بارانی ببارد از اشک های من

آن روز سد دیدگانم در آسمان می شکند،ویران می شود

و من

چون تو

از نو

آغاز میشوم




براده های یک ذهن:

آرمیتای تو بزرگ میشود

بزرگ و بزرگ تر

و من همچنان در انتظار روزی که بینایی ام بازگردد برای دیدن تو!

طعنه ها را پایان نمی دهی؟؟؟


پشت این گریه خالی شدن نیست

۴ نظر ۱۵ شهریور ۹۴ ، ۱۴:۴۵
یاس گل
چهارشنبه, ۴ شهریور ۱۳۹۴، ۰۸:۰۰ ق.ظ

همه ما مسئولیم

دل کودک همچون زمینی خالی است که هر بذری در آن پاشیده شود می‏پذیرد "امیرالمومنین(ع)"

 

مثال ها را خدا یادمان داد.مثال ها با ما حرف می زنند.از پیچیدگی مسائل می کاهند و پذیرش و درک آن را برای ما آسان می کنند.

انعطاف پذیری دل کودک و ذهن او در برابرتاثیرات رفتاری اطرافیان و محیط، از چنان اهمیت و پیچیدگی ویژه ای برخوردار است که امیر ملک کلام با تمثیلی ساده و زیبا،مفهوم آن را در وصیتی به فرزندش، برای همیشه به یادگار گذاشت تا یادمان نرود هرگز،که ما-همه ی ما-در هر جایگاه و نسبتی که باشیم،در قبل تک تک کودکان اطرافمان مسئولیم.

مسئولیم در تربیت و راهنمایی او.

مسئولیم در رشد ابعاد وجودی او.

مسئولیم در پرورش ارزش ها و اعتقادات او.

  رشد و تحول یک جریان دائمی است و شرایط زیستی – روانی گذشته کودک با وضعیت فعلی او کاملاً ارتباط دارد.چگونگی رشد او در زمان حاضر پایه و اساس رشد و شکوفایی وجود او را در آینده تشکیل می دهد.(1)

 شناخت کودک و ویژگی های اخلاقی و رفتاری او در هر سنی برای خانواده ها لازم و  ضروری است.تعلیم و تربیت صحیح کودک،تنها با شناخت کامل اطرافیان به ویژه والدین، از  "دوران کودکی "فرزندانشان امکان پذیراست.باید بدانیم که کودکان در سنین ورود به مدرسه  و به تدریج پس از آن،الگوسازی خود را ابتدا از همان محیطی که در آن زندگی می کنند،آغاز  می نمایند و اگر والدین در ارائه ی الگوهای مناسب به کودک خود دچار غفلت شوند ،روان  کودک همچون همان زمین خالی،آماده ی پذیرش هر نوع بذری می باشد.

در زمانه ای که شاهد کمترین توجهات نسبت به تربیت کودک در خانواده هستیم،در خانه ای که آن گونه که باید برای پرورش کودک زمان گذاشته نمی شود،کودک ناگزیر با الهام گرفتن از شخصیت های کارتونی ، انیمیشنی و سینمایی به الگوسازی برای خود می پردازد.

از نگاه او شبیه فلان شخصیت انیمیشنی رفتار کردن ،شبیه او لباس پوشیدن،همچون او رفتار  کردن ،مساوی با پیروزی و موفقیت وی در زندگی است. حال اگر الگوهای خیالی او آنچه را که ارزش نیست تبدیل به ارزش کنند،ناهنجار ها را برای او هنجار تعریف کنند و فرهنگی را به وی آموزش دهند که از آنِ او نبوده و نیست،کودک روز به روز از دنیای حقیقی و ارزشی خود و اطرافیان فاصله می گیرد و تبدیل به شخصیتی تخیلی می شود که برای رسیدن به نقطه پیروزی خود در دنیای حقیقی دچار شکست های پی در پی خواهد شد.

یکی از اصول تربیتی کودک، شناساندن « واقعیت » به کودک است، نه کتمان و پنهان داشتن آنها. چرا که « گل­هایی که در گلخانه پرورش می­یابند، زود پرپر می­شوند».(2)

والدین و اطرافیان کودک موظف اند تا واقعیت ها را برای او شرح دهند.با زبان ساده در این امر کودک را یاری دهند و قبل از وقوع واقعه به پیشگیری از آن بپردازند.

  مدرسه محیطی است که کودک بخشی از تربیت خود را در آن آغاز می کند.لذا غفلت و عدم نظارت بر محیط و دوستان وی در مدرسه می تواند آغاز یک الگوسازی غلط باشد.

کودکان و نوجوانان ما در مدارس بیش از هر چیز با لوازم التحریرو نوشت افزار خود سر و کار دارند.پنداشتن این موضوع که طرح جلد دفاتر وکیف و مداد و ... صرفا کودک را به وجد می آورد و بس،تصور ناقصی است.کودک از تک تک این ها الهام می گیرد.

طرح جلد فلان شخصیت کارتونی و سینمایی محبوب ،کودک را دمادم به یاد رفتارهای پیروزمندانه همان شخصیت می اندازد.به عبارتی کودک و نوجوان بیشتر و بیشتر مجذوب شخصیت محبوب خود و الگوی خود می شوند.

توجه و دقت در انتخاب نوشت افزار فرزندان بیش از آنچه که تصورش را بکنیم در یک جامعه به فرهنگ سازی پنهان یا آشکار خواهد پرداخت.

 استفاده و خرید از نوشت افزارهای بومی و اسلامی –ایرانی تنها کمک و حمایت از تولید کننده و کارگر ایرانی نیست.کمک به خود است،به فرزندان خود،به سازندگان آینده ی یک کشور.کمک به ارائه و انتخاب الگوهایی متناسب با فرهنگ و ارزش هایمان است،الگوهایی که حتی حقیقی می شوند و رسیدن به آنها دست یافتنی است.الگوهایی که از داستان های پندآموز شکرستان و کلاه قرمزی آغاز می شوند و به چمران شهید،به رضایی نژاد شهید می رسند.

الگوهایی که بوی ناب ایران اسلامی را می دهند.

یادمان نرود که ما در تعلیم و تربیت فرزندان میهنمان مسئولیم.

همه ی ما در این صحنه مسئولیم.

 


1-مجله اینترنتی سیستو –  اهمیت و ضرورت رشد هماهنگ ابعاد وجود کودکان و نوجوانان

2-سایت پروفسو سلطان زاده- چهل اصل مهم در برقراری رابطه انسانی با کودکان



براده های یک ذهن:

خدا رو شکر.خدا رو شکر که امسال نمایشگاه ایران نوشت رونق بیشتری گرفت.

امسال هم طبق قراری که با خودم داشتم برای خواهر کوچیک دوستم،هدیه هایی از جنس ایران نوشت خریدم + ساخت یک ساک دستی با طرح شکرستان تا بلکه نیکوی ما ارتباط بیشتری با شخصیت های ایرانی برقرار کنه.(اینجا ببینید)

۴ نظر ۰۴ شهریور ۹۴ ، ۰۸:۰۰
یاس گل
جمعه, ۲۳ مرداد ۱۳۹۴، ۱۲:۰۰ ب.ظ

تنهایی لیلا

برخی چیزها آفریده شده اند تا تمام قواعد جهان را بر هم زنند،تمام منطق جهان را...

آفریده شده اند تا نشان دهند گاهی چطور ناممکن های زندگی ممکن می شوند.

اسمش را بگذار معجزه،

اما برای تفسیر آن در لغت نامه ها جستجویش مکن.

معجزه تنها روایت تبدیل عصای موسی به مار و تبدیل آتش به گلستان ابراهیم نیست!

معجزه گاهی تمامی این ها را هم در بردارد اما به نوعی دیگر.

معجزه گاهی با تحول احساسات درونی یک انسان،با نوسانات ضربان قلب او آغاز می شود.

معجزه گاهی یعنی همین عشق...همین عشقی که دگرگون می کند ادمی را.

معجزه یعنی حکمتی خداوندی که دختری را  که سالیان سال در جایی به دور از دین و فرهنگ حاکم بر زادگاه اصلی اش؛ایران،بزرگ شده است،یعنی در آمریکا و دقیقا با همان سبک زندگی آمریکایی،به دنبال ارث مادری خود به روستایی از توابع تهران می کشاند...به بوجان!

ناگاه می کشاند او را شبی به یک امامزاده!

و برای او شبانگاهی را رقم می زند که از فردای آن،خبری از انسان قبلی نیست،از لیلای قبلی.

لیلا،مردی را در آن امامزاده می بیند که برای همیشه تعریف او از "مرد" را با آنچه که بارها دیده بود و شنیده بود متفاوت می کند.

لیلایی که تا دیروز "لی لی" خطاب میشد،آرامشی را که سال ها در طلوع و غروب آفتاب،تحصیل و ... جستجو می کرد در "محمد"ی پیدا می کند که متولی امامزاده است.پدر و مادر خود را در کودکی و طی یک زلزله از دست داده است و با حمایت های شریفه خانوم و آقا سیف الدین،بزرگ شده است و به گمان خودش به سبب عارضه قلبی که به آن دچار است شاید بیش از یک سال عمر نکند!

لیلا،عاشق می شود.دلباخته پسری که از نگاه اطرافیان،زمین تا آسمان فاصله دارد با او...در اعتقادات،ظواهر،سبک زندگی و ...

شیفته ی "محمد"ی که حتی از هم صحبتی بیش از چند کلام با او فرار می کند به سبب همان اعتقادات خود.

لیلا می ایستد در برابر همه،در برابر خود دیروزی اش و در نهایت می شود لیلای محمد!به همسری او در می آید.

فاصله می گیرد، لحظه لحظه از لیلای آن شب،لیلای ماه پیش،لیلای سال قبل...

سختی های زندگی او مدام بیشتر می شوند.برای بر هم زندگی اش،گذشته اش را می کاوند و رازهایی را رو می کنند بی که بدانند محمد با لیلای امروز خود ازدواج کرده است،لیلای امروز خود را می خواهد:

«می دونم شما دلت پاکه،می دونم درونت صافه،می دونم صادقی،فقط من ازت یه خواهش دارم ...جان محمد  بمون همیشه.همینجوری خوب بمون»

روح لیلا آرام آرام بزرگ می شود.

به معرفت می رسد به باور به یقین.

زمان می گذرد با خوشی های درون و ناخوشی های بیرون زندگی.

اما...

دیری نمی گذرد که همان ها که قصد بر هم زدن زندگی او را داشتند برای چندمین بار پیدایشان می شود.با مطالبه ی حقی که ندارند،با راه انداختن شایعه ی خیانت در امانت...و لیلای پا به ماه را روانه ی زندان می کنند و محمد قصه را روانه ی دیار ابدی.

و لیلا،محمدی دیگر را به دنیا می آورد.

بیش از پیش،سخت تر از گذشته به مقابله بر می خیزد با جماعتی که از همان ابتدا مفهوم معجزه را نفهمیدند.

و "تنهایی لیلا" آغاز می شود.

تنهایی لیلایی که ماجرای زندگی اش تنها در یک فیلمنامه نمود پیدا نمی کند،

که جهان پر است از لیلاهایی که با معجزه ی عشق خدایی می شوند...لیلایی...



تنهایی لیلا

تهیه کننده:محمدرضا شفیعی

کارگزدان:محمدحسین لطیفی

نویسنده:حامد عنقا

بازیگران:بهروز شعیبی،مینا ساداتی،اکبر زنجان پور،رضا رویگری،سام قریبیان،حسن پورشیرازی،اندیشه فولادوند،آفرین عبیسی،نسرین مقانلو،بهادر زمانی،برزو ارجمند و ...


۸ نظر ۲۳ مرداد ۹۴ ، ۱۲:۰۰
یاس گل
چهارشنبه, ۱۰ تیر ۱۳۹۴، ۰۲:۲۱ ب.ظ

هنوز در سفرم

هرچه از این انتظار بیشتر می گذرد،

تو از من دورتر می شوی!

نه در ابتدای جاده،

و نه در انتهای آن...

حالا دیگر ماه هاست که سایه ی آشنای کسی ،با قامت تو،به چشم نمی خورد.

...

خسته ام!

بس که بیهوده چشم هایم را درگیر تو کرده ام!

باید با همین چمدان کوچک و پای پیاده،

به مسیر جدیدی فکر کنم ،

که این بار بدون تو آغاز خواهد شد.

تنها،بخشی از عطر وجودم را در فضای جاده،درست زیر همین درخت،به یادگار می گذارم،

تا اگر روزی از آن عبور کردی،

سبزینه ها با تو بگویند،

از ماجرای منی که چقدر در این مسیر به انتظار تو ایستادم و

از ماجرای تویی که هرگز بازنگشتی ...

 


براده های یک ذهن:

آنچه که تمام این مدت نه تنها چشم که ذهن مرا درگیر خود کرده بود اهداف پوچی بود که گمان می کردم در این فضا محقق خواهد شد

و مسافر پیاده از این پس در فضای حقیقی به زندگی خود ادامه خواهد داد

۲۳ نظر ۱۰ تیر ۹۴ ، ۱۴:۲۱
یاس گل
چهارشنبه, ۳ تیر ۱۳۹۴، ۰۶:۰۸ ب.ظ

یک عاشقانه (نا)آرام

اسم چمران برایم با جنگ همراه بود.فکر می‌کردم نمی‌توانم بروم او را ببینم. از طرف دیگر پدرم ناراحتی قلبی پیدا کرده بود و من خیلی ناراحت بودم.

سید غروی یک شب برای عیادت بابا آمد خانه‌مان و موقع رفتن دم در تقویمی از سازمان اَمَل به من داد، گفت هدیه است. آن وقت توجهی نکردم، اما شب در تنهایی،‌‌ همان طور که داشتم می‌نوشتم، چشمم رفت روی این تقویم. دیدم دوازده نقاشی دارد برای دوازده ماه که همه‌شان زیبایند، اما اسم و امضایی پای آن‌ها نبود. یکی از نقاشی‌ها زمینه‌ای کاملا سیاه داشت و وسط این سیاهی شمع کوچکی می‌سوخت که نورش در مقابل این ظلمت خیلی کوچک بود. زیر این نقاشی به عربیِ جملهٔ شاعرانه‌ای، نوشته شده بود:

 «من ممکن است نتوانم این تاریکی را از بین ببرم، ولی با همین روشنایی کوچک فرق ظلمت و نور وحق و باطل را نشان می‌دهم و کسی که به دنبال نور است این نور هرچه قدر کوچک باشد در قلب او بزرگ خواهد بود

کسی که به دنبال نور است، کسی مثل من.آن شب تحت تأثیر این شعر و نقاشی خیلی گریه کردم. انگار این نور همه وجودم را فرا گرفته بود. اما نمی‌دانستم کی این را کشیده.

بالأخره یک روز همراه یکی از دوستانم که قصد داشت برود مؤسسه، رفتم.

در طبقه اول مرا معرفی کردند به آقایی و گفتند ایشان دکتر چمران هستند. مصطفی لبخند به لبش داشت و من خیلی جا خوردم،فکر می‌کردم کسی که اسمش با جنگ گره خورده و همه از او می‌ترسند باید آدم قسی‌ای باشد، حتی می‌ترسیدم،اما لبخند او و آرامشش مرا غافل گیر کرد.

دوستم مرا معرفی کرد و مصطفی با تواضع خاص گفت:«شمایید؟ من خیلی سراغ شما را گرفتم، زود‌تر از این‌ها منتظرتان بودم.» مثل آدمی که مرا از مدت‌ها قبل می‌شناخته حرف می‌زد، عجیب بود، به دوستم گفتم «مطمئنی دکتر چمران این است؟» مطمئن بود.

مصطفی تقویمی آورد مثل‌‌ همان که چند هفته قبل سید غروی به من داده بود.نگاه کردم و گفتم «من این را دیده‌ام.»

 مصطفی گفت:«همه تابلو‌ها را دیدید؟ از کدام بیشتر خوشتان آمد؟»

گفتم: «شمع. شمع خیلی مرا متأثر کرد.»

توجه او سخت جلب شد و با تاکید پرسید:«شمع؟ چرا شمع؟» من خود به خود گریه کردم، اشکم ریخت. گفتم:«نمی‌دانم. این شمع، این نور، انگار در وجود من هست، من فکر نمی‌کردم کسی بتواند معنای شمع و از خودگذشتگی را به این زیبایی بفهمد و نشان بدهد.»

 مصطفی گفت:«من هم فکر نمی‌کردم یک دختر لبنانی بتواند شمع و معنایش را به این خوبی درک کند.»

پرسیدم:«این را کی کشیده؟ من خیلی دوست دارم ببینمش، آشنا شوم.»

مصطفی گفت: «من»

بیشتر از لحظه‌ای که چشمم به لبخندش و چهره‌اش افتاده بود تعجب کردم «شما! شما کشیده‌اید؟»

مصطفی گفت:«بله من کشیده‌ام»

گفتم:«شما که در جنگ و خون زندگی می‌کنید، مگر می‌شود؟ فکر نمی‌کنم شما بتوانید این قدر احساس داشته باشید

بعد اتفاق عجیب تری افتاد. مصطفی شروع کرد به خواندن نوشته‌های من. گفت:«هر چه نوشته‌اید خوانده‌ام و دورادور با روحتان پرواز کرده‌ام.» و اشک‌هایش سرازیر شد. 

این اولین دیدار ما بود و سخت زیبا بود.

 

کتاب نیمه پنهان ماه 1-چمران به روایت همسر شهید



براده های یک ذهن:

می خوانمت!انقدر که روزنه ای بیابم به رنگ...

آن سوی روزنه:

تیتراژ ویژه برنامه عقیق - میثم ابراهیمی


۱۱ نظر ۰۳ تیر ۹۴ ، ۱۸:۰۸
یاس گل
يكشنبه, ۳۱ خرداد ۱۳۹۴، ۰۶:۰۰ ب.ظ

دست،کاغذ،قلم

دست،کاغذ،قلم!

هیچ چیز دیگری در این معادله،جای این 3معلوم را نمی گیرد.

نه دکمه های keyboard ای که می خواهند بالاجبار جای قلم نویسنده را بگیرند

و نه صفحات ناملموس یک وبلاگ که نقش کاغذ مجازی وی را بازی می کنند.

نویسنده باید گاهی با قلم بازی کند.

میان انگشتان دست،تکانش دهد.

گاهی آن را آرام بر سر زند تا شاید کلمه یا جمله ای متفاوت بیافریند.

نویسنده باید گاهی غمگین شود،گاه آشفته.

کاغذ را خط خطی کند،مچاله کند،و پرت کند به گوشه ای از اتاق.

 نویسنده را با همین ها ست که می شناسند.

نویسنده دلش برای تمام این ها تنگ می شود.

برای قلم،برای کاغذ،و برای دست هایی که آفرینش احساسات او را با این دو رقم می زنند.

...

دست،کاغذ،قلم!

هیچ چیز دیگری در این معادله

                                  جای این 3معلوم را 

                                                             نمی گیرد ...


۱۱ نظر ۳۱ خرداد ۹۴ ، ۱۸:۰۰
یاس گل
جمعه, ۸ خرداد ۱۳۹۴، ۰۸:۰۰ ب.ظ

همچون اویس

در یمن شخصی است به نام اویس قرنی که در روز قیامت محشور می‌‌شود و جمعیت بسیاری را به تعداد افراد و قبیله پرجمعیتِ ربیعه و مُضرّ، شفاعت می‌‌کند "رسول اکرم(ص)"


باید بیشتر بخوانمت اویس!

این کمبودها از نشناختن توست...

تویی که تنها متعلق به یک زمان و مکان نبودی

آوازه ات کوچه ها را در نوردید.نسل ها را...

تویی که سالیان سال،در تلاطم یک عشق،دست وپا زدی.غرق شدی.از هجر،از ندیدن ها بی تاب...

تویی که تمام عاشقان جهان را با حب حیرت انگیزت مات خود کردی!

با هر وزش از جانب نسیم از تو بوی بهشت به مشام می رسید

تو با ناب ترین عطر عالم خود را معطر نمودی

بوی محمد(ص) را گرفتی.بوی رسالت را...

شهادت حق تو بود

از برای تو بود

نام تو باید می ماند میان این امت

به راستی شبیه تو بودن چگونه خواهد بود؟

همچون اویس بودن را خود یادمان ده در زمانه ی غیبت!



براده های یک ذهن:

این پست با احترام تقدیم میشود به "اویس قرنی" والا مقام که این روزهای یمن یاد او می اندازد مرا.

و به بیت سنگینی می اندیشم از صابر خراسانی که باز در اویس خلاصه می شود و مولایمان:

به خـــــــــــدا منتظر آمدنت می مانم

پای این عشق اویس قرنت می مانم

آن سوی روزنه:

کلیک کنید[نماهنگ عقیق - با محوریت داستان اویس قرنی]

۱۲ نظر ۰۸ خرداد ۹۴ ، ۲۰:۰۰
یاس گل
شنبه, ۱۹ ارديبهشت ۱۳۹۴، ۰۷:۳۰ ب.ظ

بانوی نویسنده

روز و ماه و آن فصل سال را دقیق خاطرم نیست.

اما سال 1393 – یعنی همین یک سال پیش – بود که با "لبخند مسیح" برای اول بار شناختم او را.

به انتهای کتاب رسیده بودم و روح و روان را هنوز در حال سیر در نقطه اوج داستان می بود.

بی محابا در فضای مجازی در جستجوی او بر آمدم و اتفاقا خیلی زود یافتم او را.

برایش نوشتم.از ماجرای خرید کتاب "لبخند مسیح" و از حس و حال خود پس از خواندن کتاب.

هرگز مقصود پیدا کردن راهی برای برقراری یک ارتباط دوطرفه میان من و بانوی نویسنده نبود.آنچه که مرا پای صفحه کامپیوتر و صفحه کلید کشانده بود،بار سنگین احساس مسئولیت و تشکر و قدردانی و تشویق در قبال قلم زدن متفاوت یک بانوی نویسنده متعهد بود و بس.

با این حال چند روز پس از ارسال کامنت،ایمیلی از جانب ایشان به دستم رسید که صد البته علاقه و اشتیاق یک خواننده را برای بیشتر خواندن نویسنده اش،فزونی می بخشید.

یک بار دیگر هم از ایشان برای معرفی کتابی دیگری به قلم خود ایشان،راهنمایی گرفتم که مجددا حضور ایشان در وبلاگ قدیمی بنده و درج نظر عمومی در پاسخ به درخواست اینجانب،فراتر از انتظار یک خواننده بود.

این ها که می نویسم از برای معرفی "سارا عرفانی" نویسنده نیست.که برای از او نوشتن اقدام دیگری باید.مجال دیگری...

هدف،شرح اتفاقی است مرتبط با این شخصیت که مرا در روزهای بی حوصلگی هایم وادار به نوشتن کرد.

یکی از وبلاگ های ایشان به طور مشترک توسط شخص بانو عرفانی و همسر ایشان آقای موذن زاده اداره می شد و طبیعی بود که طرفداران بسیاری برای ابراز محبت و قدردانی و طرح سوال در صفحه ایشان حاضر شوند.

کامنت ها را یک به یک مرور می کردم که به نظر آقایی برخوردم.

نظری مبنی بر درخواست آدرس ایمیل از خانم عرفانی به جهت مطرح کردن صحبت هایی که امکان بیان آن ها به طور علنی وجود نداشت.

جوابیه کامنت قابل توجه – و در خور تحسین – بود.

این خانم عرفانی نبود که به کامنت مذکور پاسخ می داد بلکه همسر ایشان به صورت کاملا محترمانه از شخص تقاضا کردند در صورت داشتن هرگونه صحبت در همان فضا مسئله را مطرح کنند و با توجه به تاییدی بودن نظرات نگران انتشار عمومی آن نباشند.

درست زیر همین جوابیه بانوی دیگری تقاضا کردند تا خانم عرفانی آدرس ایمیل خود را- لااقل - برای بانو ایمیل نمایند که البته خانم عرفانی هم در جواب این بانو با انتشار آدرس ایمیل خود به طور عمومی به درخواست ایشان پاسخ دادند.

در واقع مسئله انتشار یا عدم انتشار آدرس ایمیل نبود!

مسئله،مهم تر از این حرف ها بود و آن اینکه:

زوج مومن انقلابی در تک تک لحظات زندگی کنار هم و برای هم نفس می کشند.

مرد را با زن،و زن را با مرد اوست که می شناسند و این دو جدایی ناپذیرند.

تا وقتی سایه هر یک بالای سر دیگری است برای هر نامحرمی خاطر نشان می کنند که:حواست باشد!شخصی که با او هم کلام می شوی یا نگاهش می کنی همسر من است!برای من است!

پس یادت نرود که اینجا مرزهایی است که تو را هرگز اجازه ورود به خاک پاک آن نخواهد بود.

والسلام ...




براده های یک ذهن:

با هیچکس غیر تو من حرفی ندارم / محرم ترین مرد جهانی در کنارم "لاادری"

۱۹ نظر ۱۹ ارديبهشت ۹۴ ، ۱۹:۳۰
یاس گل