مسافر پیاده

دلم برای آن‌روزها که با مادر و مادربزرگ می‌رفتیم خانه‌ی جمال دایی تنگ شده است.برای لحظه‌ای که روحی ناگهان با یک بشقاب دلمه برگ مو می‌آمد و همه به من می‌گفتند:غذای موردعلاقه‌ات رسید.

دلم برای لحظه‌هایی که جمال‌آقا از جا بلند می‌شد و ترکی می‌رقصید تنگ شده.

کاش آلزایمر به سراغ جمال آقا نمی‌آمد، کاش مادربزرگ این‌همه از پادرد رنج نمی‌برد.کاش هیچ‌کس این‌همه بزرگ نمی‌شد.

تازه!آن روزها مهدی هم هنوز تصادف نکرده بود و زنده بود و حال همه‌شان خوب بود.