مسافر پیاده

نمی دانم دقیقا پیش از خواب بود که به این موضوع فکر می کردم یا صبح شده بود و پس از بیدار شدن از خواب بود!

یک آن تصور کردم زمان به اندازه ی 4 سال جلو رفته است و من در سی و یک سالگی ام هستم.دقیقا با همین شرایط امروز اما در سی و یک سالگی.

در صورتم کم کم نشانه های ورود به دهه ی جدید زندگی ام دیده میشد.هنوز هم آشپزی بلد نبودم.هنوز هم رانندگی بلد نبودم.همچنان به کار ثابت یا لااقل دارای درآمد متوسطی مشغول نبودم و اندک درآمدی از نوشتن های گاه به گاهم داشتم.همچنان دلم می خواست ارشد بخوانم اما برای قبولی تلاش زیادی نمی کردم.همه چیز درست شبیه به امروز بود.فقط سنم بالاتر رفته بود.

فکر کردم در صورت قرار گرفتن در چنین موقعیتی چگونه خواهم بود؟ و پاسخ دادم: خیلی بد.

از تصور اینکه چهار سال دیگر هم در شرایط امروزم باشم،ترسیدم. از درجا زدن ترسیدم.

شاید اگر 4 سال پیش هم در 23 سالگی به این موضوع فکر می کردم،حالا اینجای کار نبودم.قطعا از تصور یک بیست و هفت سالگیِ شبیه به امروز،حس خوبی نداشتم.

شاهین کلانتری می گوید ما بیش از اینکه وقتمان را پای استعدادها و توانایی مان بگذاریم،آن را خرج تلفن همراه و فضای مجازی می کنیم.

فکر کردم که چقدر آدم باید بیکار باشد،چقدر باید حقیر شده باشد که صبح تا شبش را در فضای مجازی تلف کند.مثلا یک نفر وقتش را اینطور تلف کند که به شکل نامحدودی در گروه های تلگرامی و واتس اپی با دوستانش صحبت کند.دیگری بدون هدف خاصی و صرف سرگرمی،هر روز پای تماشای استوری ها و پست های اینستاگرامی بنشیند و نفهمد چطور روزش شب شد.آن دیگری هزار استوری بگذارد تا بلکه به یکی از استوری هایش،فلانی واکنش نشان دهد.یک نفر دیگر رفتار کسی را که روی آن کراش دارد چک کند و ببیند که طرف پای کدام پست ها نظر گذاشته و چه صفحه ی تازه ای را دنبال کرده است و ... .

چقدر آدم باید از مهم ترین اهداف زندگی اش دور شده باشد.چقدر باید در برابر این فضا،دچار از خود بیگانگی شده باشد و سوال مهم اینکه:اصلا دنیا چه نیازی به این آدم ها دارد؟بود و نبودشان برای خود و دیگران چه فرقی می کند؟

من به این ها فکر کردم و دلم خواست چهار سال دیگر در شرایط بسیار بهتری باشم.

و حس کردم دیگر به اندازه ی روزهای نوجوانی ام،آنقدرها هم زمان در اختیارم نیست...