مسافر پیاده

دکتر حلت،پستی را به اشتراک گذاشته بود با این مضمون که:آدم هایی در زندگی ات پیدا می شوند که حالت را خوب می کنند و این آدم ها معجزه ی زندگی ات هستند.

دکتر از دنبال کنندگان خواسته بود تا این پست را برای معجزه های زندگی خود ارسال نمایند.

داشتم فکر می کردم معجزه ی زندگی من چه کسی می تواند باشد؟و خب پیدایش کردم:خودم!

بله.من طی یک حرکت جالب این پست را برای خودم ارسال کردم و نوشتم که در یکی دو سال اخیر یاد گرفته ام حال خودم را خوب کنم.برای رسیدن به اهدافم تلاش کنم و در عین حال همه چیز را به دست خداوند بسپارم.در این صورت چه به خواست و آرزوی خود برسم چه نرسم،می دانم که تمام تلاشم را کرده ام و به یقین هر آنچه که پیش آمده،به صلاح من بوده است.

البته در انتهای این نظر،این پست را به خود دکتر حلت نیز تقدیم کردم چرا که مثبت اندیشی را از خودش یاد گرفته بودم.

بعد از ارسال نظر،سراغ نظرهای دیگران رفتم تا بدانم معجزه ی زندگی آن ها چه کسانی بوده اند.

تقریبا بیشتر نظرها حاکی از این بود که معجزه ی زندگی شان را از دست داده اند،یا این که معجزه های زندگی برای مدتی کوتاه در زندگی آدم باقی می مانند و خلاصه همان حکایت عشق و عاشقی های تکراری که در پست های پیش هم به آن اشاره کرده بودم.

راستش به خودم بالیدم که لااقل معجزه ی زندگی خودم بوده ام و این حال خوب را لزوما وابسته به وجود شخصی دیگر نمی دانستم.

چند دقیقه پس از ارسال نظرم هم اتفاق قشنگ دیگری افتاد.

دکتر حلت برای نظر ارسالی ام یک پسند خوشگل ثبت کرد.نمی دانید چقققدددر به ذوق آمدم...این از آن پسندهای دلچسب بود.