مسافر پیاده

سخنی به جاست و البته در رسانه های دیداری و شنیداری و نوشتاری علی الخصوص شبکه های اجتماعی کمتر مورد توجه افراد قرار می گیرد.

نکته ای هم که در خصوص فیلم "اژدها وارد می شود " در پیوندهای شما وجود داره و موجب تبلیغ فیلم میشه باید عرض کنم در مطلب مذکور که بیشتر به جای نقد تقدس نامه ای از فیلم جهت دار مانی حقیقی است چندنکته نهفته هست:

1)نکات فنی ابتدایی مطلب مذکور که فیلم دارای ساختاری شبه مستند و سو رءال است زیاد محل بحث نیست

3) نویسنده در جایی صریحا مدعی است: اژدها وارد میشود نمونه بسیار خوبی است برای اینکه ثابت کند "در تفسیر یک پدیده فهم نهایی وجود ندارد".

    این دقیقا همان چیزی است که به صورت هنرمندانه تر در فیلمهای اصغر فرهادی به عنوان نفی هرگونه حقیقت مطلق و اصطلاحا نسبی‌گرایی است که مدعی است هیچگونه حقیقت مطلقی وجود ندارد و هیچوقت نمی شود به شناختی دقیق از یک چیز رسید. بنابراین،خوب یا بد بودن در نگرش تجربه گرایان امری واقعی نیست،بلکه امری موهوم،خیالی و ناشی از داوری اخلاقی فردی است.هر کس آنچه را دوست دارد خوب می نامد و آنچه را با خواسته های شخصی او سازگار نباشد،بد می پندارد و این همان نسبیت گرایی است .

به طور خلاصه یعنی هیچ خوب و بدی وجود ندارد و این فقط برداشت فرد است که فلان چیز اخلاقی و فلان چیز غیر اخلاقی است و این بزرگترین ایراد فیلم مذکور و متن حاضر است که مدعی این مطلب است علی الخصوص در قالب تصویر که با ناخودآگاه و بعد ناپیدای روح انسان سرو کار دارد.

4)در ادامه ی متن نویسنده صادقانه هدف کارگردان از نمادهای حفیظی و مهندس و ... را بیان می کند اما در انتهای متن زیرکانه آن صفات نیک را به مفهوم روشنفکری متصل می کند. که همواره در ایران علی الخصوص پس از مشروطه و خیانتهای روشنفکرین (جهت آگاهی ارجاع داده می شود به کتاب دغدغه های فرهنگی رهبر انقلاب که در ابتدای آن از خیانتهای تیپ اجتماعی مذکور دهها مثال آمده است) در ایران مطرود بود و اکنون به دنبال قبح زدایی از گذشته ی آنها و تطهیر و معرفی به عنوان تیپ اجتماعی برتر و پیشرو هستند. یعنی دقیقا همان نکته ای که در کامنت یکی از دوستان بزرگوار بر زیر پست سینمایی شما مشاهده کردم که گفته بود: خیلی از فیلمها واقعا حتی یک نکته مفید ندارند. اگر هم داشته باشند برای هدف اصلیِ فیلم که باطل و فاسده بکار رفته اند که اونهم فایده نداره.

این دقیقا مفهومی است که بیش از صدسال پس از مشروطه قدرتها به دنبال فهم آن به مردم کشورهای فقیر بودند که شما نمی توانید و باید برای رشد و ترقی تنها به ما وابسته باشید و در قالبهای مختلف هنری هم به تصویر کشیده شد تا در فرهنگ کشورهای هدف رسوخ کند و این همواره بر عهده روشنفکران وطنی بود که در قالب متون ادبی، فیلم، بازی و ... این پدیده را تحمیل کنند.

دیدگاه نویسنده هم دقیقا آنجاست که در پاسخ به کامنت دوستی که پرسیده بود چرا به این اثر در جشنواره فجر بی توجهی شده است پاسخ می دهد: معیار جشنواره فجر چیزی است که از بالا دیکته میشود و فیلمهای دفاع مقدسی و آنها که تبلیغ سیاست های نظام را میکنند عموما مورد توجه قرار میگیرند. به فهرست برندگان جشنواره فجر دقت کنید فیلمهای کم ارزشی چون به نام پدر، از کرخه تا راین، مهاجر، روز سوم و به رنگ ارغوان را پیدا میکنید! 

که صریحا دیدگاه سیاسی خود در نقد و تحلیل با کم ارزش خواندن فیلمهای ابراهیم حاتمی کیا(به جرم هم سنخ نبودن با گفتمان روشنفکری غرب زده)  نشان می دهد.

و دوباره بازمیگردم به نکته ای که آقای سروش آسمانی در کامنتی متذکر شده بودند و اینکه هنر یک نویسنده یا فیلمساز این نیست که کامل باطل را به تصویر بکشد بلکه برای جا انداختن باطل، آن را با مضامین زیبایی از حق مانند رشد، پیشرفت، ترقی، عدالت، جان سپردن در راه هدف و ... در می آمیزند. که امیرالمومنین در این خصوص فرمودند: فَلَوْ اَنَّ الْباطِلَ خَلَصَ مِنْ مِزاجِ الْحَقِّ لَمْ یَخْفَ عَلى المُرتادینَ وَ لَوْ اَنَّالْحَقَّ خَلَصَ مِنْ لَبْسِ الْباطِلِ انْقَطَعَتْ عَنْهُ اَلْسُنُ الْمُعانِدینَ وَلکِنْ یُوْخَذُ مِنْ هذا ضِغْثٌوَ مِنْ هذا ضِغْثٌ؛

اگر باطل با حق درنیامیزد، بر حقیقت جویان پوشیده نمى مانَد و اگر حق با باطلآمیخته نشود، زبان دشمنان آن بریده مى شود، لیکن مشتى از آن برداشته مى شود ومشتى از این. (و بدین ترتیب حق و باطل درهم آمیخته مى شود و شبهه پیش مى آید).