دروغگو

منِ بیرون:

ترجیح می دادم که حرفش را از روی صداقت،باحفظ احترام،مودبانه،مرد و مردانه بیان می کرد.

نمی ترسید.

تا من هم از روی صداقت،مودبانه،دلایل خودم را برایش می گفتم.

ترجیح می دادم که او پشت استوری ها،پشت آهنگ ها،پنهان نمیشد.

منِ درون:

دروغ می گوید مردم!

هیچ هم ترجیح نمی داد او حرفش را رک و راست بر زبان آورد.

اتفاقا این خودش بود که می ترسید.خیلی هم زیاد.

دایره ی امن

یک دایره ی امن در زندگی ام تعریف شده است.دایره ای  که شاید البته به مرور بر قطر آن افزوده شده باشد.

تمام زندگی من در همین دایره  تعریف می شود.

در تهران زندگی میکنم!اما تمام تهران برایم در همین دایره خلاصه می شود.

دایره ی امن من به سختی به مرکز شهر می رسد.در یکی از نقاط جغرافیایی تهران محدود شده و فقط چند منطقه ی دیگر را کنار خودش شامل می شود.آن هم به شرط خوش مسیر بودن.

از این رو به هیچ یک از قرار ملاقات های خارج از این دایره نمی روم.اصلا شما بگویید کلاس داستان نویسی در فلان نقطه ی شهر برگزار می شود.استادش هم عالی ست.فلان نویسنده است.فقط بگویید در دایره ی امن من قرار دارد؟ندارد ؟پس اهمیتی ندارد.ولش کن.

چیزی که می گویم برای خیلی ها قابل درک نیست.

مثلا آدمی که اهل اردوهای جهادی ست،اهل پیاده روی اربعین،اهل سفرهای دوستانه،اینطور آدم ها،آدمی شبیه به من را اسیر در حصارهای من در آوردی می بینند.برایشان مضحک است که یک نفر ساکن تهران باشد و عملا در خیلی از محله های شهر حتی برای یک بار هم که شده گذر نکرده باشد.یا که اگر به او بگویند بیا همدیگر را در این مکان ببینیم ممانعت کند و بگوید دور است.

چیزی که می گویم برای خیلی ها قابل درک نیست.برای خیلی ها.

حرف های الکی

شالم را می پیچم دور سرم.باران می بارد.یاد خانم مهناز می افتم که می گفت مثل سگ و گربه باران می بارد.یاد خانم ناهید که می گفت مثل دم اسب.

کلاس یوگای امروز تمام شده و منتظرم.منتظرم تا پدر بیاید و برگردم خانه.

از وقتی می رسم خانه کار خاصی انجام نمی دهم.فقط چند بار تکرار میکنم که امروز یک حرکت سخت انجام دادم.نمی گویم اسم حرکت شالابهاساناست.نمی گویم ران پای چپم یک آن سر کلاس گرفت.

بعد هی توی ذهنم می آید که باید یک فصل از داستان را امشب تمام کنم.یادم می آید که این هفته باید یک فصل دیگر را هم بنویسم.

فکر میکنم بالاخره هدیه ی تولد الهام را چه کنم؟

آخرش بلند می شوم می آیم "stranded in the middle of nowhere"را گوش می دهم.مدرن تاکینگ را.

و می نویسم.

اینجا،برای شما

از حرف های الکی...

هدیه ای برای دوست

حتما برای شما هم پیش آمده است که در روز تولدتان،از طرف دوستان،هدیه ای دریافت کرده باشید که در آن برهه از زمان نیازمندِ به آن نبوده اید!

در چنین موقعیت هایی صد البته که ابراز این موضوع به طرف مقابلتان بسیار ناپسند و به دور از ادب است.هرچه که باشد آن دوست،ان رفیق برای تولد شما هزینه کرده است و تنها اشکال ماجرا اینجاست که به درستی از نیازمندی های آن روزهای شما مطلع نبوده است.

دو سه سال پیش بود که با خودم فکر کردم،چرا به دوستانم آن چیزی را هدیه دهم که به کارشان نمی آید.چرا هم خرج کنم و هم این خرج کردن به هیچ کجای زندگی آن رفیق نرسیده باشد.و اینطور شد که تصمیم گرفتم از آن پس،با نزدیک شدن به تولد هر یک از دوستان از آن ها درخواست فهرستی کنم!فهرست هدیه های پیشنهادی آن ها با توجه به نیازِ آن روزشان.

فهرستی که در آن،حتی کوچکترین چیزی که به آن نیازمندند هم قید شده باشد.فهرستی که در آن،قیمت های مختلفی از اجناس،کالا یا پوشاک آورده شده باشد تا هرکس بسته به استطاعت مالی خود،یکی از اقلام را به عنوان هدیه انتخاب کند.

این پیشنهاد و ایده،بازخوردهای خوبی داشت.دیگر برخی از دوستان می توانستند برای رفع برخی نیازهای خود روی هدیه ی تولدشان حساب کنند و از طرفی،پول کسی که خریدار آن هدیه است نیز دور ریخته نشده باشد.

به تَبَع چنین پیشنهادی،دوستانم نیز با نزدیک شدن به تولد من،از من،درخواست در اختیار گذاشتن همین فهرست را داشتند و من نیز هربار هدیه هایی با قیمت های مختلف،پیش رویشان قرار می دادم.شبیه به همین روزها.

موضوع دیگر اینکه،وقت هایی هست که طرف مقابل واقعا نمی داند چه می خواهد.شاید هم به این موضوع خوب فکر نمی کند.یا نیازمند به چیزی ست که خرید آن توسط یک نفر میسر نیست(به سبب قیمت).

در مورد مسئله ی آخر،حتی باز هم راهکارهای دیگری وجود دارد.مثلا اینکه الف مدتی ست یک کیف پول 60 هزار تومانی در نظر دارد.از طرفی دوستش ب قادر به خرید هدیه ای با این قیمت نیست.در چنین موقعیتی از طرف الف پیشنهاد می شود که ب در خرید این هدیه مشارکت کند!یعنی ب می پذیرد برای مثال 70درصد این هدیه را سهیم شود و به این ترتیب دوست ما یعنی الف در حالی آن کیف پول را می خرد که فقط 20هزار تومان از جیب خودش خرج کرده است.(40تومان آن را از دوستش ب به عنوان هدیه ی تولد دریافت کرده است)

بر خلاف خیلی ها که می گویند هدیه دادن پول یک جور بی اهمیتی نسبت به فرد است اتفاقا من معتقدم اگر که شما از دوستتان درخواست فهرستی کنید،و او به هیچ وجه چیزی ارائه ندهد،بهتر آن است که به بانک بروید و یک کارت هدیه ی شکیل سفارش دهید و همراه با یک کارت تبریک به او تقدیم کنید.هیچ کجای این نوع هدیه دادن را ناپسند نمی بینم و حتی بسیار دارای ارزش و احترام است که شخصی برای خاطر شما به بانک رفته باشد و چنین کارتی سفارش داده باشد.و صد البته یک کارت هدیه بهتر از خرید هدیه ای است که اصلا معلوم نباشد طرف خوشش بیاید یا نه.(البته اگر به من باشد همان کارت هدیه را هم درون جعبه ی کوچک یا ساک دستی کوچک و دست سازی قرار می دهم.)

به هرحال این پست برای ارائه راهکارهایی به منظور خرید هدیه تولد برای دوستتان نوشته شد.شاید شما راهکارهای دیگری هم برای این منظور داشته باشید.مگر نه؟

از ایران به بنگلادش،از بنگلادش به ایران

خیلی دلم میخواست برایش چیزی بنویسم.از حس و حالم بعد دیدن کارهاش.در جواب تشکرش از مردم ایران.در نظری زیر آن پست که عکس روزنامه ی جام جم ما را انداخته بود و نوشته بود حتی یک کلمه از این گزارش را نمی تواند بخواند اما می داند حتما چیزهای خوبی درباره اش نوشته شده.

من واقعا دلم میخواست اما...

همیشه بیشتر حرف هایی که می خواهم به انگلیسی بگویمشان بیشتر از تعداد واژگانی ست که بلدم.بیشتر از گرامرهایی که می دانم.

و تو فکر کن یک عالم حرف خوب توی گلویت باشد و نتوانی بنویسی،بر زبان آوری...

تنها خوبی اش این بود که آنقدر انرژی مثبت از مردم ما دریافت کرده بود که خودش از همه ی ما در پستی تشکر کند.دم همه ی آن ایرانی ها گرم.

زبان و ادبیات پارسی

اول:

تفال میزنم و زیباترین جواب ممکن را در بیت آخرین به من می دهد،آن هم با چه ردیف هایی،چه ردیف هایی!

من غلام نظر آصف عهدم کو را       صورت خواجگی و سیرت درویشان است

دوم:

حامد همایون گوش نمی دهم معمولا.اما این بار وزن شعر و آهنگی از حامد همایون توی ذهنم هست که می خواهم بدانمش.نمی توانم تنها با جستجو در اینترنت به وزن آن دست یابم.مجبورم بنشینم و تقطیعش کنم.تقطیع اولم غلط است.جواب نمی دهد.تقطیع دوم اما کاملا درست.به ذوق می آیم و می روم به دنبال شعرهای دیگری با وزن "مفتعلن مفتعلن فاعلن"...

سوم:

ماضی نقلی یا حال کامل در زبان انگلیسی!

خنده دار است که حتی زمان های فعلی در زبان فارسی را هم تا حد زیادی از یاد برده ام و جز چند زمان خاص از باقی آن ها چیزی به یاد نمی آورم.سال پیش هم برای کنکور نخواندمشان.اما وقتی می خواهم ماضی نقلی در انگلیسی را بخوانم،قبلش بلند می شوم و می روم سراغ کتاب دستور زبان فارسی.همانی که از نمایشگاه کتاب خریدمش.ماضی نقلی صفحه ی 51 ...

چهارم:

من هنوز هم دلداده به این زبانم،هرچند که از پذیرفته شدگان ارشد 97 نبوده باشم

شهزاده ی رویای من (رمز،همان همیشگی)

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

وقتی که آدم ها با هم می آیند

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

فکر منطقی

«می خواهی چه کار کنی؟کتاب ها را ببین؟ اگر فلانی تو را ببیند و بپرسد کنکور را چه کردی،چه میگویی؟اصلا دیگران با خودشان چه فکر خواهند کرد؟می گویند عرضه ی قبولی نداشت؟از اولش هم قیافه می آمد؟مال این حرف ها نبود؟وااای که اگر بخواهم از نو شروع کنم،در این وقت سال چقدر همه چیز فشرده پیش خواهد رفت.خدایا چه کار کنم؟ و ... »

این ها تمام پرسش ها و آزارهای فکری و ذهنی من در طی این مدت بود.اینکه بالاخره می خواهی چه کار کنی؟

نزدیک به یک ماه گذشت و من به چیزهای تازه تری رسیدم.به فکرهای پخته تری.

و بالاخره همین پریشب بود که یکی از منطقی ترینِ فکرها در شباهنگام و پیش از خواب،در ذهنم متولد شد.فکری که میگفت:بیا و منطقی باش.به من بگو در صورت شروع مطالعه ی کنکوری(همانند سال پیش)،چه اتفاقی در جریان زندگی ات خواهد افتاد؟و در برنامه ریزی روزانه ات تا اردیبهشت سال 98...

کمی وقت خواستم تا به همین موضوع فکر کنم.و پس از آن،در پاسخ گفتم:خب تقریبا خیلی چیزها به هم می ریزد.برای مثال نمی توانم چندان روی کلاس های زبانم حساب کنم.خوب خاطرم هست که مدرسان شریف هم توصیه کرده بود،در سالی که درگیر کنکور هستید،در کلاس زبان ثبت نام نکنید.چرا که زبان،به خودی خود،در طول هفته نیازمند گذاشتن وقت برای مطالعه می باشد و این از مدت زمان درس خواندن کنکوری شما می کاهد.و درست هم می گفت.مثلا همین سه شنبه ی پیش که کمی کمتر زبان خواندم،در کلاس از انجام یک مکالمه ی درست،ناتوان ماندم!(من در کلاس های مکالمه ی زبان شرکت میکنم)

آن فکر منطقی،کمی به حرف هایم فکر کرد و گفت:خب.دیگر چه؟

-دیگر اینکه من یک چیز دیگر را هم از دست خواهم داد.سال گذشته تمرکز من روی خواندن درس ها بود و در نتیجه از تمرکز کافی برای نوشتن-خصوصا داستان-بهره مند نبودم.بنابراین باید نوشتن تخصصی را هم کنار بگذارم و حتی اگر پروژه ی کاری دیگری پیشنهاد شد،از همکاری صرف نظر کنم.

-و دیگر چه؟

و دیگر اینکه...خب سال پیش تحرک من پایین آمد و خودش مشکلاتی را در سلامت جسمانی ام ایجاد کرد...

آن فکر منطقی در ذهن من،شبیه به مشاوری که پشت میزش نشسته باشد و به انتهای چیزی که از اول میخواسته،رسیده باشد،لبخند زد و به صندلی اش تکیه داد و گفت:و حالا فقط باید از خودت بپرسی چنین چیزی را می خواهی یا نه!

-نمی خواهم!نمی خواهم که حالا،حالا که قلمم گرم است،دست از نوشتن بکشم.نمی خواهم دوباره زبان را رها کنم.یا تحرک را.

-به من بگو ببینم!تو چند سال داری و در این شرایط سنی اولویتت روی ادامه تحصیل و مقطع ارشد است یا کار!کاری که به آن علاقه مندی...

-من در آستانه ی بیست و پنج سالگی ام ایستاده ام،و فکر میکنم این سن،سن خاصی است.سنی که دیگر آدم باید تکلیف زندگی اش را برای پنج سالِ باقی مانده از جوانی،مشخص کند.در مسیر افتاده باشد.خصوصا اگر که می داند از زندگی چه می خواهد.در این سن،دیگر کسی را به خاطر اینکه ارشد یا دکتری نخوانده است،سرزنش نمی کنند.اما به محض اینکه بگویند:چه کاره ای؟و تو نتوانی با اطمینان پاسخ مشخص و واضحی به آن شخص بدهی،روی تو حساب چندانی باز نخواهند کرد.اصلا فراز و نشیب وضعیت اقتصادی زندگی خودت هم زیاد می شود.به هرحال برای زندگی کار لازم است.درآمد لازم است.نمی خواهم سال پشت سال بگذرد و همچنان بگویم :یک نویسنده ی پروژه ای،گاه به گاه.می خواهم به رویای بزرگ خود رسیده و با اطمینان،واضح،شفاف،بگویم:یک نویسنده ی حرفه ای.حرفه ای!

دیگر سن و سال پاسخ دادن به پرسش"می خواهی چه کاره شوی،گذشته است".الان فقط باید به سوال"اکنون چه کاره ای "پاسخ داد.

سال گذشته برای من ارشد در اولویت بود و اکنون نویسندگی.یعنی کار!

فکر منطقی از پشت میز بلند شد.رو به روی من آمد و دستش را به سمتم دراز کرد.با یکدیگر دست دادیم و گفت:حالا می توانی زندگی کنی.تو دیگر نیازی به مشاوره نداری.

و مرا تا درب خروج،همراهی کرد.

از پیش فکر منطقی که آمدم،به چیزهای دیگری نیز فکر کردم.به اینکه چگونه با حسرت همیشگیِ تحصیل در رشته ادبیات،کنار بیایم.

و فکر کردم،تنها چیزی که می تواند سبب تسکین روح من شود،خواندن است!نه برای کنکور!یک جور سیر مطالعاتی تخصصی در حوزه ای که دوست دارمش.

مثلا در هر روز،چقدر وقت آزاد پیدا میکنم؟اصلا هرچقدر.در همان مدت زمان یکی از کتاب های کنکور را بردارم،بخوانم و البته سعی کنم مطالب را به خاطر بسپارم.رفته رفته،اگر که در این امر،پیوستگی وتداوم داشته باشم،به جایی خواهم رسید که احساس کنم واقعا با یک دانشجوی کارشناسی ادبیات،تفاوت چندانی ندارم.(جز در برخی موارد که فقط از طریق تحصیل در دانشگاه به دست می آید و انکار ناپذیر است)

آن روز نمی دانم من در چند سالگی ام ایستاده باشم.مهم نیست.اما در هر سنی هم که باشم،می توانم با خیال راحت در کنکور ارشد شرکت کنم.در حالی که کارم را دارم.زبانم را تقویت کرده ام و از هیچ چیز زندگی ام نزده ام.

اصلا آمدیم و کنکور به کلی برداشته شد.اصلا شاید گفتند شما که مهندسی خوانده ای اجازه ی ورود به ادبیات نداری و قوانین با چند سال پیش،فرق کرده است.خب بگویند.من سراغ کتاب های تخصصی مقطع ارشد خواهم رفت و همین روند را درباره ی آن ها تکرار خواهم کرد.

خواستم با فکر منطقی تماس بگیرم و بگویم که چقدر از او ممنونم.اما...فکر منطقی خودش همه چیز را در ذهنم خوانده بود...او،در جای دیگری جز ذهن من نبود.دیگر نیازی به تماس نبود...

دلتنگ چه چیز از دوران کودکی ات هستی؟

چیزی که من از آن حرف می زنم دلتنگی برای بچگی کردن نیست!چرا که فکر میکنم من در همین روزهای جوانی نیز همچنان به قدر کافی بچگی میکنم!!

در واقع من از دلتنگی برای چیزهای صد البته مهم تری حرف می زنم.

خب،در زندگی هر آدمی،بسته به طول عمر،بالاخره یک دوران اوجی هم وجود دارد.چیزی که من بسیار دلتنگ آن هستم همین دوران اوج زندگی ام یعنی دوران کودکی است.دقیق تر بگویم از 9 تا 15 سالگی!نرسیده به 15 سالگی...

آن روزها بزرگترین تکلیف زندگی ام،وظیفه ام یا هرچیز دیگری که بشود گمان کرد از بایدهای زندگی یک آدم به حساب می آید،درس خواندن بود.خوب درس خواندن.بعد از بازگشت از مدرسه و کمی استراحت و صرف نهار،می نشستم پای درس و مشقم،نه با اجبار،با اختیار.درس های روز بعد را بارها برای خودم تکرار میکردم.آنقدر می خواندم تا ملکه ی ذهنم شود.اصلا من یکی از همان خر خوان ها بودم.درست حدس زدید.

اما گمان نکنید که تنها کار زندگی ام همین بود.همه چیز زندگی ام متناسب و به جا بود.

از دیگر کارهایی که اغلب آن هم جزئی از برنامه ی زندگی ام بود کتاب خواندن بود.چطور کتاب هایی؟بسته به شرایط و علاقه مندی های هر سن و سال از زندگی ام موضوع آن نیز متفاوت بود.مثلا آن روزها که رویای فضانوردی را در سر می پروراندم؛مطالعه ام پیرامون علم نجوم و مبحث ویژه ی موجودات فرازمینی بود.وقتی که تصمیم گرفتم باستان شناسی را به عنوان شغل آینده ام انتخاب کنم،می رفتم سراغ کتاب های مرتبط،نظیر عجایب هفتگانه یا شهرهای مدفون شده زیر خاک،خاکستر،دریا و ... .در برهه ای دیگر توجه ویژه ای روی مسئله مهدویت داشتم و در کتاب ها دنبال چرایی غیبت،کجا بودن آن امام و امثالهم می گشتم.بعدتر اشتیاق زیادی به حیوانات پیدا کردم و فکر کردم اصلا چرا یک دامپزشک نباشم؟و بیشتر کتاب هایم به سمت و سوی شناخت حیوانات  رفت.در کنار تمام این ها رمان های تخیلی و ترسناک هم که دیگر جای خود داشت.یا کتاب های جذاب علوم ترسناک.

مهم ترین نکته ای که در کتابخوانی من وجود داشت این بود که کتاب نمی خواندم تا پز کتابخوانی ام را به دیگران دهم،که قیافه ی انسان های فرهیخته و درست و حسابی را به خود بگیرم.نه!من اصلا در آن سن و سال نمی دانستم که کتاب خواندن از جمله مسائل ارتقاء دهنده سطح زندگی افراد در یک جامعه است!شبیه به این روزها هم انقدر تبلیغ و ترویج کتابخوانی مطرح بود.کتاب می خواندم چون احساس می کردم باید بدانم.قدم زدن کودکی ام را در راهروهای مدرسه،وقتی کتاب جدیدی از کتابخانه امانت می گرفتم،به خاطر دارم.

البته که کودکی من فقط در خواندن و خواندن و خواندن خلاصه نمیشد!من پس از انجام تکالیفم با سه چهار دوستی که در همسایگی مان بودند،بازی می کردم.گاه بدمینتون،گاه وسطی،گاه ... هرچه.من در برنامه ام البته که جایی برای بازی و سرگرمی داشتم.

ده ساله بودم که فیلمی قدیمی از زندگی حضرت مسیح را دیدم.بعدتر زندگی حضرت موسی را.انیمیشن های رایج آن روزها را هم که می دیدم.حتی به زبان اصلی.باز هم نمی دانستم که همه ی این ها دارد به بالا رفتن سطح اطلاعاتم از جهان دور و بر کمک می کند.فکر می کردم لابد همه ی بچه ها دارند همین کارها را می کنند.

کلاس زبانمم که به راه بود.به واسطه همین زبان آموزی وقتی بچه های تنبل و زرنگ مدرسه،همه امتحان زبان را خراب کردند،تنها کسی که نمره ی بیست کلاس را گرفت و به شدت مورد توجه قرار گرفت،خودم بودم!و با همه این ها همچنان فکر میکردم خب همه باید همین طور باشند.همه.

در سلامتی کامل به سر می بردم.زندگی سالمی داشتم.مثبت بودم.وقتی بچه ها درباره ی دوستی با پسرها صحبت می کردند من ترجیح می دادم به دوستی با آدم فضایی ها فکر کنم!یا به همان درس و فیلم و سایر چیزها.

همچنین یک بچه ی کاملا درونگرا محسوب میشدم.بیشتر اوقات در خودم بودم.طوری که وقتی در روز معلم،بچه ها به معلم درس دین و زندگی مان گفتند :مجیدی شما را دوست دارد!چنان با تعجب نگاهم کرد و گفت:مجیییدی؟!مگر مجیدی از این چیزها هم بلد است؟ که انگار هرکس شبیه به من است لزوما احساس هم ندارد!

من واقعا تعداد دوستان زیادی نداشتم.از آن بچه ها نبودم که سر هر زنگ تفریح کلی آدم دورش جمع شوند.تعداد دوستانم اندک بودند.خیلی ها هم که فقط برای رفع اشکال درسی خودشان کنار من بودند.و عجیب ماجرا اینکه من از این تنهایی رنج نمی بردم.برایم کفایت می کرد همین چند تا دانه دوست.

همه این ها،کودکی من بود،دوران اوج زندگی ام.اما از 15 سالگی به بعد اتفاقات دیگری در زندگی ام افتاد و کم کم همه چیز دچار تغییر شد.من می گویم حتی دچار افول.

شاید در سنین بعد از 15 سالگی هم بشود ویژگی های مثبتی،مثل همین فعالیت در هفته نامه دوچرخه پیدا کرد اما ویژگی های منفی بیشتر از ویژگی های مثبت شد.البته باز هم دختر مثبتی به حساب می آمدم اما خب...هرکس خودش را بهتر از دیگران می شناسد.

صد البته که از رشته ی دوران کارشناسی خود نیز رضایت دارم.برایش زحمت کشیدم.رشته ی فوق العاده خوبی بود.استادانم به معنای واقعی استاد بودند.اما...خود واقعی ام را رفته رفته گم کردم.

باز هم نمی گویم که از فراز و نشیب های شخصیتی در زندگی ام،از گاه بی نهایت کلید کردن روی مسائل مذهبی و سخت کردن زندگی برای خود(به عبارتی جلوتر از پیامبر خدا راه رفتن)،یا به عکس،کمرنگ کردن دین و مذهب و ایمان در زندگی،نمی گویم که از این ها پشیمانم.همین قرار گرفتن در موقعیت های مختلف کمک زیادی به پیدا کردن خود واقعی ام کرد،به شناخت خود.اما خب هربار وقتی به عقب نگاه کردم،یاسمنِ در اوجی را دیدم که از او رفته رفته فاصله می گرفتم.

این روزها صد البته گمان می کنم در شرایطی بهتر از 15 تا 22 سالگی ام قرار دارم.صد البته احساس می کنم فرایند سیر صعودی را دو سه سالی است که آغاز کرده و  طی میکنم.از این رو حال بهتری دارم.اما به من حق بدهید تا زمانی که دوباره ویژگی های مثبت کودکی ام را باز نیابم،خودم را در اوج،در بالاترین سطح از زندگی ام،نبینم و تصور نکنم.

من ترجیح می دهم به جای اکنون خود که انقدر از بی دوستی رنج میبرم،شبیه به همان کودکی هایم،به خلوت خود بازگردم و آرامش را از بودن کنار خودم و در تنهایی به دست آورم.من هرچه در این سال ها تقلا کردم که در کنار آدم ها باشم به آنچه که خواستم نرسیدم.پس باید به این رنج بردن از تنهایی خاتمه دهم و دریابم من با درونگرایی خود سعادتمندترم.

آیا همه این ها که گفتم اسمش ناشکری ست از امروز روز خود؟واقعا اینطور فکر می کنید؟

این اسمش چیز دیگری ست.شما می توانید بگویید کمال گرایی.من می گویم بازگشت به کودکی.

من دلتنگ همین چیزها هستم.نه دلتنگ بچگی کردن.

براده های یک ذهن:

می روم بالا تا اوج،من پر از بال و پرم... "سهراب سپهری"