مسافر پیاده

حالا تنها چیزی که مهم است این است که من از این دروازه عبور کرده‌ام. که دیگر‌ شهروند همین شهرم و به نفرین شاعران دچار نخواهم شد.

از این پس دیگر‌ نمی‌میرم. دچار نیستی نمی‌شوم.

خوشا این رستگاری. خوشا این جاودانگی.

حالا دیگر مهم نیست چه کسی پشت دروازه‌ ایستاده است. رفوزگی و حرمانش بماند برای آنان که نخواستند از این درها عبور کنند. که نخواستند پذیرای مهر ما باشند.

ما از دیگران، از قلب‌های تهی از مهر آن‌ها کناره خواهیم گرفت و حیاتی شرافتمندانه را کنار این آتش جاودان و همیشه روشن ادامه خواهیم داد.

سربلند و خشنود.