بمیرید،
بمیرید،
در این عشق بمیرید
در این عشق چو مردید،
همه روح پذیرید...
"مولانا"
براده های یک ذهن:
مولانا سرود،چاوشی خواند...زندان را در سایت رسمی محسن چاوشی بشنوید.(با اشاره بر واژه ی رنگی مشخص شده)
به یاد رویای دلچسب دیشب!
اصلا می دانید که چیست؟
نامه هایی که بی جواب می مانند،جودی آبوت درون مرا زنده تر می کنند.جودی آبوتِ زخم خورده را!
آدم احساس می کند که با یک جان اسمیت نامی طرف است که از اول با فرزند معنوی اش طی کرده،تا نامه ها یک طرفه باقی بمانند و هرگز انتظار رسیدن پاسخی به دستخط شخص بابالنگ دراز را نداشته باشد!
باز هم صد رحمت به جان اسمیت.لااقل یک منشی به نام آقای گریگز داشت که از جانب او حرف های مهمی را به چشم و گوش جودی می رساند!
اما ما با جان اسمیت نام های بی منشی و بی نامگی روزهایمان چه کنیم؟
براده های یک ذهن:
خدا را شکر که زینب هست.زینبی که نامه ها را بی جواب نمی گذارد.اگر هم که دیر کند در ارسال پاسخ،حتما سرش شلوغ بوده است.اما...پاسخ نامه های دیگر من چه می شود؟
یک وقت ها هست که با خودم می گویم...
...
اصلا هیچ نمی گویم.
بگذریم.
حالا تصمیم گرفته ام که داستان های کوتاهی را که پیش از این در جشنواره ها شرکت داده بودم،منتشر کنم.البته فعلا به صورت رمز دار.
انتشار داستان های کوتاه به معنای خالی از ایراد بودن آن ها نیست.بلکه هنوز یک جوجه نویسنده ام که دارد تلاش می کند تا فرارسیدن روزگارِ نویسنده ی واقعی شدنش.
اگر که شما داستان نویسی را پیش گرفته اید و از دانش ادبیات داستانی بهره مندید،انتقادات تخصصی شما را پذیرا هستم.(دقت کنید که پیش از این اساسا آدم انتقادپذیری نبوده ام و از نقدهایی که بر نوشته هایم می رفت دل چرکین می شدم.اما این بار خود درخواست بیان انتقاداتتان را دارم.فقط لطفا با زبانی نرم!)
اما چنان که در حوزه داستان نویسی در حال حاضر فعالیت چندانی ندارید و کتاب خوان هستید،باز هم پذیرای احساسات شما بعد از خوانش داستان های خود هستم.
با احترامات فراوان
یک جوجه نویسنده
از چند سال پیش که در کلاس های زمین شناسی مقطع پیش دانشگاهی درباره اش شنیدیم،دیگر درخاطرمان ماندگار شد!
هشدار!زمین لرزه ی احتمالی مهیبی در راه تهران است( البته بهتر آنکه بگوییم قطعی)!
آن روزها چیزهایی درباره اش می شنیدیم اما در میان خودمان پچ پچ می کردیم که احتمالا کمی پیازداغ ماجرا را زیاد کرده اند.می گفتیم قبل تر تجربه یک زلزله در تهران را داشته ایم و آنطور که به یاد می آوریم تنها کمی خاک از در و دیوار خانه ها ریخته بود!
اما این بار می گفتند خسارتی بزرگ در راه تهران است.این همه گسل بزرگ در شهرمان جای گرفته است.خانه های بیشتر تهرانی ها روی گسل است.
امروز که به لطف پخش فیلم سینمایی رسوائی 2،آن زلزله احتمالی مهیب را به خاطر آوردم،بیشتر درباره اش تحقیق کردم!
تیترها خود تکان دهنده بود!پیش بینی های متخصصان ایرانی و خارجی از آنچه که پیش خواهد آمد وحشتناک بود!
بر اساس آنچه که پیش بینی می شود،این زلزله تقریبا پایتخت را به همراه تعداد بسیاری از ساکنان آن نابود خواهد کرد!عوامل مرگ پس از زلزله بماند که خود لرزه بر اندام می اندازد.
از آن بدتر می دانید که چیست؟اینکه از تاریخ احتمالی وقوع هر چند ساله ی این زلزله،چند سالی می گذرد و هرچه این زمان به درازا بکشد،ریشتر زلزله بالاتر خواهد رفت.بالاتر از 7 ریشتر.7 ریشتر با وجود گسل های بسیار مهم در تهران که حتی در برخی منابع تا 9 ریشتر نیز پیش بینی می شود.کافی است خودتان کمی درباره اش جستجو کنید.
خلاصه آنکه اگر تهرانی نیستید که خوشا به حالتان!تهرانی بودن این مصایب را نیز در سرنوشت خواهد داشت.
اگر هم که تهرانی هستید پس بهتر است به مانند من کم کم برای چگونگی جان سالم به در بردن از این زلزله(فاجعه) فکری کنید!
وقوع این زلزله حتمی گردیده است.
براده های یک ذهن:
زلزله ای که در رسوایی 2 به نمایش در آمده بود،به آنچه که پیش بینی می شود،نزدیک است.
فرق است میانِ نشستن به پای هم صحبتیِ با پرنده ای آماده به پرواز، و گفت و گویِ با آن پرنده که هنوز از پرواز و پرندگی هیچ نداند و با رسالت بال های به روی دوش خویش ناآشناست!
حالیا تو فکر کن به پرنده ای که پریدن نداند...
و خزنده ای که خزیدن،
یا که انسانی،انسانیت!
و از اینجای نامه به بعد،تو پای حرف های پرنده ای بنشین که هنوز از پرواز و پریدن،هیچ نمی داند!!!هیچ...
من فکر می کنم که در این عالم،درون هر موجود،گنجینه هایی به عدالت نهفته است که اگر پای اکتشاف آن گنج ها به میان آید و هر آنکس قدردان آن چه که اندرون خود یافته است باشد،اتفاقات بدیعی در تمامی دنیا – یا که لااقل در زندگی خود خودی هر موجود – پدید می آید که دگرگون کننده است،که سازنده،که رسالت آفرین!
بله...این گنجینه ها،رسالت آفرین زندگی شخص می شوند و با این حساب هیچ موجود در عالم نیست که خالی از رسالت باشد! مگر نه؟!
حال سرزمینی را تصور کن که در آن،قریب به اکثریت موجودات،رسالت خویشتن خویش دانسته و در پی آن باشند.چه زیبا سرزمینی!بخوانیمش سرزمین موعود.اصلا خود بهشت!
اما دریغ که چنین سرزمینی در هیچ کجای این کره ی خاکی تاکنون مشهود نبوده است! و این بدین معناست که قریب به اکثریت موجودات – غالب انسان ها –نه از گنج های درونی خویش باخبرند و نه به طبع از رسالت خویش!
و این می شود سرآغاز چندین ساله ی تمامی درد ها،رنج ها،نداری ها،ظلم رواداری ها،غصه ها،ناامیدی ها...اصلا در یک کلام تمامی سیاهی ها!
خب اگر قرار بر آمدن موعودی از آسمان برای نجات این بشر گرفتار در سیاهی ها باشد،آن موعود،میان تمام سیاهی ها،اگر حتی نقطه ای سپید بیابد،به سمت سپیدی رفته تا با سپیدپوشان بزرگ زمان به سیاه روبی سرتاسر زمین رهسپار شوند.
شاید بپرسی که خب!حالا می خواهی آخر این همه حرف به کجای سخن رسی؟من می گویم بیا که آن نقطه ی سپیدِ میان سیاهی ها،همین جا باشد!همین خاک،همین سرزمین،همین ما!
بیا که ما باشیم همان ها که در پی اکتشاف گنجینه های درونی خویش برآمده اند و سپس در پی رسالت خویش.
لزوما که نباید گنجینه هامان شبیه هم باشد!اصلا همین توجه به تفاوت در استعدادهای درونی ست که نیاز بشریت است.هرکس عهده دار یک گوشه ست.تراکم در یک گوشه ی خاص می شود همان سیاهی مطلق،به دور از سپیدی!
پس مبادا که در پی بی توجهی به گنجینه ی خودت و توجه به گنجینه های سایرین باشی و بر آن راهِ دیگری روی که تو راه بلد آن مسیر نخواهی بود.همان گونه که او،راه بلدِ مسیر تو هرگز نخواهد بود.
در پی خودت باش.واقعیت خودت! و آنگاه ببین که رسالت تو،چگونه جهانی بیافریند.اول برای خودت و سپس برای تن به تن آدمیان!
ببین که سپیدپوشی تو چگونه به چشم آسمان و آسمانیان خوش می آید.
و ببین که چگونه رسالتِ به ظاهر کوچک تو،رسالتی بس عظیم بیافریند!
بگذریم...
حالا بیا و مثل من بنشین و کمی پرنده های آماده به پرواز را نظاره گر باش!
آخر آن ها،برعکس من، راه و رسم چگونه پریدن،راه و رسم چگونه در پی رسالت خویشتن برآمدن را خوب فهمیده اند...
جین وبستر بزرگ من
خانوم نویسنده
سلام
امروز روز سال نوی شمسی است و این اولین نامه ی یک جوجه نویسنده ای شبیه من به شما است.
البته نامه های امروزی تفاوت مشهودی با نامه های آن زمان دارد و مثلا مقصود از پست کردن نامه ای شبیه به این مورد،ابدا به معنی مراجعه به اولین صندوق پست و انداختن یک پاکت نامه داخل آن نمی باشد.که اگر هم چنین می بود من باید به کدامین مقصد این نامه را پست می کردم؟مزار بانوی نویسنده جین وبستر معروف؟خنده دار نیست؟
بگذریم.
اسفندماه بود که صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران،برای چندم بار به پخش انیمیشن بابالنگ دراز اقدام نمود.از آنجائی که همیشه ی خدا یا به اول آن می رسیدم و انتهایش از دست می رفت یا حالتی کاملا برعکس،تصمیم گرفتم کمی درست و حسابی تر پای آن بنشینم.
آن قدر درست و حسابی که حتی به دانلود قسمت های آن به زبان اصلی اقدام کنم.کتاب آن را کامل بخوانم و در فضای مجازی درباره اش جستجو کنم!حتما سوال می کنید که فضای مجازی دیگر چیست!خیلی مهم نیست.بگذریم.
خلاصه آن که بعد از تمام این پیگیری ها،اتفاقی در دلم افتاد که حتی بیان آن هم چندان آسان نیست و برای همه کس نیز قابل درک نیست.اما خب شما که جزء آن همه کس به حساب نمی آیید.احتمالا برای شما این مسئله،قابل فهم تر خواهد بود.
خب در واقع من عاشق این رمان،این شخصیت ها و این ماجرا شدم!عاشق و شیفته یک کلمه ی کاملا مناسب برای شرح نوع احساس من است.
جودی آبوت برای من تبدیل به یک شخصیت واقعی شد و نه تنها یک شخصیت داستانی خیال انگیز!به دنبال آن سایر شخصیت ها نیز!
من قسمت به قسمت انیمیشن را با جودی می خندیدم،گریه می کردم،به اشتیاق می آمدم و ... .
آدم وقتی که عاشق می شود دنبال نقاط اشتراک می گردد!خب من هم با جودی نقاط اشتراک جالبی در خود پیدا کردم.مثلا آنکه او نیز سرودن شعر را از جایی به بعد کم کم کنار گذاشت و در عوض به داستان نویسی روی آورد.مثلا او نیز علاقه مند به هدیه دادن دست سازه های خودش بود.مثلا آنکه در نوجوانی حتی در بدترین شرایط سعی در خندان لب بودن خودش داشت.مثلا نامه نویسی جزئی از زندگی اش گردیده بود...فکر میکنم کافی ست.مگر نه؟
بله.من عاشق جودی شدم.آنقدر که حتی با گوش سپردن به آهنگ هایی عاشقانه قسمت هایی از انیمیشن بود که در خاطرم می آمد.
من جودی را باور کرده ام.
اصلا خوبی قهرمان های داستانی می دانید که چیست؟اینکه همیشه در دسترس اند.اینکه تا همیشه ی تاریخ زنده اند.
خانوم!
شما کار درستی نکردید!کار درستی نکردید که با نوشتن این رمان،دختری در تاریخ 2017 میلادی و از سرزمین ایران را،شیفته ی جودی خود کرده اید.
حالا من مشغول خوانش کتاب دشمن عزیز شمایم.بله همان کتاب که به نوعی جلد دوم بابالنگ دراز محبوب من به شمار می آید.
با خودم قراری گذاشته ام.
که آنقدر بنویسم و بنویسم و بنویسم تا روزی که کتاب هایم به شهرت و محبوبیتی جهانی رسند.
حتما در این دنیای بزرگ هنوز هم ناگفته هایی هست.این طور نیست؟
راستی...سلام مرا به جودی و جرویس برسانید.سلام مخصوص مرا.
کم کم به ساعت 10 نزدیک می شویم و من باید این نامه را به اتمام برسانم.
منتظر پاسخ نامه ی خود هستم.هرچند کوتاه.
با احترامات فراوان
دوستدار همیشگی شما
یاسمن مجیدی
شهر،خسته از پایان یک جنگ، بازگشته بود.
جنگی که تمام تنش ،به خون ،رنگ کرده بود.
جنگی که بسیار مردمانش،از آغوش او،دزدیده بود،
یا پیش چشمش ،به نیستی ،به نابودی ،کشانیده بود!
شهر خسته بود ،از جنگ با ناکسان زمانی که به خاکش حمله ور شدند.
مردم شتافتند ،بر التیام زخم های عمیق او بعد جنگ.
شهر بوسه زد، هر دم،دانه به دانه، دست مردمش!
چندی گذشت.
شهر خفته بود،زیر غباری که دمادم بر او وزیده بود.
گه گاه سرفه ای،گاهی نفس چه تنگ!
دلتنگ شد از ندیدنِ شفافِ مردمش!
از ماسک های بر دهان زده،از این هوای سخت!
ابری دلش گرفت.بارید،گریه کرد بر روزگار شهر.اما...چه گریه ای؟!
خواب از سرش پرید!فریاد زد که ابر!...بر من نبار عزیز!
حالم وخیم! لیک...
بعدش چه شد؟هی داد بگذریم.
خاموشی و سکوت.
برق از تمام شهر،رخت بسته بود.
شهرخسته بود...
آن شهر به گریه،به نفس،
قلبش به درد،
آری عرق به جبین شهر ،
آن شهر به شرمساری از آن مهربان مردمان خودش اوفتاده بود.
براده های یک ذهن:
این پست برای خوزستان است.برای خوزستان و مردش.
راستی!فریادهای ″نه لبنانی ام نه یمنی بلکه خوزستانی ام"بیشتر شبیه آمادگی برای یک جدال لفظی با گروهی دیگر است.
شباهتی به یک دلسوزی واقعی برای خوزستان ندارد.
