نامت شِکَرین است

گاهی تلخی‌‌ِ روزگار ذائقه‌‌‌ام را به هم می‌ریزد. زندگی برایم خالی از طعم و مزه می‌شود و لقمه‌های کوچکِ شادی از گلویم پایین نمی‌رود.

سفره‌ای برابرِ من باز است و من به جای خوردن و نوشیدن از آن، به همان یک اتفاقی می‌اندیشم که این همه رنگ را در نظرم بی‌رنگ کرده است. این‌طور وقت‌ها فراموش می‌کنم سپاس‌دارِ تو باشم.
وقتی دچار این گرفتگیِ خاطر می‌شوم باید پیش از خوردن هر چیز، با بامیه‌ی نامِ تو افطار کنم. باید بخوانمت.

نامت شکرین است. بر لب که می‌نشیند کامم را شیریت می‌کند.

《یا من ذِکرُهُ حُلْوٌ》

اگر سالمندی همین باشد

- الان به پلیس خبر می‌دم. خفه شو. به پلیس می‌گم بیاد.

با شنیدن صدایش از خواب بیدار می‌شوم. دیشب هم خوب نخوابیدم. خوابم نمی‌برد. دیدم حوالی یک بیدار شده بود و توی پذیرایی راه می‌رفت. بلند شدم بروم ببینم چه می‌کند. وانمود کردم بیدار شده‌ام تا به سرویس بهداشتی بروم. نگاهش کردم و گفتم: چرا نخوابیدین؟ گفت: صدای سیس می‌اومد. اومدم ببینم چیه. می‌شنوی؟ گفتم: صدا نمیاد. بیایین بریم بخوابیم. گفت: می‌بینی چه گرفتاری شدم؟

ساعت نزدیک ده بود که دیدم دمِ در یکی از اتاق‌ها ایستاده و دارد با کسی صحبت می‌کند. هی خواهرم را صدا کردم که بیاید و ببیند اما توجهی نکرد. داشت آشپزخانه را تمیز می‌کرد.

دمِ در اتاق رفتم. داشت همان حرف‌ها را می‌زد: خانم محترم بیا از اینجا برو وگرنه به پلیس می‌گم بیاد. من آبرو دارم. گفتم: هیچ‌کس اینجا نیست. گفت: اینجان. شما هم حرف‌های من رو باور نمی‌کنین؟ گفتم: آخه کجان؟ کدوم اتاقن که ما نمی‌بینیم؟ عصبانی شد. قسم خورد که دو نفر اینجایند. ماه‌هاست که اینجایند. می‌گفت پسر جادوگر است. بعد شروع کرد به بحث کردن با آن‌ها. من و خواهرم نمی‌دانستیم چه باید بکنیم. خواهرم دستش را گرفت و گفت بیا بریم حموم. قرار بود حموم کنی. بیا. گفت: اینا اینجان. اگر بریم حموم یاسمن باید بشینه جلوی اون اتاق و کشیک بده.

صندلی را برداشتم و گذاشتم جلوی در.

آمد و یواشکی گفت: از اینجا بلند نمی‌شی! مراقب باش.

گفتم: باشه. نشستم اینجا.

خواهرم نگاهم کرد و آرام گفت: باید دوباره بره دکتر داروی جدید بدن.

واقعا این چیزها با دارو حل می‌شود؟

چه سالمندی ترسناکی است که به جز بیماری‌های جسمی، توهمی را با تمام وجودت واقعی بینگاری و چنان باورش داشته باشی که بخواهی با قسم و آیه به دیگران بقبولانی که مریض نیستی و چیزهایی می‌شنوی که واقعی هستند و وجود دارند.

اگر سالمندی همین است که من می‌بینم، دلم نمی‌خواهد عمر درازی داشته باشم. دلم نمی‌خواهد به پیری برسم.

من هنوز همانم، همان که بودم.

از پله‌‌برقی ایستگاه مترو هفت‌تیر بالا می‌روم و به آدم‌ها نگاه می‌کنم. چقدر آدم با قیافه‌ها و پوشش‌های مختلف اینجاست. دخترها و پسرهایی با موهای رنگی، با آژین‌کاری ابرو و بینی. آدم‌های ندار، آدم‌های اتوکشیده و شیک‌پوش. مترو انگار برای خودش شهری است با آدم‌هایی دیگر. یا شاید هم این خودِ خودِ تهران است. تهرانی که گاه می‌شناسمش و گاه در آن شبیه مسافری هستم که برای نخستین بار می‌بیندش.

در راه برگشت از نمایشگاه زنی که کنارم نشسته به آویز کوله‌پشتی‌ام نگاه می‌کند و می‌گوید: چه قشنگ است. نماد چیست؟ می‌گویم نقاب یا همان برقع زنان جنوبی.

وقتی نزدیک خانه می‌شویم، می‌بینم مادرم تا وسط‌های کوچه آمده و منتظرمان است. عادت ندارد 9 شب به خانه برگردیم. به گمانم هیچ‌وقت هم به این موضوع عادت نخواهد کرد و شاید برای همین است که من هم دیگر از گشت و گذارهای شبانه واهمه دارم. یاد روزهای کارشناسی‌ام می‌افتم که وقتی کلاس‌هایمان تا 7 ادامه داشت و پس از پشت سر گذاشتن یک ترافیک طولانی حوالی 8 و نیم به خانه می‌رسیدم، می‌دیدم پدر سر کوچه ایستاده است.

می‌دانم که هیچ‌وقت نمی‌توانم مثل بسیاری از دوستانم از ایران مهاجرت کنم. هیچ‌وقت توانایی این را نخواهم داشت که تک و تنها زندگی مستقلی داشته باشم. همیشه باید یک نفر باشد. کسی که مادر باشد، پدر باشد، خواهر باشد. این هم یکی دیگر از ترس‌های زندگی‌ام است.

این روزها دلم می‌خواهد تلفن همراهم را روی حالت هواپیما بگذارم. دلم می‌خواهد در دسترس نباشم. هنوز همانم که بودم. فراری از تماس‌های تلفنی به ویژه گفتگوهای طولانی. پریروزها سردبیر زنگ زده بود و گفته بود خاموش بودی. گفتم خیلی حال روحی‌ام برای گفتگو مساعد نیست. همین‌جا در شبکه‌های اجتماعی در دسترسم. گفته بود اگر خواستی می‌توانی زنگ بزنی و تلفنی در مورد حالت صحبت کنی و من رویم نمی‌شد بگویم برخلاف شما من حالم با تماس تلفنی خوب نمی‌شود. حتی گاهی بدتر هم می‌شود. یک بار هم رویم نشد به دوستی بگویم لطفا ویس‌های 40 دقیقه‌ای برایم نفرست. من درونگراتر از چیزی هستم که همه فکر می‌کنند. من همزمان که از تنهایی می‌ترسم انرژی ارتباطات گسترده و متعدد را هم ندارم.

می‌خواستم امروز هم تلفنم را روی حالت هواپیما بگذارم اما بی‌خیالش شدم و فقط روی حالت سکوت بردمش.

امسال چه سال پر هدفی دارم. چقدر کار برای انجام دادن هست. و چه اندازه به نظم نیازمندم.

 

+ پیانونوازی با صدای باران

شبی که از هراس گم شدن آن سوسک خوابم نبرد

دیشب شب جالبی نبود. بعد از چند مرتبه بیرون آوردنِ کشوهای زیر تخت بالاخره آن سوسک موذی را دیدم و تا خواستم چیزی بردارم تا روی سرش بزنم در رفت. کاملا آشفته شده بودم و به خواهر و مادرم گفتم باید تشک را بلند کنیم. با اینکه کاملا مخالف بودند اما همین کار را کردند. تشک واقعا سنگین بود. کفی‌ها را هم برداشتیم اما نبود که نبود. سوسک‌کش را زیر تخت پخش کردیم و همه چیز سر جای اولش برگشت جز اعصابمان. همه از دست من شاکی بودند. همه بر من خرده می‌گرفتند و احساس تاسف می‌کردند که از یک بچه سوسک این‌قدر می‌ترسم و خانه را به هم ریخته‌ام. هیچ‌کس هراس بیمارگون مرا درک نمی‌کرد. هیچ‌کس ضربان قلبم را نمی‌شنید. کسی نمی‌خواست باور کند که من واقعا فوبیا دارم و دست خودم نیست اگر این همه می‌ترسم.

شب در اتاقم نخوابیدم. حتی در پذیرایی هم خوابم نمی‌برد و مدام به این فکر می‌کردم که سوسک‌ها در تاریکی از مکانشان خارج می‌شوند. که اگر غذایی نخورده باشند بدشان نمی‌آید سراغ مو و ناخن و پوست مرده بروند. به این فکر می‌کردم که آن اتاق دیگر برایم امن نیست تا وقتی که جسد سوسک را ببینم.

من برای شما آرزو دارم هیچ‌وقت در اتاقتان یک سوسک کثیف را گم نکنید.

پیرمرد خنزرپنزری

توی مترو پیرمردی با لباس‌های کاملا مندرس و پاره و با زنبیلی زهواردررفته که پر از طناب و کش و نخ و امثال آن بود جنس می‌فروخت. وضعیتش به قدری نامناسب بود که هرکس دلش می‌خواست از او چیزی بخرد. مادرم از او طناب خرید، زنی یک بسته دستمال کاغذی جیبی، یک نفر هم چیزی نخرید و پولی دستش داد.

وقتی به خانه برگشتیم مادرم طناب را از کیسه درآورد و ناگهان انگار که چیزی دیده باشد رفت طرف جارو شارژی و اطراف تخت را جارو کشید. گفتم چیزی شده؟ گفت: نه. ولی مطمئن بودم چیزی دیده است. گفتم: جانوری چیزی دیدی؟ گفت: طناب را که درآوردم انگار چیزی به زیر تخت رفت. شبیه بچه سوسک.

جاروبرقی را برداشتیم و کشوهای تخت را درآوردیم و زیرش را جارو زدیم. اما تخت دونفره بود و به قسمت‌هایی از آن دستمان نمی‌رسید.

هرچه به خواهرم گفتم بیا کمک کن تشک را بلند کنیم و زیرش را ببینیم جدی نگرفت. گفتم من از تصور اینکه چیزی زیر تخت زنده باشد و راه برود خوابم نمی‌برد. گفت: لابد مادر اشتباه دیده. ولش کن‌.

خواستم تنهایی تشک را بردارم اما دیدم خیلی سنگین است و کمرم درد گرفت. تازه فقط تشک نبود. باید کفی تخت را هم بلند می‌کردم.

با خودم فکر کردم کاش آن طناب را از پیرمرد نمی‌خریدیم یا کاش چیز دیگری خریده بودیم.

وقتی می‌خواستم شام بخورم دیدم که مادرم یواشکی توی اتاق رفت و سوسک‌کش زد. این ایده به ذهن خودم هم رسیده بود اما فکر کردم اگر سوسک‌کش بزنیم چطور با بوی آزاردهنده آن بخوابیم. وارد اتاق که شدم دیدم بویش پخش شده.

حالا مشکل دو تا شد: آیا آن سوسک مرده است؟ و آیا ما می‌توانیم با بوی سوسک‌کش بخوابیم؟

برخی از محدودیت‌هایی که در مجله با آن مواجهیم

به گمانم قبلا درباره صفحه خبرهای مجله‌مان چیزهایی نوشته بودم. در هر شماره، در صفحه‌ای به نام بَلالِ خبربیار سه یا چهار خبر جالب، آموزنده یا انگیزشی را از خبرگزاری‌های داخلی و خارجی پیدا می‌کنم و آن‌ها را خلاصه‌ و بازنویسی می‌کنم. این خبرها یا درباره کودکان است یا اتفاقی است که به دست کودکان رقم خورده است. معمولا خبرهای خارجی راحت‌تر پیدا می‌شوند و عکس‌های باکیفیتی هم دارند. اما خبرهای داخلی اندکند یا عکس مناسبی ندارند. مثلا دیروز خبری را از سایت اداره میراث فرهنگی و گردشگری یکی از استان‌ها پیدا کردم. در واقع قبل از آن در استوری یکی از کاربران اینستاگرامی از این رویداد باخبر شده بودم و مدام صفحه‌ها را بررسی می‌کردم تا ببینم چه کسی خبرش را کار می‌کند. خبر پیدا شد اما عکس آن واقعا مناسب چاپ نبود. صفحات افرادی که نامشان در خبر آمده بود گشتم. سایت‌های دیگر را جستجو کردم و متاسفانه آنچه می‌خواستم نیافتم. نمی‌توانم و نمی‌خواهم خبر را حذف کنم چون مفهوم و محتوای خوبی دارد اما یا باید از همان عکس کوچک و تیره استفاده کنیم یا باید به طریقی با یکی از حاضران در مراسم ارتباط بگیرم و ببینم آیا عکس بهتری دارد که در اختیارم بگذارد یا نه.

وقتی سایت‌های خبری خارجیِ ویژه کودکان را نگاه می‌کنم واقعا افسوس می‌خوذم که چرا در ایران خودمان چنان خبرهایی کار نمی‌شود. یا چرا مجلاتی مثل ما با محدودیت جدیِ بودجه مواجهند و سود که نمی‌کنند هیچ، گاهی ضرر هم می‌کنند و در نهایت تعطیل می‌شوند.

دید و بازدیدها

شاید نوروز امسال یکی از متفاوت‌ترین نوروزهای زندگی‌ام در چند سال اخیر باشد که تصمیم گرفتم پس از سال‌ها در خانه نشستن و به عید‌دیدنی اقوام نرفتن، اوضاع را تغییر دهم و در دید و بازدیدهای فامیلی همراه شوم.

بله‌. پریروز بود که به خانه عموی دیگر مادرم رفتیم. در خانه عموی مادرم هم باز خبر از پخت آش دوغ برای افطار بود. آن‌ها هم یک قابلمه آش دوغ برایمان کنار گذاشتند تا با خود به خانه ببریم. از آنجا هم به خانه پسرعموی مادرم که دو طبقه پایین‌تر از خانه عمو می‌نشست، رفتیم.

مهمانی که تمام شد تصمیم گرفتم به یکی از شعبه‌های وستای که حوالی همان منطقه بود سر بزنم. آنجا روسری‌ها را نگاه می‌کردم و چشمم از تماشای این همه طرح و رنگ غیر تکراری به نشاط می‌آمد. از همان‌جا برای سردبیر مجله‌مان یک روسری کوچک به همراه جاکارتیِ هم‌طرح آن خریدم.

به خانه برگشتیم و دیگر آن روز خبری از مهمانی نبود تا فردا. فردا شد و خاله تصمیم گرفت مادربزرگ را به خانه‌مان بیاورد. مادربزرگ من چند سال بود که نمی‌توانست به خانه‌مان بیاید. پادردش آن‌قدر پیشرفت کرده بود که دیگر بالا آمدن از این همه پله برایش مقدور نبود. اوضاع پاهایش تغییری نکرده بود اما خاله تصمیم گرفته بود به کمک یکی از ما آرام آرام او را از پله‌ها بالا بیاورد. مادربزرگ آمد و به همه چیزهایی که در این چند سال در خانه‌مان تغییر کرده بود و او ندیده بود، نگاه کرد. اگرچه بیشتر ساکت بود اما حضورش برایم بسیار لذت‌بخش، خواستنی و خوشایند بود. عصر که شد تصمیم گرفتیم با خواهرم به تماشای فیلم تمساح‌خونی برویم. سانسی را انتخاب کردیم که به افطار بخورد. مادربزرگ و خاله هم به همان‌جا آمدند و ساعات دیگری را کنار یکدیگر بودیم.

امروز هم تصمیم گرفتم به اداره پست بروم و هدیه سردبیرمان را برایش ارسال کنم. بی‌آرتی و اداره پست تقریبا خلوت بود. از آنجا هم به کتابخانه رفتم تا کتاب‌های قبلی‌ام را تحویل دهم و کتاب‌های جدید امانت بگیرم.

در بیست و پنج دقیقه‌ای که داخل کتابخانه دنبال کتاب می‌گشتم مدام بوی سیگار پسرهایی که جلوی در کتابخانه ایستاده بودند توی بینی‌ام بود و اذیتم می‌کرد.

یک پسر هم کمی آن‌طرف‌تر داشت به دختری یک شاخه گل هدیه می‌داد.

عروسک‌های مینیاتوری و آش دوغ

صبح که از خواب بیدار می‌شویم خواهرم می‌گوید: می‌خواهی امروز ما هم با مادر و پدر برویم؟ شب قبلش مادر گفته بود: شما اگر نخواستید، نیایید. با هم دوتایی بروید بیرون. اما صبح می‌بینم من هم بدم نمی‌آید با آن‌ها به خانه عموی مرحوم خودمان و خانه عموی مادرم برویم. حاضر می‌شویم و راه می‌افتیم.

در خانه عمو به تابلوی کاشی‌کاریِ یا علی‌ بن‌ موسی‌الرضا نگاه می‌کنم. نگاهم دنبال چیزهایی می‌گردد که تماشایشان برایم خوشایند است. آینه میناکاری، عروسک‌های مینیاتوری چینی، رومیزی ترمه و ... . دم رفتن که می‌شود دخترعمو می‌رود توی اتاق و با سه هدیه برای من و خواهر و مادر و یک هدیه برای پدر برمی‌گردد. زن‌عمو می‌گوید این ژاکت را همسر خدابیامرزش برای بابا خریده بوده اما تا امروز فرصتی پیش نیامده بود تا به ما بدهندش. بعد هم دخترعمو یک ساک پر از خوراکی‌جات دستمان می‌دهد تا با خودمان ببریم. درست هنگام خداحافظی زن‌عمو می‌گوید: تو از این عروسک‌های کوچک خوشت آمده بود؟ می‌گویم: بله زیبایند. ناگهان آن را از روی میز برمی‌دارد و دستم می‌دهد و می‌گوید: برای تو. یادگاری از طرف من.‌

از آنجا راه می‌افتیم می‌رویم خانه عموی مادرم. زن‌عمو برای افطار آش دوغ پخته است. او هم هنگام خداحافظی یک ظرف آش دوغ با کوکوی سبزی دستمان می‌دهد و از آنجا دست پر برمی‌گردیم.

مسیر خانه‌هایمان اگرچه از هم دور است اما به لطف خلوتی خیابان‌های تهران در تعطیلات عید، ۳۰ الی ۴۰ دقیقه بیشتر در مسیر نیستیم. طی کردن این مسافت در حالت عادی به خاطر ترافیک سنگین اتوبان‌ها یک ساعت و نیم الی دو ساعت به درازا می‌کشد. چه هنگام رفت و چه برگشت.

با خودم فکر می‌کنم بعضی عیددیدنی‌ها هم راستی‌راستی به آدم می‌چسبد. حتی اگر شبیه یک مهمانی دلخواه با معیارهایی که در پست پیشین تعریفش کرده بودم، نباشد.

میهمانی محبوب من

سوی خانه مادربزرگ می‌رفتیم. از خیابان‌ها و اتوبان‌ها می‌گذشتیم و من در مسیر به چراغ‌های روشن خانه‌هایی نگاه می‌کردم که یا در آن‌ها مهمانی بود یا اهالی خانه منتظر بودند برایشان میهمان بیاید. چشمم به پنجره‌ای افتاد که چند نفر دور هم ایستاده بودند و یک نفر داشت از بقیه با دوربین تلفن همراهش فیلم می‌گرفت. تماشایش برایم لذت بخش بود اما اگر بخواهم با شما روراست باشم باید بگویم که من معمولاً از میهمانی‌ها لذت چندانی نمی‌برم. از اینکه آدم‌ها دور هم در یک سالن پذیرایی جمع شوند و درباره موضوعات مختلفی که شاید خیلی هم برای تک‌تک حاضران جالب نباشد صحبت کنند، احساس خستگی می‌کنم. هرسال دلم می‌خواهد در تعطیلات عید با خانواده‌ام شهر را بگردم. دلم نمی‌خواهد درست در میان گردش و گشت داخل شهری‌مان، آن هم در بهترین روزهای تهران که شهر خلوت است و آسمان دل‌پذیر، کسی تماس بگیرد و بگوید می‌خواهد به خانه‌مان بیاید و ما با عجله به خانه برگردیم. دیگر سال‌هاست همسن و سالی هم در میان آشنایان ندارم که چند دقیقه‌ای بنشینیم و با هم گپی بزنیم.

همیشه دلم می‌خواست یک میهمانی متفاوت را تجربه کنم. مهمانی دلخواه من این شکلی است که به یک گوشه خانه نگاه می‌کنی و می‌بینی سه چهار نفر دارند با هم بازی می‌کنند. مثلا یک بازی رومیزی جلویشان گذاشته‌اند و مشغولش هستند. یک گوشه دیگر دو سه نفر را می‌بینی که روی مبل نشسته‌اند و چای می‌نوشند و درباره موضوعات موردعلاقه‌شان حرف می‌زنند. آن یکی گوشه چند نفر گرم صحبت‌های علمی یا تاریخی‌اند. دو سه نفر هم در آشپزخانه با کمک همدیگر شام آماده می‌کنند، می‌خندند و کیف دنیا را می‌کنند. گوشه‌هایی از خانه نوری کم‌جان و شاعرانه دارد و گوشه‌ای دیگر فضایی کاملا نورانی. هرکس هرجا که دلش می‌خواسته نشسته است. حتی ممکن است کسی را ببینی که فارغ از فضای مهمانی یک گوشه کتابی دستش گرفته و آن را می‌خواند. رفتار همه با یکدیگر محترمانه و صمیمی است. لودگی نمی‌بینی. احساس عذاب نمی‌کنی. آخرِ مهمانی که می‌شود همه گرد هم می‌آیند و پس از خواندن یک شعر یا بعد از نواختن یک قطعه موسیقی یا قرائت آیاتی از کتاب آسمانی با ذکر مفهوم عمیق آن و ... مهمانی را تمام می‌کنند و به استقبال شبی آرام و پرخاطره، هر یک سوی خانه‌هایشان می‌روند.

مهمانی محبوب من این شکلی است.

 

+ وقتی این فرسته را می‌نوشتم دنبال یک موسیقی برای پس‌زمینه آن می‌گشتم. با یکی از قطعاتی که می‌شنیدم، ارتباط خوبی گرفتم. با آهنگِ درونم سازگار بود. نامی فرانسوی داشت. در مترجم گذاشتمش و دیدم معنی‌اش این است: به بهار خوش آمدید.

آنچه از 1403 می‌خواهم

سال گذشته همین موقع، وقتی وارد سال جدید می‌شدم می‌دانستم مهم‌ترین کاری که باید انجام دهم به سرانجام رساندن پایان‌نامه‌ام است. همه چیز برایم حول محور پایان‌نامه می‌چرخید و تکلیفم با خودم روشن بود. اما امسال اهدافی دارم که برخی از آن‌ها مثل زنجیر به یکدیگر متصلند و تحقق هر یک وابسته به تحقق دیگری است. مثلا می‌دانم که باید به کلاس زبان بروم اما این امر با توجه به شهریه‌ کلاس‌ها که از 800 تومان در آموزشگاه‌های معمولی شروع می‌شود و در آموزشگاه‌های نام‌آشناتر به یک میلیون و نیم می‌رسد نیازمند این است که حتما و حتما از راه دیگری جز فعالیت روزنامه‌نگاری کسب درآمد کنم و راستش هیچ گزینه‌ای را  -برای خودم- بهتر از معلمی نمی‌دانم. اما در این چند ماه که آگهی‌های استخدامی را بررسی کرده‌ام فهمیده‌ام یکی از پیش‌شرط‌های 99درصد مدارس بیش از سه سال سابقه تدریس در مدرسه است و تاکیدشان هم بر این است که اگر دارای چنین سابقه‌ای نیستیم به هیچ عنوان رزومه نفرستیم. با این حال بی‌آنکه بدانم چرا حس می‌کنم خدا خودش به وقتش راهی پیش رویم می‌گذارد. فعلا تا آن زمان برنامه‌ام این است که دروس فارسی پایه‌هایی که می‌خواهم مُدرسشان باشم بخوانم تا بدانم قرار است چه چیزی را تدریس کنم.

اما یکی از برنامه‌های دیگرم این است که تلاش کنم دچار رکود نشوم. از درس خواندن فاصله نگیرم. معمولا پس از به پایان رسیدن یک مقطع تحصیلی آدم تا مدت‌ها درس و مطالعه را کنار می‌گذارد یا سرسری می‌گیرد و تفننی سراغش می‌رود و من نباید به این آفت مبتلا شوم. باید کوشش کنم مرتب، منظم و پیوسته مطالعه درسی داشته باشم. علاوه بر آن لازم است زکات این دانش را هم با کارهایی همچون مقاله‌نویسی و تدریس بپردازم وگرنه آموختنِ صرف چه فایده‌ای دارد وقتی جایی آن را پیاده نکنی و فقط در ذهن خودت نگه‌داری.

فعلا اهداف 1403 من همین‌ها است. نمی‌دانم چقدر می‌توانم در به انجام رساندن همه آن‌ها موفق باشم ولی امیدوارم در این مسیر سستی نکنم و ثابت‌قدم باشم.