خبر کوتاه تر از آن بود که حال بتوان با واژگان کذایی عمق این اندوه را شرحش داد.
سردار محمد ناظری در گذشت!
دریادار دوم پاسدار!
بزرگ مرد صبوری که با شبکه افق شناختیم اش و مستند مسابقه فرمانده!
خیلی کوتاه
خیلی ناگهانی!
...
شهادتت مبارک سردار!
براده های یک ذهن:
اصلا بیا از زاویه ای دیگر به این قضیه نگاهی بیاندازیم.
فرض کن به عیادت بیمار رفته ای.واضح است که جسم آدمی طی یک دوره بیماری تحلیل می رود و رخساره او نیز نشانگر مطلوب نبودن شرایط جسمی وی است.
حالا تو بالای سر بیمار ایستاده ای.بلافاصله آغاز می کنی:آه که چقدر لاغر و ضعیف گشته ای.آه که دیگر چیزی از تو باقی نمانده است و گریه و اندوه و ... خلاصه به هر شکل ممکن اختیار کلام بر زبان نگیری و از خاطرت برود که این بیمار،جدای از درد جسمی،دچار تضعیف روحیه نیز گردیده است و حال سخت مشتاق شنیدن سخنان نیک و گوش نواز توست.
و به آینه ای که تنها شرح حال ظاهر جسمی و دردمند او باشد نیاز نیست که شاید هم فراری ست.
انسانی که در برابر تو در بستر افتاده است همان انسان دیروز است که در جایگاه یکی از اعضای خانواده،همسر،فرزند،دوست و ... عزیز تو بوده است.امروز از ابعاد روحانی وی چیزی نکاسته است که حال تو غم خوار او باشی.
هنوز هم به زیبایی دیروز است.البته اگر چشمان تو تنها زیبایی را در جسم او جست و جو نکرده باشند...
پاداش عیادت کننده را کم نیست.که حتی در زمره ی یکی از آن شش دسته ای است که حضرت علی بهشت را بر آنان ضمانت نمود.بر کسی که به قصد عیادت راهی شود و در این راه از دنیا رود.¹
که عیادت کننده را محو شدن تعداد زیادی از گناهان پاداش است و طلب استغفار فرشتگان از خدا برای وی.²پس با رفتاری غلط و به تعبیری غیر اسلامی یا غیرانسانی از ارزش و پاداش خود نکاه.
و بیمار...که البته باید از او بخواهی که در حقت دعایی بکند چرا که دعای بیمار همانند دعای فرشتگان است.³
برای او تحفه ای بگیر.محبتت را از بدو ورود بر او روانه کن و او را به صبوری تشویق کن.و یادآوری کن که در بهشت درجه‌ای هست که فقط با صبرکردن بر مریضی‌های جسمی میتوان به آن درجه رسید.⁴
به او بگو که هنوز برای تو به زیبایی دیروز است و البته سعی کن که با باور قلبی این سخن را بر لب جاری کنی و به آن معتقد باشی.
بیا و از امروز جور دیگری در جایگاه عیادت کننده قرار بگیر.به سبکی اسلامی تر...
¹،²،³ برگرفته از روایاتی که در کتاب مفاتیح الحیاة آیت الله جوادی آملی آمده است.
⁴ روایتی از امام صادق (ع)،بحارالانوار
کلاس تکنولوژی غلاتمان را به کلاس تلنگر،مانند می کنم.
کلاسی که در هر جلسه،از ابتدا تا انتهای آن می توانی حداقل یک یا دو مورد از کمبودها و کاستی های موجود در صنعت غلات کشور را پیدا کنی.
صدای نچ نچ دانشجویان را بشنوی.
جملاتی از قبیل "در ایران انگیزه ای باقی نمی ماند"،"این همه کمبود و آن همه ادعا"،"ایران است دیگر" و... از چپ و راست و پشت و پیش رو به گوش ات برسد و ... .
یک بار بعد از شنیدن بهانه های بچه ها بود که گفتم:اگر هر کدام از ما فردا گوشه ای از این کارهای نکرده را پیش بگیریم چقدر همه چیز بهتر می شود.
به طعنه کسی گفت:بله اگر سرمایه اولیه ی آن نیز دستمان باشد!
هیچ نگفتم.و صبر کردم تا انتهای کلاس.
رو به روی استاد ایستادم و پرسیدم:این همه جای کار،این همه فارغ التحصیل.پس چرا جاهای خالی پر نمی شود؟
لبخندی زد و سوالم را تکرار کرد و گفت:چون فارغ التحصیلان ما تسلط کافی به دروس تخصصی خود ندارند.صرفا به دنبال مدرک اند و اینکه این مقطع تحصیلی زودتر تمام شود.
گفتم:بعضی می گویند سرمایه نداریم برای آغاز کار.
و گفت:زمانی که فرد دغدغه مند شد و تحقیق کرد و جوینده شد،یابنده است.سرمایه جور می شود.وقتی قرار است کاری را آغاز کنی که تا قبل آن اقدامی در آن راستا صورت نگرفته رقیبی نداری و سرمایه گذارها پیدایشان میشود.کافی است بخواهی.
ادامه دادم:هربار که از کمبودها سخن می گویید عده بسیاری بیشتر ناامید می شوند تا اینکه انگیزه پیدا کنند.
گفت:بله،برخی دنبال آن هستند که همه چیز آماده و درسته تقدیمشان شود.اما این ها که می گویم برای آن عده ای است که به دنبال فرصت اند و این ها تلنگری است که زرنگ باشند و بدانند در کدام قسمت می توانند وارد شوند.
گفتم:پس مشکل از خود ماست...
سر را به نشانه تایید تکان داد و گفت:مشکل از خود ماست...
براده های یک ذهن:
جنگ که شد اگر قرار بر این بود که عده ای بگویند دشمن که خرمشهر را گرفت چه نیاز به دفاع بیشتر؟و مردانه پای آرمانشان نمی ایستادند نقشه ایرانمان به شکل فعلی خود باقی نمی ماند.اگر دانشمندان ما میگفتند ما کجا و انرژی هسته ای کجا؟هرگز ایران به فناوری هسته ای نمی رسید.و اگر امروز هر دانشجو در هر رشته بخواهد بهانه سر دهد و بگوید آن قدر کار زمین مانده که دیگر نمی توان آن را جمع کرد،ایران به فناوری های دیگر دست پیدا نخواهد کرد...درست درس بخوانیم.باانگیزه و هدفمند...
یک بلیط نیم بها دستت باشد از مدتی پیش!
روز ملی فناوری هسته ای باشد،
و بعد به پیشنهاد ناگهانی خواهرت بروی و بنشینی پای "بادیگارد" ابراهیم حاتمی کیا.
از ابتدا تا انتهای فیلم را مجبور به تفکر باشی،به تمرکز...چرا که بادیگارد تو را ناخواسته وادار به آن می کند.
و بعد برسد به انتهای فیلم و تو مجبور باشی بی صدا اشک بریزی آن هم در حالی که صدای گریه ی اطرافیان تو را مشتعل تر می کند.
بادیگارد نه فقط در همان دو ساعت پخش فیلم که تا مدت ها بعد تو را به یاد صحنه هایی از فیلم می اندازد که مجددا مستلزم تفکر است.
و شاید بارها به ناچار به نقش قبر بغض های فروخفته در قبرستان گلو بیافتی.
بادیگارد را نمی توان تعریف کرد.
که پر از حرف است.
که نیاز مند تفکر در بخش عظیمی از دیالوگ های آن.
پس تنها بنشین به تماشای آن و بعد برای دیگر بار به تفاوت فیلم های ابراهیم حاتمی کیا اما با یک مضمون واحد بپرداز.
آن سوی روزنه:
به نقل از رهروان ولایت:حیدر ذبیحی(پرویز پرستویی) بر حسب وظیفه و عقیده، از شخصیت هایی که نبودشان پایه نظام را سست می کند محافظت می کند. او خود را "محافظ" می داند نه "بادیگارد". از نظر او فرق بین محافظ و بادیگارد در این است که محافظ به خاطر آرمان و طبق عقیده اش کار می کند؛ اما بادیگارد عقیده و آرمان خاصی ندارد.
گفتند:اقتصاد مقاومتی،اقدام و عمل!
گفتیم:لبیک،بسم الله.
و این بار با عزمی راسخ تر...با فریادی بلند تر...
که پای ″عمل″ در میان است،که پای ″وطنمان″ در میان است
که پای کارگر ایرانی،که پای روسیاهی دشمن،که پای رو سفیدی ملتی که تا ابد به فضل خدا روی پای خویش ایستاده اند...
که تا ثابت کنیم ″من ایرانی ام″
که تا ثابت کنیم ″ من انقلابی ام″
که تا فریاد زنیم ای شیطان بزرگ! تو را درس عبرت نگردید؟که هر چه حصار بیشتر،خودکفایی ما،غیرت ما،تنفر ما از تو بیشتر؟!
و قرار است که غلظت حمایت از کار و سرمایه ایرانی،حمایت از کارگر ایرانی و تولید ملی،در خونمان بالاتر رود.
و قرار است به خاطر بیاوریم که تمام این ها از برای نیتی است:
به نیت حمایت از بچه شیعه ها ی امام زمانمان
به نیت منزجر کردن دشمنانی که تا همیشه بر دشمنی خود پای فشاری خواهند نمود.
که قطعا برای این دو -نیت خالصانه-نیز ثوابی است ما را...
قرار است به پیروی از اقتصاد مقاومتی،اقدام و عمل،و با شعار ″ من با تولیدات کشور خودم زندگی می کنم″ بهارمان را سالمان را نیکوتر کنیم.
قرار است دست هامان را به نشانه ی اتحاد انقلابی مان به یکدیگر داده و به سهم خود و به وسع خود در ایرانی شدن خانه هایمان نیز همت کنیم.
قرار است با افتخار تمام بگوییم...که من از فلان برند ایرانی استفاده می کنم...که من با سپاس ها و قدرشناسی ها و پیشنهاد های خود از سرمایه گذار و کارمند و کارگر ایرانی حمایت کرده و با انتقاد های به جا و سازنده ی خود-و نه انتقاد تخریب گرانه - ایشان را ترغیب...
با ما بیا!و همراه شو!و بخوان و نام ببر که تو از کدامین سازندگان کشورت حمایت می کنی؟!
دست هامان به سان حلقه های زنجیری ست که هر چه این حلقه بیشتر و پیوسته تر،پاره کردن آن نیز دشوار تر...
من با تولیدات کشور خودم زندگی می کنم
براده های یک ذهن:
برای پیوستن به این حرکت صفحه مستقلی را در وبلاگ خود و/یا آلبومی را در شبکه اجتماعی به این حرکت اختصاص دهید و با عنوان من با تولیدات کشور خودم زندگی میکنم به معرفی کالاهای ایرانی که تاکنون خریداری نموده و از آن ها رضایت دارید بپردازید.سپاس از اسما حسن نژاد اصل که چنین حرکت وبلاگی ای را پیشنهاد نمود.
عنوان مذکور از مستندی با همین نام گرفته شده است که به شرح پیوستن برخی از مردم فرانسه به کمپین استفاده از تولیدات کشور خودشان می پرداخت.
تکرار!تکرار!تکرار!
این همیشه توصیه ی اساتید پیش دانشگاهی مان بود.که اگر می خواهید فلان فرمول،فلان واکنش،فلان مبحث در خاطرتان بماند،که اگر می خواهید آن را تا همیشه در ذهن خود ثبت نمایید،این اصل مهم را فراموش نکنید! : تکرار!تکرار!تکرار!
حتی گاهی پیشنهاد اساتید، چسباندن و قرار دادن برگه ای درست در جایی رو به روی چشمانمان بود.برگه ای که روی آن همان مطلب کلیدی نوشته شده بود.برگه ای که قرار بود هر صبح و شام چشمانمان به دیدنش روشن شود!اصلا بشود ملکه ذهنمان.
آن همه تاکید از برای این بود که آن مطالب اصل اساسی درس هایمان بود.باقی مباحث اکثرا به صورت مستقیم یا غیر مستقیم به همان اصل مطلب می رسیدند.به عبارتی نتیجه کنکورمان نیز وابسته به همین مطلب کلیدی بود و نحوه استفاده درست و به جا از آن ها.
پیش دانشگاهی تنها یکی از مقاطع مهم زندگی مان بود.
و زندگی پر است از همین مقاطع حساس که گذر از هر کدام را کلید واژه ای،فرمولی،معادله ای لازم است.
اینکه در هر مقطع،استاد ما،بزرگتر ما،پیر ما،باتجربه ی ما،تاکید بر تکرار برخی مسائل دارند بی دلیل نیست.حکمتی است آن را.راه عبوری است ما را...
چند سالی است که ما(همه ی ما)موقعیت مان حساس است.مسیر صعب العبور.
در این راه همدلی و هم زبانی بایدمان،حمایت،بیداری...
ایران عزیزمان این روزها دولت و ملتی را می طلبد که البته از ابتدای انقلاب تا به امروز،یک سره،به سبب عجین شدن ذاتشان با صفت پسندیده ی "حب الوطن"،پشت این کشور،درست رو در روی دشمن،آماده ایستاده اند...تمام قد...
بی حکمت نیست و بیهوده نیست که آقای ما تکرار می کنند:"اقتصاد مقاوتی!"و تکمیل می کنند:"اقدام و عمل"
اقتصاد مقاومتی امروز همان حمایت از کار و سرمایه ایرانی دیروز است.مقوله ای که یک سر آن دولت و مسئولین،و سر دیگر آن ،ما،ملت،آحاد مردم قرار گرفته ایم و هر دو در اجرایی شدن و امتداد این مسیر موثر.
امروز اقتصاد مقاومتی برای ما همان کلید واژه ی گذر از این مقطع حساس،همان نتیجه ی امتحان سخت وابسته بدان،همان تکرار در تکرار مهم و آینده ساز است.همان که چگونگی عمل به آن برای تک تک ما بایستی تبدیل به نقشه راهی تا رسیدن به هدف گردد و بس.
اقتصاد مقاومتی،اقدام و عمل...
باید این شعار را جایی درست رو به روی چشمانمان بنویسیم تا نه تنها امروز بلکه تا فرداهایمان نیز بشود ملکه ذهنمان.
زنده باد تولید ملی!
آن سوی روزنه:
ببینید تا بدانید حمایت از تولید ملی تنها در کشور ما تبدیل به دغدغه نگردیده است:[من از تولیدات کشور خودم استفاده می کنم-قسمت اول]
ببینید این ویدئوگرافی فوق العاده متفکرانه را: [زنده باد تولید ملی]
ظاهرش شاید نشان ندهد که تا چه اندازه پای بند است به دین و نظام و معتقد به آن ها.
روزهای نخست وقتی از کشورهای غربی و آمریکا،با عنوان بلاد کفر و بلاد شیطان بزرگ یاد می کرد گمان می کردیم بیشتر برای آدمی شبیه او این ها یک نوع تمسخر است و شوخی.اما تکرار مداوم این عناوین از جانب او ما را تا حد زیادی مطمئن نمود که واقعا به این کلمات باور دارد.
همیشه از سکوت و عدم جنب و جوش علمی ما در کلاس گلایه مند می شود و می گوید به سوالات فکر کنید،پاسخ دهید حتی اگر اشتباه باشد.برایمان از سعدی و حافظ نیز ابیاتی را قرائت میکند من باب همین مسئله.مثلا برایمان می خواند که:
به راه بادیه رفتن بِه از نشستن باطل/وگر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم
خاطرم هست یک بار هم که سوالی از او داشتیم،او را کنار امام جماعت دانشگاهمان دیدیم و آن قدر منتظرش ماندیم تا صحبت هایش با حاج آقا تمام شود.
یکی از اساتید میگفت:« ایشان همیشه به آموزش دانشگاه می گویند به وقت برنامه ریزی کلاس اساتید جوانب شرعی و انسانی را نیز در نظر بگیرید و کلاس ها را این گونه پشت سر هم قرار ندهید.»
ترم پیش بود که سر درس صنایع گوشت و شیلات یک بار یکی از دانشجویان سوالی پرسید که مثلا چرا فلان ماده برای ما منع شده است؟و پاسخ داد: «برای هر چیز دلیلی هست اما چیزی هست که من به آن معتقدم و آن اینکه وقتی دینی را برای خود انتخاب می کنیم به هر آنچه گفته می شود عمل کنیم.نمی شود که مثلا بگویم در اسلام فلان مورد خوب است این مورد را می خواهم،در مسیحیت فلان مورد خوب است آن را هم می خواهم و ...اینکه این ماده منع شده است حتما دلیلی دارد اما گاهی به خود می گویم اصلا شاید برایش دلیلی نیافتم شاید قرار است خداوند مرا با همین مسئله امتحان کند...به تمام اصول دین خود پای بند باشیم.به چهارچوبی که تعیین شده.»
برخی از بچه ها که از تغییر نظام آموزش مدارس به ویژه در مقاطع ابتدایی از کشورگله میکردند با دلیل و برهان میگفت که اتفاقا این تغییر لازم بود و اگر هم ایرادی وارد باشد به مسئله ای دیگر است و بیان میکرد که :«مثلا تنها اشکالش این است که حالا دانش آموزان مقاطع ابتدایی معلم را به منزله خاله یا عمو می دانند و این ممکن است حرمت ها و حساب بردن ها را از بین ببرد اما اصل تغییر لازم و ضروری بوده است.»
یا میگفت : «شما اولین تجربه تان در یک کارخانه استخدام به عنوان مسئول فنی است و حقوق مسئول فنی در کشور ما واقعا پایین است.خیلی ها هرچه می شود اول به مملکت فحش می دهند اما لطفا اول به خود شخصی که مسئول فنی شده و در کارش تغییری مشاهده نمی شود فحش دهید.وگرنه اگر شخص پس از ورود به کارخانه کوچکترین تغییری در جهت بهبودی ایجاد کند مطمئن باشید صاحب کارخانه متوجه خواهد شد و حتما حقوق را ارتقاء می دهد.»
یک بار هم یک دانشجوی رشته ارشد را دیدیم که حالا دیگر دانشگاه تهرانی شده بود و می گفت شما یکی از بهترین اساتید را دارید.شما در دانشگاه خودتان پای درس او می نشینید اما من مجبور بودم به کلاس های آموزشگاهی ایشان بروم و با جزوه های ایشان بود که در کنکور ارشد این طور موفق شدم.قدرش را بدانید.
از این ها بگذریم.مقصود از نوشتن این پست تنها شرح و توصیف استاد دروس تخصصی رشته ما نیست.می خواهم برسم به اینکه در جلسات قبلی درس اصول مهندسی ۲،اواسط مبحث فشاربخار و نقطه جوش بود که ایشان گفتند:«تمام این ها که می خوانید کاربردی دارند.در درس من چیزی بدون کاربرد نیست.اگر کسی آمد و گفت استاد این مبحث هیچ کاربردی ندارد من آن بحث را از امتحان حذف میکنم...و بعد ادامه داد که حتی می توانم برایتان کاربرد همین مبحث را در معارف بیان کنم!»
درس آن روز ما به نقطه جوش می پرداخت.به اینکه برای رسیدن به نقطه جوش یک مایع،لازم است فشار اتمسفری یعنی فشاری که جو بر اجسام وارد می کند با فشار بخار آن مایع یعنی تمایل به بخار شدن مایع،برابر شود.حال به دو طریق این امر ممکن میشود.یک اینکه فشار بخار مایع را افزایش دهیم تا برسد به فشار اتمسفری.مثلا در مورد آب با افزایش دما این امر ممکن می شود.و دیگر اینکه مایع در هر دمایی که هست در همان دما بماند و این بار فشار اتمسفری را کاهش دهیم تا برسد به فشار بخار مایع که در این صورت حتی ممکن است مایعی مثل آب مثلا در صفر درجه سانتی گراد به جوش آید!(البته در این مبحث استثنائاتی نیز وجود دارد که از پرداختن به آن ها می پرهیزیم)
استاد بعد از بیان این موارد بود که به کاربرد همین موارد در معارف اشاره نمود و گفت:«در قرآن در توصیف قیامت داریم که إِذَا السَّمَاء انشَقَّتْ یعنی آنگاه که آسمان ز هم بشکافد.
وقتی آسمان شکافته شود چه اتفاقی می افتد؟در جو زمین ایجاد شکاف سبب کاهش فشار اتمسفری خواهد شد....
در جای دیگر می خوانیم وَ اِذا البِحارُ سُجِّرَتْ یعنی و آنگاه که دریاها بجوشند.دریاها...مگر نه آنکه گفتیم یکی از راه های به جوش آمدن مایع کاهش فشار اتمسفری و رسیدن آن به فشار بخار مایع است؟این همان اتفاقی است که بعد از شکافتن آسمان و کاهش فشار اتمسفری به جوش آمدن آب دریاها را می تواند اثبات می کند!که لزوما به معنی داغ شدن آب نیز نیست...
آن زمان که پیامبر این ها را می خواند مردم از سر تمسخر میگفتند؟چگونه ممکن است؟آب دریا بجوشد؟پیامبر چا می گوید؟و... »
بعد از حرف های استاد آن روز همه ما در شگفت بودیم.و البته ناراحت از اینکه چرا مانند استاد در آیات قرآنمان تعقل نکرده ایم...
استاد از آن آدم های متفاوت است که گرچه به خاطر سکوتمان در کلاس و واکنش او استرس را تجربه می کنیم اما همیشه می گوییم او به ما چیزهایی آموخت که هرگز نمی دانستیم...
براده های یک ذهن:
داشتن چنین اساتیدی نیز می تواند مصداقی از برکت باشد
و حالا این منم...دلتنگ و بی قرار.
منی که تنها با تو نسبم به ایرانی بودنمان شد و نه هیچ نسبتی دیگر...
منی که این تو برایش اسطوره گشت ... و بزرگ...
این بزرگ را به معنای واقعی کلمه بزرگ قرائت کن.
این منم....که حالا گذر از پل تقاطع کارگر -حکیم،گذر از محدوده ای که به نام توست،به نام داریوش شهید،به نام دانشمند شهید،رضایی نژاد بزرگ،می شود بهانه ای برایِ...
بغض،
آه،
اشک،
باران....
بهانه ای برای ختم تمام نشانی ها به سمت تو.
حوالی آن محدوده همیشه هوا بارانی است.
و هرگز نیاز به هوایی ابری نیست.
رد اشک های مرا که دنبال کنی می رسی به من...منی که تمام شد...منی که با تو تمام شد!
و حالا این منم....که حتی به وقت خواب،با رویای تو چشم هایم...تر...می شود...
براده های یک ذهن:
و بعد تو بر نفرتم از دشمن افزوده شد...
آن سوی روزنه:
بخوانید:[نامگذاری پل تقاطع کارگر-حکیم به نام شهید رضایی نژاد]
جمعه شبی بود و حضور در منزل بزرگی از فامیل.
من بودم و آن بزرگ،آن عزیز.
حوالی شب طبق معمول،اصرار از آن بزرگ که در کنار او بنشینم و پای شبکه ی مورد نظر،با یکدیگر وقتی به تماشا بگذرانیم.
و طبق معمول از بنده انکار و اختراع بهانه هایی شگفت برای عدم هم نشینی با وی در تماشای آن برنامه.
این شد که ایشان تنها در سالن پذیرایی و من تنها در اتاق.
تا آنکه بعد از اندک دقایقی به تنها شدن آن بزرگ طاقت نیاورده و برای لَختی هم که شده قصد نشستن کردیم که ناگه چشم بر شبکه مذکور افتاد.گزارشی از یک به اصطلاح″شهروند گزارشگر″ که با اشاره به عدم یکپارچگی در پخش اینترنت 3G و 4G در کشور در پی اثبات بی عدالتی نظام برآمده و گله و شکایت!
و گفتم:عجب!دیگر چه خبر؟و چند لحظه بعد شروع برنامه مسابقه خوانندگی و سرودخوانی دسته جمعی توسط شرکت کنندگانِ در مسابقه.سرودی با مضمون آگاهی از اوضاع بد ایران و دل های شکسته مردم و در انتظار صلح بودن ها و ...
با نفرتی بیش از پیش نسبت به رسانه های آن طرفی(مزدور ها)به اتاق خواب برگشته و چه خوب شد که همان دم صدای آشنای سالار عقیلی خبر از شروع سریال معمای شاه از صدا و سیمای جمهوری اسلامی عزیزمان می داد و مرهمی شد بر اندوه وجود....چه خوب که با این زیر لب خواندن تیتراژ ابتدایی سریال قطره اشکی نیز از سرِ درد تسلای خاطرمان شد.
و گفتیم درد....درد از تمام آن هایی که از این خاک به قصد هجرت رفتند و به قصد عدم بازگشت و درآن سوی خاک گفتند:بیچاره آن هایی که باقی ماندند!و ما نیز به رسم احترام متقابل گفتیم:بیچاره شمایی که تنها ضعف ها را دیدی و حتی برای رفع کمبودها به سهم خودت در خاک وطن هییییییچ نکردی.
به وقت خواب بود که از سالن پذیرایی و از همان شبکه منفور صدای تحلیل های انتخاباتی یک مرد به گوش می رسید.و افتخار به انحلال طلب بودن خود و آنکه از نگاه او جمهوری اسلامی باید از ایران برچیده شود تا ایران،ایران شود!!!!!
براده های یک ذهن:
نه آنکه این خاک خالی از اشکال باشد.خالی از کمبود....خیر.بر هر مملکتی تا برپایی حکومت مهدوی،اشکالاتی وارد است اما...این مسئله چه منافاتی با نشان دادن افتخارات ایران عزیزمان دارد که تنها و تنها به گفتن ضعف ها بسنده می کنید؟
از وضعیت موجود گله مندید؟بسیارخب.پس آستین همت بالا زده و نگویید مگر چه میتوان کرد با این حجم مشکلات.تو تنها به تکلیف خودت و توان خودت فکر کن و به همان اندازه قدم بردار.این بهتر از آن است که خارج از گود بنشینی و به نشانه دلسوزی کاذب احساس هم دردی کنی...
دو سه روزی بود که بنر اطلاع رسانی "جلسه سخنرانی و گفتمان فرهنگی با موضوع حجاب و عفاف با حضور خانوم دکتر حاج عبد الباقی" را در راهروی دانشگاه نصب کرده بودند.
ساعت 12 بود و اندک دقایقی از اتمام کلاس صنایع لبنی 1 می گذشت.قرار نبود که بمانم.میانه ی راه سری به دفتر فرهنگ دانشکده زدم.فاطمه گفت:کلاس داری؟گفتم:نه!
یکی از کارمندان دفتر فرهنگ هم چیزی گفت که در کل مضمونش ضرورت حضور در جلسه گفتمان بود.
این شد که تصمیم بر ماندن گرفته شد.
در آمفی تئاتر دانشکده منتظر ماندیم و دقایقی بعد دکتر حاج عبدالباقی نیز آمدند و گفتمان آغاز شد.هرچند دقیقه صدای باز و بسته شدن در و جابه جا کردن صندلی ها بود که وقفه می انداخت میان صحبت های استاد.این شد که استاد هم تقاضا کردند به دلیل آنکه در میانه بحث هستیم دیگر دانشجوی جدیدی وارد سالن نشود.میگویم استاد چون گرچه هرگز در این دانشکده تدریسی از جانب ایشان برای ما نبود اما در همان یکی دو ساعت برای من به منزله آموزش بود و یادگیری.
دکتر عبدالباقی به صحبت های خود ادامه دادند.از توجه به موقعیت حقوقی و حقیقی هر انسان گفتند.از اینکه هر اقدامی چه نیک و چه بد بر شخصیت حقوقی ما نیز تاثیر می گذارد.اشاره کردند به اینکه مثلا شخصیت حقوقی من میشود دانشجوی فلان دانشگاه بودن.حال اگر کار مثبتی انجام دهم این افتخار به نام دانشگاه من نیز تمام میشود و می شود افتخاری برای آن دانشگاه.یا به عکس.حرکت نامطلوبی اگر از من دانشجو سر زند هر جا که خبرش بپیچد نام دانشگاه من نیز به آن گره خورده است.از این رو است که موقعیت برخی ها متفاوت می شود.از این رو است که قرآن برای آن که همسر پیامبر است نیکی اش را دو برابر و بدی را هم دو برابر میکند چرا که او همسر پیامبر است و هر کار او به نام پیامبر و به نام اسلام تمام خواهد شد.
دکتر حاج عبدالباقی از تبرج(خودنمایی) زنان می گوید و از اینکه منظور از مراقبت گفتار برای یک زن چیست.نمی گوید تو حق نداری با نامحرم هم صحبت شوی بلکه حدود را به طور صریح بازگو می کند و می گوید حواس محتوای حرف هایمان باشیم.مراقب لحن صحبتمان. بعد هم مختصری به بیان چرایی پوشش می پردازد.
جلسه به انتهای خود می رسد و به خاطر می آورم شرایط خاص یکی از دوستان متاهل را.سریع می روم سراغ استاد و مسئله را با ایشان مطرح میکنم.مشاوره می دهند و راهنمایی هایی که اگر این گونه شود بهتر است یامثلا اینکه از این راه اقدام کن و ... .
دوباره به دفتر فرهنگ باز می گردم.ایلیای 6ساله-که فرزند یکی از کامندان دانشکده است- نیز به جمع ما اضافه می شود.هم بازی می شویم و از دوستانش برای ما می گوید.بعد می گوید که فلان دوستش حرف های بدی می زند و آرام می آید در گوش من و می گوید که آن دوست بدش فلان حرف را زده.
قصد رفتن می کنم که ایلیا می گوید:کی اینجایی؟(منظورش از اینجا این است که چه روزهایی در دفتر فرهنگ هستی) و می گویم فلان روزها.
از دفتر خارج می شوم.
ایلیا از پنجره دفتر فرهنگ من و فاطمه را یک چشمی نگاه می کند و دست تکان می دهد........
