مسافر پیاده

روزی که از رسانه ها ،تصاویر و فیلم های آتش سوزی خائیز منتشر شد،مثل خیلی های دیگر دچار اندوه سختی شدم. تصاویر اجساد حیوانات و پرندگان،گریز گرازها از آتش و سوختن درختانی که پای فرار نداشتند،غم انگیز بود.

خواستم برای خائیز چیزی بنویسم اما نشد.

خبر کشته شدن رومینا به دست پدرش و ماجرای کشته شدن جرج فلوید به دست نیروهای پلیس آمریکا هم از دیگر خبرهای بد برای مردم ایران و دنیا بود.

حالا یک عده می گویند که برای ما، زاگرس و رومینا مهم ترند نه جرج فلوید و اهمیت زندگی سیاهان.

و عده ای دیگر معتقدند اعتراضات گسترده ی مردم آمریکا مهم ترین خبر روز دنیاست و بیشتر از هر خبر دیگری جای بحث دارد.

راستش برای من سوال است که اگر به جهان بدون مرز باور داریم و به شعرِ بنی آدم اعضای یک پیکرند/یکدیگرند معتقدیم، پس دیگر این حرف ها چه معنی دارد؟

اینکه جز خودمان هیچ دغدغه ی دیگری نداشته باشیم،یا به عکس به همه جای دنیا جز کشور خودمان بها دهیم،هر دو نشان دهنده ی نوعی ضعف در دیدگاه ما است.ما به درستی نمی بینیم!در هر دو حالت انگار که یکی از دو چشم خود را به روی مسائل بسته ایم.

یک بار دیگر باید شیوع ویروس کرونا و درس های آن را به خاطر بیاوریم و مرور کنیم تا مطمئن شویم همه چیز این جهان روی زندگی ما تاثیرگذار است.

خائیز مهم است.رومینا مهم است.جرج فلوید مهم است.هیچ چیز در این دنیا بی اهمیت نیست.

اما در مورد آتش سوزی جنگل ها صحبتی دارم.

آیا انتشار چند پست و استوری،به جز نشان دادن اندوهمان،فایده و سود دیگری برای زاگرس دارد؟آیا با صرف انتشار این احساس که البته ارزشمند است،آتش جنگل هایمان خاموش خواهد شد؟

من فکر می کنم از دست ما کارهای بزرگتر دیگری برمی آید.

کافی ست به این فکر کنیم که از این پس با انجام چه کارهایی می توانیم در جلوگیری از وارد شدن آسیب بیشتر به درختان،موثر باشیم.

شاید وقتش رسیده جدی تر به استفاده از ساک ها و دستمال های پارچه ای اقدام کنیم.به کاشتن نهال.پاکسازی زمین و فضاهای سبز و جنگل ها.

البته دوست داشتم و دارم که پس از اطمینان کامل از خاموش شدن آتش جنگل هایمان، اتفاق دیگری بیافتد و آن اینکه: گروهی از اهالی همان مناطق دچار حریق ،بانی راه افتادن پویشی برای کاشت نهال های جدید شوند و مثل بسیاری از کارهای خیر که نقش مشارکت های مردمی در آن موثر است،با اعلام شماره حسابی از مردم بخواهند تا هرکس که مایل است هزینه ی خرید و کاشت یک یا چند نهال را واریز کند و در این امر خیر یعنی احیای جنگل ها سهیم باشد.

این فقط یک آرزوست که ای کاش محقق شود.