مسافر پیاده

کلاس تکنولوژی غلاتمان را به کلاس تلنگر،مانند می کنم.

کلاسی که در هر جلسه،از ابتدا تا انتهای آن می توانی حداقل یک یا دو مورد از کمبودها و کاستی های موجود در صنعت غلات کشور را پیدا کنی.

صدای نچ نچ دانشجویان را بشنوی.

جملاتی از قبیل "در ایران انگیزه ای باقی نمی ماند"،"این همه کمبود و آن همه ادعا"،"ایران است دیگر" و... از چپ و راست و پشت و پیش رو به گوش ات برسد و ... .

یک بار بعد از شنیدن بهانه های بچه ها بود که گفتم:اگر هر کدام از ما فردا گوشه ای از این کارهای نکرده را پیش بگیریم چقدر همه چیز بهتر می شود.

به طعنه کسی گفت:بله اگر سرمایه اولیه ی آن نیز دستمان باشد!

هیچ نگفتم.و صبر کردم تا انتهای کلاس.

رو به روی استاد ایستادم و پرسیدم:این همه جای کار،این همه فارغ التحصیل.پس چرا جاهای خالی پر نمی شود؟

لبخندی زد و سوالم را تکرار کرد و گفت:چون فارغ التحصیلان ما تسلط کافی به دروس تخصصی خود ندارند.صرفا به دنبال مدرک اند و اینکه این مقطع تحصیلی زودتر تمام شود.

گفتم:بعضی می گویند سرمایه نداریم برای آغاز کار.

و گفت:زمانی که فرد دغدغه مند شد و تحقیق کرد و جوینده شد،یابنده است.سرمایه جور می شود.وقتی قرار است کاری را آغاز کنی که تا قبل آن اقدامی در آن راستا صورت نگرفته رقیبی نداری و سرمایه گذارها پیدایشان میشود.کافی است بخواهی.

ادامه دادم:هربار که از کمبودها سخن می گویید عده بسیاری بیشتر ناامید می شوند تا اینکه انگیزه پیدا کنند.

گفت:بله،برخی دنبال آن هستند که همه چیز آماده و درسته تقدیمشان شود.اما این ها که می گویم برای آن عده ای است که به دنبال فرصت اند و این ها تلنگری است که زرنگ باشند و بدانند در کدام قسمت می توانند وارد شوند.

گفتم:پس مشکل از خود ماست...

سر را به نشانه تایید تکان داد و گفت:مشکل از خود ماست...

براده های یک ذهن:

جنگ که شد اگر قرار بر این بود که عده ای بگویند دشمن که خرمشهر را گرفت چه نیاز به دفاع بیشتر؟و مردانه پای آرمانشان نمی ایستادند نقشه ایرانمان به شکل فعلی خود باقی نمی ماند.اگر دانشمندان ما میگفتند ما کجا و انرژی هسته ای کجا؟هرگز ایران به فناوری هسته ای نمی رسید.و اگر امروز هر دانشجو در هر رشته بخواهد بهانه سر دهد و بگوید آن قدر کار زمین مانده که دیگر نمی توان آن را جمع کرد،ایران به فناوری های دیگر دست پیدا نخواهد کرد...درست درس بخوانیم.باانگیزه و هدفمند...