تهران،شهر من!

ما ساکنان تهران،چشم بازکرده های در تهران،تهران را دوست می داریم!

تهران اگرچه در بسیار روزهای سال،به دود آلوده،سرفه آفرین و زاینده ی شلوغی ها،اگرچه شدآمد(ترافیک) آن به ظاهر حل نشدنی و گره وانشدنی،لیک مگر نه آنکه همه این ها را مجرم ساکنان آنند و نه خود خودی تهران؟!

پیش از این ها جمله ای نثار تهران کرده بودم که می گفت:تهران دیگر چیزی برای از دست دادن ندارد!

اما حقیقت امر آن است که ،وقتی بادهای همواره بر آسمان این شهر می وزند،وقتی آسمان ،آبیِ خود را بروز می دهد و ابرها دل انگیز می شوند،وقتی به فضای سبز و بوستانی در همین شهر پرسروصدا امان می بریم و در دل آن فضا،خود را به گم شدن می سپاریم،سرشار از لذت،نفس می کشیم و به یاد می آوریم که داشتنی های از دست رفته ی تهران همچنان بازگشتنی ست و به همین تهران عشق می ورزیم.

یا به سال نو که می رسد این شلوغ شهر،به فروردین و تعطیلات آغازین آن،چنان خیابان ها کم خودرو و کم رفت و آمد می شوند که آدم دلش می خواهد ساعت ها نظاره گر همین خلوتی خیابان ها باشد و تهران را بیشتر از پیش دوست بداردش.

تهران اگر که هر چه هست ساخته ی کرده ناکرده های تهرانی هاست!

دوست بداریمش این معصوم دردکشیده را!