مسافر پیاده

تاکسی‌سواری سروش صحت را می‌خوانم. رسیده‌ام به تاریخ ۱۸ تیر ۱۳۹۴: زمستان امسال. این یادداشت، ماجرای راننده‌ای است که می‌داند دو‌_سه‌ماه بیشتر زنده نیست و تازه دارد می‌فهمد همه‌چیز را چقدر دوست می‌دارد. حتی گرمای کلافه‌کننده هوا را در ظهر تابستان.

از خودم می‌پرسم من هم اگر بدانم فقط تا مدتی دیگر زنده‌ام، در آن‌صورت نگاهم به روزهایی که پشت سر گذاشته‌ام چگونه خواهد بود؟ مثلا آیا از اینکه فقط تا چند روز دیگر می‌توانم ببینمت، از اینکه تو قدر فرصت‌ها را ندانستی و مرا ندیدی یا نخواستی ناراحت می‌شوم و افسوس می‌خورم؟ یا به عکس. مثلا به این فکر می‌کنم که چه خوب پیش از مرگم دانستم عشق چه شکلی است و چگونه است، هرچند یک‌سویه، هرچند بی‌فرجام.

حالا بیش از هر زمان دیگری به عشق می‌اندیشم و پاسش می‌دارم.

مشورت می‌گفت انسان عاشق چه در دلدادگی‌اش به فرجام و وصال برسد و چه نه، می‌تواند این شعله فروزان را همیشه در قلبش روشن نگه دارد و از برکت روشناییِ آن، جهان اطرافش را نیز از تیرگی نجات دهد.

من هم دلم می‌خواهد از تاریکی‌ها عبور کنم. دلم می‌خواهد با عبور از کنار هر انسانی که دچار تیرگی شده است -حتی شده لَختی و به قدر لحظه‌ای- نوری بر قلبش بتابانم و گرمش کنم.

راستی اگر بدانم فقط تا چند وقت دیگر زنده‌ام، نگاهم به زندگی چگونه خواهد بود؟